COLUMN: ‘Mijn lief en ik wilden het kleinste kamertje pimpen. Noem het een relatietest light’

Ik heb nog eens iets nuttigs gedaan. Of liever: mijn lief en ik hebben iets nuttigs gedaan. We hebben namelijk geklust. Het is te zeggen: hij heeft voornamelijk geklust. Ik heb een paar centimeters tegel afgeplakt. ‘Niet eens zo goed afgeplakt’, zou mijn lief nu zeggen. Maar da’s zijn mening.

Dat klussen de ultieme relatietest is, weet ik al jaren. Ik ken koppels die mid-badkamerbetegeling de handdoek in de ring gegooid hebben en koppels die post-keukenrenovatie 
de potten en pannen weer moesten verdelen. Zelfs een van mijn standvastigste vriendinnen begon tijdens een recente monsterverbouwing aan haar relatie te twijfelen. Pas toen het stof letterlijk ging liggen, zag ze in dat er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht was. Eind goed, al goed, maar geruststellend zijn die verhalen niet bepaald wanneer je op een zaterdagmiddag nietsvermoedend richting Brico rijdt. Mét lief en een bescheiden plan, namelijk het kleinste kamertje pimpen. Noem het een relatietest light.

Om toch enige reële bijdrage aan het hele klusgebeuren te leveren, stelde ik voor om de tegels en deurlijst van het toilet vakkundig af te plakken. En met 
'vakkundig' bedoel ik: zo goed als 
een persoon met twee linkerhanden en het geduld van een vijfjarige kan.

In de winkel begon de beproeving eigenlijk al. We moesten het eens worden over de kleur van de verf, de vorm van de wc-bril en de snacks voor na het shoppen. Mijn 
lief wilde junkfood, ik had zin in iets zoets. Gelukkig bleek het hotdogkraam op de parking ook wafels te verkopen. Terug thuis ging de discussie verder. Hij vond het ondertussen te laat om aan de klus te beginnen, 
ik wilde meteen van start gaan. 
Toegegeven: als onhandige persoon had ik makkelijk praten. We wisten allebei wie er zo meteen écht plamuurmes en verfkwast zou hanteren en wie er zou ‘helpen’ door gereedschap op de verkeerde plaats terug te leggen en aan te duiden welke hoekjes de ander nog vergeten was. Soit. Om toch enige reële bijdrage aan het hele klusgebeuren te leveren, stelde ik voor om de tegels en deurlijst van het toilet vakkundig af te plakken. En met 
'vakkundig' bedoel ik: zo goed als 
een persoon met twee linkerhanden en het geduld van een vijfjarige kan. Fastforward naar een halfuur en een uitgelopen laag primer later, toen bleek dat ik de schildertape niet goed had aangedrukt. Hij: ‘Ik had het nog zo gezegd!’ Ik: ‘Ik dacht dat jíj dat ging doen!’ En dat nog een keer of drie over en weer.

Kortom: relatietest mislukt. Of toch niet? Want liefde zit ’m in de ander aanvaarden zoals die is, inclusief minpuntjes. Toch? Zijn uitstelgedrag in ruil voor mijn mislukte timemanage-
ment. Mijn linkerhanden versus zijn recht van antwoord. Van 'I love you' naar 'I told you so' en terug. 
Een klusverhaal met een happy end, het bestaat zowaar. Vertel het gerust aan uw verbouwende vrienden voort.

Deze column verscheen in Flair op 24 januari.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'Daar sta je dan, oog in oog met leden van je schoonfamilie die je nauwelijks kent een braakneiging te onderdrukken'
• COLUMN: 'We maakten ruzie om wie welke Spice Girl mocht spelen en wat later om wie de Miranda moest zijn'
• COLUMN: 'Zelfzeker sloot ik me aan bij de gevorderde skiërs. Tot ik al aan de skilift op mijn muil ging'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.