COLUMN: ‘Ik zag er achteraf bekeken misschien meer uit als Boy George dan als Madonna’

Waarom ziet iedereen er hetzelfde uit? Die retorische vraag stelde ik me tijdens het scrollen door een reeks streetstylefoto’s van een niet nader genoemd festival aan de kust. Het evenement had bezoekers opgeroepen om verkleed in ruimtethema naar het strand af te zakken. Op zich een lovenswaardig initiatief. Het festivaluniform van de gemiddelde Vlaming – T-shirt, jeansshort en rubberbotten – kan wel een update gebruiken, en niks beter dan some good old fancy dress om de mensen eens buiten de lijntjes te doen kleuren. Persoonlijk ben ik een grote fan van themafeestjes. Voor de eighties party van Flairstyliste Marieke kocht ik een vintage prom dress en huurde ik vriendin en visagiste G. in om mij van kilo’s paarse blush en blauwe oogschaduw te voorzien. Ik zag er achteraf bekeken misschien meer uit als Boy George dan als Madonna, maar dat terzijde.

Slechts een enkeling daagde op in een jeansjasje van Marvin the Martian of met raketclutch. Waarvoor hulde.

Moest ík me astrologisch verantwoord verkleden, dan zou ik voor een jurk met planetenprint opteren, of mijn oude Space Jam-T-shirt aantrekken op een glitterrok. Helaas ging yours truly niet naar het festival omdat ze thuis gekluisterd zat aan een koortsblaas ter omvang van het Groothertogdom Luxemburg. Tekenden wél present aan de zee: honderden meisjes in dezelfde zilveren slip dress van Bershka of een Kylie Jenner-eske outfit bestaande uit body met zwaartekrachtgolven tartend decolleté en semi-kosmische choker. Slechts een enkeling daagde op in een jeansjasje van Marvin the Martian of met een kitscherige raketclutch in de hand. Waarvoor hulde.

Nu schuim ik zelf ook graag de Meir af, en als moderedactrice ben ik allesbehalve vies van trends, maar toch droom ik van een wereld waarin zelfverklaarde it-girls hun bulkaankopen iets origineler durven te combineren. Met een uniek tweedehands stuk, een paar opvallende designerschoenen of een korst onder je neus waarop de Mars Rover net niet kan landen – het gevolg van die koortsblaas. In een poging om mijn eigen goede raad te volgen trokken ik en mijn herpes labialis linea recta naar een Antwerpse schoenwinkel, alwaar ik in de allerlaatste solden een paar sneakers met behangpapierprint van Saint Laurent op de kop tikte. Kijk mij modieus wezen, dacht ik twee dagen lang, rondsloffend op mijn nog-steeds-dure gympen. Tot vriend E., die me de schoenen had verkocht, belde met de melding: ‘Shoeke, ge hebt twee verschillende maten meegenomen.’ Een 38 én een 37 dragen, het is op z’n minst origineel te noemen. Eat that, festivalfashionista’s.

Deze column verscheen in Flair op 30 augustus.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.