COLUMN: ‘Ik durf het bijna niet zeggen, maar 2015 was voor mij een geweldig jaar’

Vorige week viel mijn oog op een quote die in grote letters op een Gentse gevel staat geschreven: ‘The next big thing will be a lot of small things.’ Normaal ben ik van mening dat inspirationele citaten uitsluitend thuishoren op de Pinterestpagina’s van meisjes die net zijn beginnen te fitnessen, maar dít specifieke citaat sprak tot mij. Het vat namelijk precies samen hoe ik me voel op het einde van een bewogen, bizar en stiekem best geweldig jaar.

Ik zeg ‘stiekem’ omdat het bon ton is om te stellen dat we een kutjaar achter de rug hebben – pardon my French. Ons land werd overspoeld door vluchtelingen en de vluchtelingen op hun beurt door meer tweedehandskleren dan ze ooit zullen kunnen dragen, zelfs in de Belgische regen. Het klimaat is naar de knoppen, hoewel we eigenlijk allemaal blij zijn dat het warm is in december. Parijs is nog steeds herstellende van de vreselijke aanslagen op 13 november, maar stilaan durven we weer foto’s van onze citytrip naar de lichtstad posten zónder Franse driekleur. Je kan in al deze contradicties een vergevorderd maatschappelijk cynisme zien, of een teken van het collectieve besef dat we moeten roeien met de riemen die we hebben.

 

Het is bon ton om te stellen dat 2015 een kutjaar was – pardon my French.
 

 

En roeien heb ik ook op persoonlijk vlak gedaan, tijdens alle kleine momenten die het afgelopen jaar moeilijk en tegelijk mooi maakten. Net toen ik besloten had dat ik nooit meer verliefd zou worden, klikte het onverwachts met iemand tijdens een weekend in de Ardennen. Dat is een beleefde manier om te zeggen dat ik een paar uur later met hem het (stapel)bed in ben gedoken. Ondertussen mag ik diezelfde persoon al tien maanden mijn awesome lief noemen. In mei vertrok ik alleen op roadtrip naar LA, vergat mijn rijbewijs thuis en liep een hele dag huilend door Universal Studios omdat ik mijn portefeuille was kwijtgeraakt. Maar ik spotte ook mijn heldin Mindy Kaling in Hollywood en leerde de leden van een lokale indieband kennen, die me meteen uitnodigden voor hun concert. Twee maanden later vierde ik mijn verjaardag in Ibiza, werd het geld van mijn lief uit mijn handtas gestolen en maakten we er alsnog de beste avond ever van.

Ondanks verloren portefeuilles, vergeten rijbewijzen, vergissingen en katers – financiële en andere – was 2015 het beste jaar van mijn leven, en stiekem denk ik dat 2016 nóg beter gaat worden. Zolang er genoeg grote kleine dingen gebeuren en ik jullie elke week met een column mag blijven lastigvallen, ben ik best bereid te roeien.

Deze column verscheen in Flair op 29 december.