Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Instagram: @ckosters_

'Ik overwoog nog om luidkeels te roepen dat ik m'n regels had.'

COLUMN: ‘Ik moest in de naam van de journalistiek gaan joggen: een nachtmerrie’

Catherine Kosters
Catherine houdt van hotelbedden, gekke zonnebrillen en ketchup. Ze vindt zichzelf een simpel meisje, maar haar omgeving is het daar niet altijd mee eens.

Soms moet je uit je comfort zone treden. Of zo luidt tenminste de consensus. Toen ik ergens in een verlaten kleedkamer in Amsterdam de veters van een nieuw paar loopschoenen aan het strikken was, klaar voor een test run in de naam der lifestylejournalistiek, vroeg ik me toch af wat er eigenlijk mis was met die comfort zone en of ik er niet gewoon eeuwig in kon blijven surplacen.

 

Ik bevond me op de meest gevreesde vorm van persconferenties: eentje met praktijkexamen. Om het innovatieve design van de eerder vermelde loopschoen aan den lijve te ondervinden, mocht het verzamelde journaille onder lichte dwang een rondje gaan joggen. Zelf had ik op voorhand al enkele pogingen ondernomen om onder de sportsessie uit te komen. Zo liet ik een keer of drie bij de aanwezige persattachés vallen dat ik ‘niet echt het sportieve type ben’. Helaas, mijn gejammer werd resoluut genegeerd. Vervolgens ‘vergat’ ik mijn sportoutfit in het hotel. Prompt werd er een gloednieuwe legging, hoodie en sportbeha (!) in mijn maat tevoorschijn getoverd. Als laatste uitweg overwoog ik om luidkeels te roepen dat ik mijn regels had – werkte in de L.O.-les altijd – maar uiteindelijk gaf ik mezelf een fictieve schop onder de kont en slofte ik de kleedkamer uit.

 

Ogenblikkelijk werd ik voorbijgestoken door een kudde Hollandse lifestylebloggers met het figuur van Doutzen.

 

Buiten stond er een vrouwelijke coach te wachten. Haar lippen zeiden dat we vooral ons eigen tempo moesten volgen, maar haar ogen schreeuwden: ‘Lopen, dikzakken!’ Bijna meteen werd ik voorbijgestoken door een kudde Hollandse lifestylebloggers met het figuur van Doutzen Kroes en de kuiten van Usain Bolt. Het duurde niet lang meer voor ik met een paars hoofd en acute steken in mijn zij helemaal achteraan bengelde. Om alles nog erger te maken, begon de coach Full Metal Jacket-gewijs bevelen te geven: ‘Knieën hoog! En nu allemaal tien lunges!’ What the hell zijn lunges? Ik voelde me weer zestien en de enige van de klas die haar tenen niet kon raken met gestrekte benen, samen met een verlegen jongen genaamd Kevin. Nu ik erover nadenk, deed Kevin wellicht alsof uit medelijden met mij. Soit.

Een halfuur lopen, vijftig lunges en één finale estafette – waarbij ik me expres liet inhalen, zodat ik maar één rondje moest in plaats van twee – later was de nachtmerrie voorbij en mochten we binnen gaan uitblazen. Ik sleepte mezelf richting toog en griste met mijn laatste krachten een glas water weg van tussen de sapjes en selderstengels. Toen ik een grote slok nam, hoorde ik de dame achter de bar roepen: ‘Mevrouw, dat is gin!’ Ah, de comfort zone. Welkom terug.

 

 

 

 

Deze column verscheen in Flair op 23 februari.

 

 

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.

 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '