Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Instagram: @ckosters_

Catherines kinesist is een real life McDreamy.

COLUMN: ‘Is m’n superknappe kinesist nu echt onbeschaamd aan het flirten?’

Catherine Kosters
Catherine houdt van hotelbedden, gekke zonnebrillen en ketchup. Ze vindt zichzelf een simpel meisje, maar haar omgeving is het daar niet altijd mee eens.

‘Wij leven om te leren’, orakelt mijn moeder altijd na een wijntje of drie. Mocht iemand vragen welke levensles ik deze week geleerd heb, dan zou mijn antwoord als volgt luiden: ‘Een ongeluk komt nooit alleen.’ Ongeluk nummer 1: een weekend lang met verhuisdozen slepen zadelde me op met een lumbago – misschien zou ik toch beter wat meer sporten – en dus moest ik voor de eerste keer in mijn leven naar de kinesist. Ongeluk nummer 2: mijn kinesist bleek jong. En knap.

 

Ik ben niet het type dat naar een vrouwelijke dokter vraagt, maar ik verkies mijn mannelijke medische hulpverleners dan wel het liefst oud en/of onaantrekkelijk. No way dat ik ene McDreamy vertel hoe mijn stoelgang vlot of McSteamy naar die blauw uitgeslagen moedervlek op mijn hand laat kijken. En nu kreeg ik dus een kinesist van het type Hollandse hunk voor me en bestond zijn behandeling ook nog eens uit een soort horizontale tango waarbij ik in foetushouding op een massagetafel lag terwijl McHottie mijn benen met hand en torso tot een fietsbeweging probeerde te dwingen. Elke aanraking ging gepaard met de vraag of het ‘daar’ pijn deed. Ik antwoordde keer op keer getormenteerd ‘ja’, waarop hij: ‘Ben je soms kietelig?’ Begon ik me na drie Ibuprofens dingen in te beelden of was mijn kinesist nu echt onbeschaamd met me aan het flirten?

 

De hele situatie werd nog een pak verwarrender door het feit dat ik amper kleren aanhad. ‘Wat draag je naar de kinesist?’ was een vraag die ik me duidelijk nooit had gesteld. Ik kwam aan in een winterjas en jurk met polkadots, maar mocht beiden onmiddellijk uitschieten omdat meneer mijn rug moest kunnen masseren. (Duh.) Dus bracht ik het komende halfuur door in een doorschijnende zwarte panty, wit onderbroek met hartjes en een slecht zittende beha. Vooral niet awkward.

 

No way dat ik ene McDreamy vertel hoe mijn stoelgang vlot of McSteamy naar die blauw uitgeslagen moedervlek op mijn hand laat kijken.

 

De moraal van het verhaal? Vraag de receptionist de volgende keer dat je een afspraak maakt naar de leeftijd en het Tinderprofiel van de dokter/ kinesist/ander soort hulpverlener in kwestie. Ondertussen troost ik mij met de gedachte dat het altijd erger kan. Vriendin J. heeft een hete boekhouder – ze bestaan! – en moest zich inhouden om haar gehele fortuin niet af te staan bij de eerste btw-aangifte. Vriend P. doet elke week zijn downward-facing dog voor de ogen van een knappe pilatestrainer. Probeer dan nog maar eens pizza te eten in de zetel zonder zelfmoordneigingen! Oh ja, en een vriendin van mijn moeder die we A. zullen noemen, had ooit een crush op haar gynaecoloog. Over awkward gesproken.
 

 

 

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '