COLUMN: ‘Met een schok besefte ik: in de ogen van die meisjes was ik Een Volwassene’

Op een dag besef je dat je oud aan het worden bent. Aan al wie boven de 27 is en nu op het punt staat een antrax­ envelop met mijn adres op dicht te likken: ik bedoel ou­-der.

Voor mij kwam dat besef toen ik onlangs leer­lingen van mijn oude middelbare school op bezoek kreeg. Ze hadden me gecontacteerd met de vraag of ik als, ahum, ‘succesvol alumnus’ een interview zou willen geven voor het schoolkrantje. Hoewel ik de term ‘succesvol’ zelf liever bewaar voor leeftijdsgenoten die in de Forbeslijst staan of een druk bekeken YouTube­-kanaal hebben, zou ik liegen als ik zei dat mijn ego niet een beetje gestreeld werd. Natúúrlijk kon ik in mijn drukke agenda wel een gaatje vinden, ergens tussen het refreshen van mijn mailbox en het op kleur sorteren van mijn kleerkast.

Zo gezegd, zo gedaan. En dus deed ik de deur open voor twee studentes van 17. De manier waarop ze beleefd een drankje afsloegen en lichtjes zenuw­achtig hun smartphonedictafoons op ‘record’ zetten, deed me tot een schokkende vaststelling komen: in de ogen van die meisjes was ik Een Vol­wassene. Du­-du-­du­-dúúúm. Ik keek rond in mijn appartement. De afwezigheid van bean bags en het feit dat mijn posters ingekaderd waren versus met kauwgom tegen de muur geplakt waren, verrieden enige vorm van volwassenheid. Maar ik was toch nog best jong? En hip? Right?

Not, zoals de jeugd zou zeggen. Toen het gesprek over social media op school ging en ik moest toegeven dat Facebook en Instagram in mijnen tijd nog niet bestonden, konden mijn tien jaar jongere gesprekspartners hun verbazing maar moeilijk verbergen. Ik zei er maar niet bij dat ik een half­ uur lang het buitenaardse gezang van de inbelmodem moest aan­horen telkens ik met mijn crush wilde chatten op msn, of ze zou­den me helemaal een fossiel vin­den. Ook toen we het over leerkrach­ten hadden, bleek de generatiekloof groot. ‘Had u les van meneer X? Ah nee, die was er toen zeker nog niet.’ Vertaling: meneer X was waarschijn­lijk nog niet eens geboren toen u door de wandelgangen liep!

 

Ik ben toch nog best jong en hip, right? Not, zoals de jeugd zou zeggen.

Aan het einde van het interview vroe­gen de meisjes zich luidop af waar ze zelf over een decennium zouden staan. Plots daagde het me dat de 17-­jarige ik best blij zou zijn met dit Volwassen Leven. De 27-­jarige ik moet het zonder zakgeld stellen en heeft nog steeds huiswerk in de vorm van deadlines, maar ook een zetel in plaats van een zitzak en een lief dat gaten in de muur kan boren als er kaders moeten worden opgehangen. Ouder worden is zo erg niet.

Deze column verscheen in Flair op 26 januari.