COLUMN: ‘Liefste N., zou je alsjeblieft af en toe willen klagen, ook al is je zoon een wolk?’

Open brief aan mijn vriendin N.,
die pas mama is geworden:

Liefste N.,

Eerst en vooral: proficiat. Ik moet toegeven dat ik een beetje in shock was toen je me een aantal maanden geleden vertelde dat je zwanger was. Je was de eerste van al mijn vriendinnen met een baby op komst en de laatste van wie ik het verwacht had. Dat wil niks zeggen over je moederschapscapaciteiten – die zijn zonder twijfel on point – maar eerder iets over mezelf.

Hoe lang ken ik jou al? We groeiden op binnen rollerbladeafstand van elkaar, zaten samen bij de Chiro en op school. Jij was beter in rekenen en turnen, ik in WO en taal (onze oude rapporten erbij halen hoeft niet, gun mij dit gewoon). Jij had als eerste een vriendje, ik kreeg als eerste een hamster. Als twee fantasierijke kinderen uit eenoudergezinnen smeedden we snode plannen om jouw papa aan mijn mama te koppelen. Ik denk dat we iets te vaak naar The Parent Trap gekeken hadden.

Ook toen we ouder werden en uit elkaar groeiden, bleven onze levens parallel lopen. We gingen studeren, werden verliefd, huurden appartementen en vonden werk. Ik denk
dat een deel van mij er onbewust van uitging dat we ook samen aan kinderen zouden beginnen. Niet samen-samen, maar rond dezelfde tijd. Je weet wel wat ik bedoel.

 

Straks blijf ik alleen achter op de social media, als enige foto’s van mijn schoenen sharend in een zee van kinderspam.

Maar nu ben jij mama en ik – gelukkig – niet. De initiële shock kwam ik meteen te boven toen ik de baby zag. Hij was cute en begon niet te huilen toen ik hem vastpakte, waarvoor dank. Toch kan ik het niet helpen dat ik lichtjes ongerust blijf. Nogmaals: niet over jou, maar over de fase van ons leven die jij zonder het te weten eenzijdig hebt ingezet. God weet dat ik nog niet klaar ben voor kinderen – daarvoor neem ik zelf te graag het eerste mespunt uit de pot choco – maar wat houdt andere vriendinnen tegen om je voorbeeld te volgen nu jij het er allemaal zo simpel doet uitzien? Voor je het weet, heb ik niemand meer om mee uit eten te gaan en blijf ik moederziel alleen achter op social media, als enige nog foto’s van mijn schoenen sharend in een zee van kinderspam.

Daarom vraag ik je, N., in de naam der vriendschap: zou je alsjeblieft af en toe eens willen klagen, ook al is jouw zoon een wolk? Zeggen dat het toch niet zo makkelijk is? Tenminste doen alsof je te weinig slaap krijgt? Ik ben echt nog niet klaar voor (meer vriendinnen met) kinderen. In ruil wil ik gerust eens komen babysitten.

Getekend, je vriendin C.

Deze column verscheen in Flair op 9 februari.