Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Tessa (26) liet een tattoo zetten om het verlies van haar twee honden beter te kunnen verwerken.
‘Ik ben een heel grote dierenvriend’, vertelt Tessa. ‘Op mijn zevende kregen mijn zus en ik van onze ouders, na lang zagen, eindelijk een hondje. We gingen naar het asiel waar er net een nestje van Amerikaanse cocker spaniëls was en mochten eentje uitkiezen. De beestjes waren allemaal dolenthousiast en sprongen naar ons toe, behalve eentje. Die bleef braaf aan zijn eetbak zitten. Toen wist ik onmiddellijk: dat is die van mij (lacht)! Ondanks dat Spicke eigenlijk onze familiehond was, was het toch echt míjn hond. We waren beste vrienden en hij volgde me overal waar ik naartoe ging. We speelden uren in de tuin, maakten lange wandelingen of lagen gezellig in de zetel te chillen. Spicke zou zijn leven hebben gegeven voor mij. Wanneer mijn papa voor de grap deed alsof hij me ging “aanvallen”, sprong hij namelijk voor me om me te verdedigen.’
Leven of dood
‘Vijf jaar geleden, toen ik net bij mijn vriend thuis was, belde mijn mama me op met het slechte nieuws dat het niet goed ging met Spicke’, aldus Tessa. ‘Ik reed als een gek naar huis en eenmaal daar aangekomen, zag ik onmiddellijk dat het er heel slecht uitzag. Hij kwam niet zoals hij altijd deed naar me toegelopen en kon zijn kopje zelfs niet meer opheffen. Ik moest de beslissing nemen of we hem zouden laten inslapen of niet. Dat vond ik zo moeilijk, want ik zag die hond zo graag. Maar ik zag in zijn ogen dat hij na veertien jaar op was. Hij kwispelde ook niet meer met zijn staart en dat gaf voor mij de doorslag dat hij wilde gaan. Hij had ook een heel mooi leven gehad. Enkel de laatste jaren begon hij wat ouderdomskwaaltjes te krijgen en sukkelde hij met zijn gezondheid. Ik vond het niet kunnen dat we hem pijn zouden laten lijden, het was tijd om hem uit zijn lijden te verlossen.’
Ik moest de beslissing nemen of we hem zouden laten inslapen of niet. Dat vond ik zo moeilijk, want ik zag die hond zo graag.
‘Op dat moment had ik al mijn ander hondje Wako, een Franse bulldog. Spicke en Wako waren dikke vriendjes. Ze speelden graag samen en waren twee pootjes op een buik. Toen Spicke er niet meer was, zag je ook dat Wako net als ons echt rouwde om het verlies van zijn maatje. Helaas moest ik in 2020, na tien jaar, ook afscheid nemen van Wako. Zijn dood kwam heel onverwachts. Hij was heel levendig en sportief, wat niet altijd het geval is bij dat ras. Maar op een dag toen we wilden gaan wandelen, bleef hij plots stokstijf staan en kon hij niet meer stappen. We lieten onmiddellijk een echo nemen en daaruit bleek dat hij een tumor had in zijn milt en dat die was opengesprongen. Hij is bij de dierenarts in mijn armen gestorven. Op drie uur tijd was ik mijn dikke vriend plots kwijt.‘
Hulp van beste vriendin
‘Ik had het telkens enorm moeilijk met het verlies van mijn liefste honden’, vertelt Tessa. ‘Je staat ‘s morgens op en in plaats van een dikke knuffel te krijgen, zie je die lege mand staan. Na Wako’s dood, toen ik het verdriet en rouwproces voor een tweede keer moest meemaken, kwam ik op het idee om mijn hondjes op mijn eigen manier te eren en ze voor eeuwig een plaatsje te geven niet enkel in mijn hart, maar ook permanent op mijn lichaam. Ik ging ten rade bij mijn beste vriendin die grafisch ontwerpster is en zij tekende de tattoo voor mij. Het resultaat greep me bij de keel en nog geen week daarna had ik een afspraak bij de tattoo artist.’
Het geeft me een gevoel van rust, wetende dat ze nu voor altijd bij mij zijn en dat ik ze nooit zal vergeten.
‘De tattoo bestaat uit de silhouetten van mijn twee honden, getekend door mijn beste vriendin Yana. De jaartallen van hun overlijden staat erbij, in het handschrift van diezelfde vriendin. Ik koos voor de binnenkant van mijn linkerarm zodat ze dicht bij mijn hart staan en zodat ik de tekening altijd zie. Ik heb heel veel steun gehad aan deze tattoo. Het hielp me echt om de dood van mijn beste vrienden te verwerken. Het geeft me namelijk een gevoel van rust, wetende dat ze nu voor altijd bij mij zijn en dat ik ze nooit zal vergeten. Ik ben enorm trots op de tattoo. Het waren mijn beestjes en iedereen mag weten dat ik ze enorm graag zag en nog steeds zie.’
Steun en troost
‘Mijn vrienden en familie schrokken toen ze de eerste keer de tattoo zagen omdat ze dachten dat ik dat nooit zou durven’, lacht Tessa. ‘Zo zie je maar hoeveel Spicke en Wako voor mij betekenden. Gelukkig vonden ze het allemaal een heel mooi eerbetoon. Er zullen altijd wel mensen zijn die het raar vinden dat ik mijn honden op mijn lichaam liet tatoeëren, maar die begrijpen niet hoeveel vriendschap en liefde je krijgt van zo’n dier. Maar ik trek me die negatieve reacties niet aan. Als ik naar de tattoo kijk, vind ik er troost en steun in, en dat is het enige wat telt.’
De tattoo met de twee silhouetten van Spicke en Wako.
Nog meer mooie TAT talks:
- Jasmien (29): ‘Mijn tattoos herinneren me eraan dat ik wél mooi ben zoals ik ben’
- Marjolein (27): ‘Ik worstel met een depressie. Mijn tattoos doen me denken aan de goede dagen.’
- Coline (27): ‘De kleurrijke ijsjestattoos symboliseren onze hechte vriendschap’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
