COLUMN: ‘Ik werd slachtoffer van holiday shaming’

Riep ik vorige week nog dat de zomer voorbij was, dan schrijf ik jullie nu toe vanop het zonovergoten terras van een Portugese villa-met-zwembad. Niet slecht, zou je denken, maar dan vergeet je wat ik heb moeten doorstaan om hier te geraken. Ik spreek niet over fysieke inspanningen – tenzij proberen slapen in een Ryanair-stoel meetelt – maar over hard mentaal labeur in de vorm van verweer tegen eindeloze en vooral ongegronde aantijgingen.

Wie het net als ik waagt om regelmatig z’n koffers te pakken richting beter weer, krijgt namelijk af te rekenen met een van de Grote Problemen van onze tijd: holiday shaming. Het lichtvoetige zusje van fat en slut shaming is een first world problem eersteklas, maar daarom niet minder hinderlijk. Net zoals ik graag kies wat ik eet (elke dag pasta als het even kan) en met wie ik het bed deel (mijn lief, op een verwarrende droom over Erik Van Looy na), beslis ik namelijk ook graag zelf hoe vaak ik op vakantie ga. En dat is té vaak, als ik de passief-agressieve commentaren van mijn omgeving mag geloven.

Je kent ze vast, reacties als: ‘Ga je nu alwéér op reis?’, ‘Amai, jij neemt het er wel van’, of mijn favoriet: ‘En wij maar werken!’ Alsof een week verlof op het verkeerde moment – lees: wanneer verzuurde buren en collega’s net met tegenzin terugkeren naar hun respectievelijke bureaus – die andere 349 dagen per jaar ongedaan maken. Want hard werken doe ik wel degelijk, maar dat is helaas niet aan mijn Instagramaccount te zien.

‘Ga je nu alwéér op reis?’, ‘Amai, jij neemt het er wel van’, of mijn favoriet wat holiday shaming betreft: ‘En wij maar werken!’

 

Toen ik voor het eerst slachtoffer werd van holiday shaming, probeerde ik me nog te verdedigen (‘Ik neem mijn laptop mee!’) of mijn vakantiepret te minimaliseren (‘Het is maar een paar daagjes, en het hotel is geen topper’), maar ondertussen heb ik het, om in reisgidstermen te spreken, 100% gehad. Ik weiger me nog langer te excuseren voor mijn airmiles en ga voluit in de tegenaanval met de ultieme wraaktool van de professionele vakantieganger: de out of office message.

De beste/degoutantste varianten zijn lekker specifiek, want niets is erger dan op maandagochtend een automatisch antwoord in je mailbox te krijgen met de boodschap dat persoon X of Y onbereikbaar is en daarbovenop sangria zit te zuipen in de Spaanse zon.

Mijn bescheiden ‘Een weekje vakantie met beperkte toegang tot mijn mails’ verander ik dus as we speak in ‘Niet aan het werk, wél dolfijnen aan het spotten vanop een privéjacht #holiday #lol #sorrynotsorry’. Laat die haters maar haten. Mijn strandstoel roept.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.