COLUMN: ‘Plots besefte ik dat m’n nieuwe rokje z’n dagen op ‘t stort zal slijten’

Als je iets doet, moet je het goed doen. Zelfs wanneer dat ‘iets’ ge­woonweg achterlijk is. Persoonlijk ben ik een kei in dingen kwijtspelen. Gisteren nog gooide ik een nagel­nieuwe zwarte feestrok (zo’n mooi pofferig A-­lijnexemplaar) bij het oud papier. Niet expres natuurlijk: het piepkleine papieren tasje waarin de winkeljuffrouw mijn aankoop had gepropt, belandde samen met een hoop andere zakken per ongeluk tussen de lege pizzadozen en te laat betaalde parkeerboetes. Echte shop­aholics laten de bewijsstukken van hun laatste binge­sessie namelijk zo snel mogelijk verdwijnen. Niet uit angst voor hun omgeving – mijn lief kan het eerlijk gezegd niet veel sche­len wat ik met mijn geld doe en mijn moeder heeft de strijd allang opgege­ven – maar uit schaamte voor zich­zelf. Alleen halen slímme shopaholics het aangekochte item doorgaans wél eerst uit de verpakking. Vooral op de dag dat ze het oud papier moeten buitenzetten.

Ik ben echt een kei in dingen kwijtspelen. Zo gooide ik gisteren nog een nagelnieuwe feestrok bij het oud papier.

 

 

Fastforward naar vandaag en ik die na urenlang tevergeefs zoeken eindelijk de puzzelstukjes bij elkaar leg en tot de conclusie kom dat mijn geliefde rok zijn dagen ongedragen op het stort zal slijten. Even stond ik op het punt de Antwerpse vuilnisdienst op te bellen. Behalve een kei in dingen verliezen ben ik namelijk ook redelijk goed in ze op onverwachte wijze weer terugvinden. Keerden al via mysteri­euze wegen tot mij weder: mijn auto­ sleutels en een kasjmieren sjaal. Die sjaal raakte ik kwijt op een feestje en bezorgde de barman me exact een week later terug. Vermoedelijk had hij net zijn roes uitgeslapen. De auto­ sleutels vergat ik in een taxi. Toen de chauffeur ze vond, reed hij terug naar de plaats waar ik ingestapt was, klikte in het rond tot hij het juiste paar koplampen zag knipperen en liet een briefje achter op het dashboard. De volgende dag werden mijn sleutels en ik herenigd en zwoer ik never nog iets kwijt te spelen. Maar dat was buiten de rok gerekend.

De rok is voorgoed verloren en hyste­risch beginnen rondbellen heeft wei­nig zin. De kans dat er een League of Extraordinary Vuilnismannen zal opstaan om mijn baby terug te vinden, lijkt me eerder klein. De kans dat een of andere ambtenaar me aan de telefoon zal uitlachen en smalend ‘juffrouwke’ zal noemen een pak groter. Dus troost ik me met de gedachte dat iederéén stommiteiten begaat – sommigen gewoon iets meer dan anderen – en dat het nog steeds solden zijn. Met een beetje geluk hangt mijn rok morgen nog in de juis­ te maat op mij te wachten. Een echte shopaholic laat zich niet kennen.

Deze column verscheen in Flair op 12 januari.