Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Catherine Kosters

Catherine is niet mee met de Jeroen Meus en Sergio Herman-hype

COLUMN: ‘Ik kan niet koken. Niks, nada, nougatbollen-uit-een-pakje.’

Catherine Kosters

Catherine houdt van hotelbedden, gekke zonnebrillen en ketchup. Ze vindt zichzelf een simpel meisje, maar haar omgeving is het daar niet altijd mee eens.

Liefste Flairlezers, ik moet iets bekennen.

 

Néé, ik heb mijn ex niet vermoord en ben (voor zover ik weet) niet zwanger, maar het geheim dat ik hier en nu wil opbiechten, heeft een gelijkaardige impact op mijn leven: ik kan niet koken. En dan bedoel ik ook echt niks, nada, nougatbollen-uit-een-pakje.

De tijd dat een gebrek aan gastronomische skills vergeven werd als je over voldoende andere talenten beschikte, is helaas voorbij. Tegenwoordig brengen modellen kookboeken uit, blijken CEO’s buiten de kantooruren ook Master Chefs en kunnen twaalfjarigen evenveel sterrenrestaurants als Pokémons namedroppen. Steek het gerust op Jeroen Meus en Sergio Herman, maar feit is dat de hele wereld kan koken behalve ik.

 

Als ik mensen hoor raven over een nieuwe grillpan van Le Creuset knik ik beleefd terwijl ik uitreken wat ik voor hetzelfde geld op Net-A-Porter zou kunnen bestellen.

 

Ik denk dat het allemaal is misgelopen toen ik op kot ging. Normaal is de studentenperiode hét moment om voor het eerst een kookboek ter hand te nemen of tenminste uit te vissen hoe je met een week overschotjes een semi-voedzame maaltijd bij elkaar kan toveren. Op míjn eerste avond alleen belde ik mijn twee jaar jongere zus op om te vragen hoe ik een ei moest bakken. Het was haast onmogelijk haar adviezen te verstaan door het geschaterlach en dus zat ik 5 minuten later met een spiegelei dat meer weg had van een lap zwart leer. Ik was boter in de pan vergeten te doen.

 

Negen jaar later breng ik het er niet veel beter van af. De maaltijden die ik zelfstandig kan klaarmaken, beperken zich tot pasta (met kant-en-klare saus), salades (het liefst met voorge- wassen sla) en boterhammen met kaas. Deze schrale lijst wordt nog een tikkeltje beschamender als ik erbij zeg dat ik vegetariër ben. Mensen die geen vlees eten worden verondersteld op de hoogte te zijn van de laatste raw food-trends en hoeven doorgaans hun hand niet om te draaien voor een huisgemaakte groentelasagne. Ik weet nog net hoe je quinoa uitspreekt, maar stop liever bij de pitazaak om de hoek voor een falafel.

 

Door de jaren heen heb ik gelukkig leren leven met mijn beperking. Als ik mensen hoor raven over een nieuwe grillpan van Le Creuset knik ik beleefd terwijl ik uitreken wat ik voor hetzelfde geld op Net-A-Porter zou kunnen bestellen. Als mijn schoonmoeder vraagt of ik haar Magic Bullet eens wil lenen, ga ik ervan uit dat ze het niet over een vibrator heeft. En als vrienden mij overslaan in een reeks Komen Eten-etentjes klaag ik niet. Ter verdediging: ik ben wél goed in de afwas en kan af en toe best gevat uit de hoek komen. Is er ergens nog een Peter Van Asbroeck nodig?

 

 

 

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '