COLUMN: ‘Ik was nog nooit in een wasserette geweest en het vooruitzicht maakte mij dolenthousiast’

Sommige dingen horen bij volwassen worden als stress bij een rijexamen: leren om de planten op tijd water te geven, eens per jaar een tandarts­afspraak maken en zelf de was doen, bijvoorbeeld. Dat laatste lukte mij vrij aardig tot de dag dat mijn wasmachi­ne kapotging. ‘Ach, daar bestaan toch reparateurs voor?’ dacht ik bij mezelf. Vijf telefoontjes later wist ik pas dat ik met een apart ras te maken had.

De wasmachinereparateur spreekt per definitie plat Antwerps en speelt graag hard to get. Hij zegt dingen als: ‘Dat onderdeel moet ik eerst bestellen juffrà’, en ‘Oeioei, dat lukt ten vroeg­ste volgende maand, madam!’ De wasmachinereparateur is ook een snob: ‘Van welk merk is uw machien? Ah nee, daar begin ik niet aan!’ Het was de eerste keer in mijn leven dat ik ge-wasmachine-shamed werd.

Uiteindelijk vond ik een barmhartige samaritaan die zich wilde verlagen tot het niveau van mijn inferieure appara­tuur en ook nog eens binnen de twee weken beschikbaar was. Halleluja. Nu moest ik enkel de wachttijd nog zien te overbruggen zonder onderbroeken binnenstebuiten te hoeven draaien. Mijn lief had een glorieus idee: ‘We gaan naar de wasserette.’ Waarop ik: ‘Is dat tof?’ In 27 jaar tijd had ik tot mijn grote spijt nog nooit reden gehad om van een wassalon gebruik te maken en het vooruitzicht maakte mij dolenthousiast.

De wasmachinereparateur is een ras apart. Eén dat per definitie plat Antwerps spreekt en graag hard to get speelt.

Ik bestookte mijn lief met vragen: ‘Zijn de wasmachines daar dan ook béter dan thuis? Zijn er andere mensen? Is er wifi?' In mijn hoofd was de wasserette een plaats van onverwachte ontmoetin­gen, waar romances ontstaan op basis van de zwartkanten beha die ‘toevallig’ boven aan je wasmand ligt en de boxershort die je buurman nietsvermoedend uit de droogkast haalt. Niets bleek echter minder waar. In het salon speelden er zich geen filmscenario’s af. Sterker nog: we waren de enige twee aanwezigen.

Ik speurde de ruimte af naar een vleugje romantiek, maar vond alleen een hoopje vertrapte chips op de grond. Terwijl ik ongeduldig wachtte tot er twee vreemden binnen zouden komen om op slag verliefd te worden na het zien van elkaars netjes gesorteerde lingerie, ging mijn lief drankjes halen in het naburige café. Vijftig minuten en twee cola lights later was ik drie machines fris wasgoed rijker en één illusie armer. Mijn lief schudde het hoofd om mijn naïviteit en begon alvast wit en donker uit te laden.

We namen ons voor om de komende 14 dagen zuinig te zijn op onze kleren en gewoon op de reparateur te wach­ten. De wasserette is dan misschien niet zo romantisch, maar een man die thuis de was mee opvouwt wel.

Deze column verscheen in Flair op 7 juni.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.