Yasmina El Messaoudi (33) is al tien jaar radio- en tv-presentatrice. Deze week trekt ze voor een jaar naar Den Haag. Zonder haar Nederlandse vriend, want die vond op de valreep zijn droomjob, in, jawel, Brussel. De wet van Murphy, of de zoektocht naar een goede langeafstandsrelatie en antwoorden op dertigersdilemma’s?
Tot een week geleden had ik een job om jaloers op te zijn. Ik mocht tv-reportages maken in de leukste stad ter wereld. Probeerde tijdens de nieuwsuitzending niet te lachen om alle grapjes die via de intercom werden gemaakt. En stond te shaken in de radiostudio, terwijl er altijd wel een collega gniffelend stond te kijken.
Tot een week geleden zat ik na het werk op het Flageypein in Brussel met een fles cava uit de nachtwinkel. Met collega’s die intussen zielsgenoten waren geworden in het 'Grote Moeilijke Leven Van Een Dertiger'. We besloten om nooit écht volwassen te worden. Of toch niet burgerlijk. En tot het einde van onze dagen op dit plein te komen zitten. Mét cava uit de nachtwinkel. Ook al kopen we intussen dure flessen tijdens onze jaarlijkse wijnroute langs Franse chateaus.
Tot een week geleden reed ik met een schattig Fiatje 500 en kwam ik thuis in een knus appartement met zachte, houten vloer en een zonnig terras. Op dat terras zat vaak mijn beste vriend Xavier voor een gin-tonic of koffie met taart. Een beetje afhankelijk van het uur van de dag (of ons gemoed). Ik woonde samen met een man die de beste latte ter wereld maakte. En niet boos werd toen ik zijn elektrische melkklopper in de afwas deed, waardoor hij sindsdien de melk zelf opklopte tot zijn arm eraf viel.
Tot een week geleden trok ik elk vrij moment de stad in. Om te dwalen door de kleine straatjes van Brussel en me elke keer opnieuw te laten verrassen door de verborgen parels die er opduiken. Om koffie te drinken uit Ethiopië en naar voorbijgaande mensen te kijken die minstens zo exotisch zijn. Om me te verliezen in de grot van Ali Baba, met al zijn zilveren juwelen en kleurrijke mineraalstenen. Om de geur op te snuiven van nieuwe thrillers in de bibliotheek. Of om al slalommend tussen de hondjes te joggen in het park aan de Basiliek van Koekelberg.
Tot een week geleden was ik niet ongelukkig. Maar leidde ik voor een groot stuk het leven dat van me verwacht werd. Van vrolijke snapshots van bubbels, tweehands schoenen, hippe cappuccino’s en achter-de-schermen foto’s van radio en tv. Van een volgeboekte agenda met nieuwe restaurants en cocktailbars. Van lunches die beginnen in de zon en eindigen onder sfeervolle lampionnen. Gezellig allemaal, maar soms ook gewoon afleiding van de vragen waar ik nog steeds geen antwoord op heb. Want hoe vaak ik ze ook heb gehoord: Neen, ik weet nog steeds niet of ik een baby wil. Een grotere auto. Of een huis met een tuin op het platteland.
Tot een week geleden kon ik die twijfels delen met mijn vriend Frank. Of met Xavier. Ilse. Griet. Sanne. Anneke. Marie-Ange. Katrien. Fatma. Herte. Kaat. Sofie. Kate. Lotte. Sigrid. Allemaal vrienden in hetzelfde schuitje. Op zoek naar antwoorden op het grote ‘Dertigersvraagstuk’.
Sinds deze week is het me, myself and I. In een vreemde stad, een vreemd land en zonder job, lief of vrienden. Ik voorzie nu al heimwee, veel tranen en eenzame avonden. Maar ook ongelofelijk veel goesting om opnieuw te beginnen. Deze keer niet voor Facebook, maar voor echt.
