COLUMN: ‘Opdrachten en opblaaspiemels: ik vind ‘t een vreemd fenomeen, zo’n bachelorette party’

Vriendin C. gaat deze zomer trouwen. Dat betekent dat ik nú al wakker lig van de jurk – niet die van haar, wel die van mij – en mijn hoofd breek over het perfecte cadeau. Want wat koop je voor een bruid met wie je al sinds de kleuterklas beste maatjes bent? Misschien een witgesluierde Barbie voor in dat roze poppenhuis mét werkende lift waarop ik vroeger zo jaloers was. Of een ingekaderde foto van ons CM-kamp uit de tijd dat we nog braaf waren en trouwen iets uit een romcom leek.

Eén cadeau heeft ze in ieder geval al gekregen: een top secret vrijgezellenweekend dat al haar vriendinnen in het geheim organiseerden en waarvan ik nu nog steeds aan het bekomen ben. Op zich vind ik het een vreemd fenomeen, zo’n bachelorette party. Terwijl mannen rustig pinten kunnen gaan pakken in de lokale stripclub, moeten vrouwen zo nodig een lint om en een prinsessenkroontje op, om dan allerlei mensonterende opdrachten met opblaaspiemels te gaan uitvoeren. Oh ja, én sloten cava te drinken, liefst de rosévariant.

Nu is C. gelukkig niet van de opdrachten en opblaaspiemels, wél van de prinsessenkroontjes en cava. Daarmee kon ik nog net leven. Wij dus gekroond de trein op richting Leuven, waar algauw duidelijk werd dat we niet alleen waren. De hele binnenstad leek wel overspoeld door groepjes vrijgezellen (M/V), het ene nog luidruchtiger dan het andere.

 

Waarom mogen mannen gewoon pinten drinken terwijl wij allerlei opdrachten met opblaaspiemels moeten uitvoeren?

In het restaurant op de Grote Markt waar we halt hielden voor ons avondeten en een verse stroom cava, had de ober er niets beters op gevonden dan ons naast twee andere feesttafels te parkeren. De ene bestond uit twintig ladderzatte IT-nerds die het woord ‘bachelor’ zijn letterlijke betekenis teruggaven, en de andere uit vijftien zuurstokroze bachelorettes from hell, inclusief – yup – grote opblaaspiemel.

Halverwege het hoofdgerecht stond de bruidegom in spe aan tafel één recht en vroeg hij om een jolige foto met onze bruid. Waarop C. droog: ‘Of ook niet.’ Dat kroontje had haar zin voor cynisme alvast niet aangetast. Tijdens het dessert was het de vrouwentafel die kwam aankloppen, of we soms geen condooms wilden kopen? ‘Het is voor een opdracht!’ De jongens aan tafel één keken even hoopvol onze richting uit tot we het voorstel collectief afsloegen.

De rest van de avond hielden we een veilige afstand van onze collega-vrijgezellen en braken we uiteindelijk de heilige bachelorette-code toen we van cava overschakelden op bier en gin- tonics. Ik heb nog steeds geen idee wat ik C. over twee maanden het best geef, maar een Dafalgan is misschien een goed begin.

Deze column verscheen in Flair op 31 mei.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.