COLUMN: ‘Toen ik hem zag, sprong ik een gat in de lucht en vluchtte ik naakt richting gang’

Je kent ’m vast, die terugkerende droom waarin je zonder aanwijsbare reden plots poedelnaakt op de speel­plaats staat en wordt uitgelachen door de hele klas, ook al ben je inmiddels jaren afgestudeerd. Wel, ik heb die nachtmerrie net beleefd met mijn ogen open. Het enige verschil: ik bevond me thuis en in plaats van een dozijn leer­lingen was er slechts één man die toekeek... De glazenwasser. Eerlijk gezegd, het zat eraan te komen. Sinds mijn ruiten maandelijks een beurt krijgen, wist ik dat de glazenwasser wellicht een keer mijn spreekwoordelijke gevel zou zien. Niet omdat ik exhibitionistische neigin­gen vertoon, wél omdat zich bij mij thuis elke ochtend eenzelfde scenario afspeelt: ik sta op en loop naar de bad­kamer, waar de toegang wordt geblok­keerd door de kat, die elke vorm van menselijke activiteit meteen detecteert en als directe aanloop naar het ontbijt ziet. Het beest lijkt pavloviaans gecon­ditioneerd om bij de minste beweging te beginnen zagen en flemen tot het eten krijgt.

De glazenwasser komt elke derde dinsdag van de maand. Behalve deze week. Deze week kwam hij op donderdag en kreeg hij er een gratis peepshow bij.

Gevolg: ik die halfnaakt en half struikelend over de poes richting keuken strompel om van zijn gezeur verlost te zijn. Nu probeerde ik dat ta­fereel elke derde dinsdag van de maand te vermijden. Dat is namelijk de dag waarop de glazenwasser komt. Behalve deze week. Deze week kwam hij op donderdag en kreeg hij er een gratis peepshow bij. Niet alleen volgde ik gedwee de kwelende kater richting keu­ken, ik had nog minder aan dan anders. Om niet te zeggen: helemaal niks. Mis­schien had meneer de glazenwasser zijn planning met opzet omgegooid toen hij het weerbericht hoorde. Onder­zoek heeft namelijk uitgewezen dat stijgende temperaturen in omgekeerd evenredig verband staan met het aantal kledingstukken dat de gemiddelde Vlaamse vrouw in bed draagt.

Soit. Het duurde even voor zijn aanwezigheid tot mijn naakte brein doordrong. De zon zat achter de wolken en het katten­gejank overstemde het gepiep van de aftrekker tegen het raam – pun unintended. Toen ik zijn gedaante achter het streeploze glas eindelijk zag, sprong ik een gat in de lucht en vluchtte ik met lillend vlees richting gang. Helaas/gelukkig had ik m’n contactlenzen nog niet in, waardoor de blik op ’s mans gezicht een eeuwig mysterie zal blijven. Pas na tien minuten schuilen in de badkamer en het posten van een thera­peutische Facebookstatus durfde ik de woonkamer weer te betreden, in ka­merjas deze keer. De glazenwasser was weg en de kat had nog steeds honger. Bij dezen een warme oproep aan eerst­ genoemde: komt u voortaan weer op dinsdag, alstublieft? En geef me gerust korting op mijn volgende factuur.

Deze column verscheen in Flair op 30 mei 2017.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'De eeuwenoude vraag "Wat was er eerst, de pil of mijn vraatzucht?" heb ik nog steeds niet beantwoord'
• COLUMN: 'Ik besta al drie keer langer zónder hem dan met hem'
• COLUMN: '"Ge ziet er echt keigoed uit", zegt hij, "don't let it change you!"'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.