COLUMN: ‘Ik leerde een ding op modereis in Thailand: ga nóóit slapen met de airco aan’

Ik ben een meisje dat zweert bij goede raad, vooral die van een ander. Zo train ik braaf mijn bekkenbodem­ spieren ever since mijn moeder me op jonge leeftijd waarschuwde voor het gevaar van incontinentie. Ik gebruik ook altijd conditioner wanneer ik mijn haar was, omdat ik mijn kapper Stijn anders niet meer recht in de ogen durf te kijken. Nu is er één stukje advies waarvan ik wou dat ik het een week eerder had gehoord: ga op vakantie nóóit slapen met de airco aan.

Waarom? Wel, omdat ik tijdens het schrijven van deze eerste zes zinnen al anderhalve Sinutab heb ingeslikt, vijf keer heb moeten niezen en een stuk of twintig doorweekte papieren zakboekjes de vuilbak in heb gekeild. Yup, ik zit op een paradijselijk strand in Thailand met vier bloedmooie modellen in bikini en één verkoudheid from hell. Op modereis voor Flair, meer bepaald.

 

Onder mijn hoed mag dan een hoopje ellende schuilgaan, ik weiger toe te geven aan zielige selfies en neerslachtige emoji’s.

Ziek zijn is sowieso geen lachertje, maar met een keel als een kaasrasp en zakken die uitpuilen van de Kleenex fotoshoots proberen regelen in de brandende zon, is nog een stapje erger – geloof me. Ik was de week nochtans goed begonnen. Oké, na twaalf uur vliegen zag mijn huid er niet zo perfect gehydrateerd uit als die van beauty­redactrice Elisabeth, maar ik had wél mijn tanden gepoetst tijdens de vlucht en mijn lenzen uitgedaan voor ik in slaap viel. Eens aangekomen in ons hotel, zette ik mijn slimme reisregime verder: geen rauwe groenten, veel water en factor 50 all day, every day. Mij zouden ze niet liggen hebben! Tot ik na de eerste bloedhete dag op bed neerplofte en niet aan de verleiding van die hemelse koudeluchtstroom ter hoogte van het hoofdeinde kon weer­ staan.

Op dag twee kwam de hoest, op dag drie was er de keelpijn, op dag vier kwam de loopneus en tegen dag vijf kon ik snot, zweet en zonnecrème nog met moeite uit elkaar houden. Vandaag zijn we dag zeven en heb ik alles geprobeerd: zout water, gember­ thee, de halve reisapotheek van styliste Marieke en alle dubieuze kruidenolië en tijgerbalsems die de lokale drug­ store te bieden heeft. Helaas, mijn verkoudheid is nog steeds alive and kicking en de rest van de ploeg eist nét niet dat ik in quarantaine ga.

Het enige lichtpuntje tussen de niesbuien door zijn onze shoots, die er gewéldig uitzien, en mijn Instagram­feed, die alleen maar vrolijke plaatjes bevat. Onder mijn zonnehoed mag dan een wandelend hoopje ellende schuilgaan, ik weiger toe te geven aan zielige selfies en neerslachtige emoji’s. Fake it till you make it, prent ik mezelf in. Of toch tot ik weer door mijn neus kan ademen. Misschien is mijn eigen goede raad zo slecht nog niet.

Deze column verscheen in Flair op 8 maart.