COLUMN: ‘Ik denk dat het gebeurd moet zijn na dat derde shot Jägermeister’

Het hoogtepunt van mijn weekend? Ik ben mijn stem kwijtgespeeld in Berlijn, meer bepaald in de krochten van een legendarische club genaamd Berghain. Aan wie Berghain kent: loop gerust even richting ijskast om een drankje te halen terwijl ik mij door de volgende paragraaf fluister. Aan wie nog nooit van het Duitse technowalhalla heeft gehoord: een introductie.

Berghain is geen discotheek, het is eerder een religie. Ingewijden feesten er van zaterdagavond tot maandagmiddag, of zolang hun dansmoves en endorfinelevels strekken. Van de 20.000 would-be ravers die elk weekend drie uur lang braaf in de rij staan, mag uiteindelijk slechts een kwart de heilige dansvloer betreden. De priesters die over de toegang waken, zijn de buitenwippers, aangevoerd door überbouncer Sven Marquardt.

Die Oost-Duitse Easy Rider traint zijn mannen als waakhonden om angst te ruiken en de true believers van de posers te scheiden. Er zijn internetfora volgeschreven met tips om het te halen – zwart dragen en Duits spreken zou helpen – maar uiteindelijk moet je gewoon geluk hebben. En geluk had ik.

Dankzij een vriendin die anoniem wil blijven, maar naar wie ik indien gewenst mijn eerstgeboren kind vernoem, stond ik namelijk op de guestlist. In plaats van drie uur aan te schuiven, kon ik in minder dan drie minuten binnenlopen, voorbij een eindeloze stoet hoopvolle hipsters en Ome Sven, gekleed in een donkerblauwe jurk en klaar om mijn Berghain-maagdelijkheid te verliezen.

Over de nacht zelf kan ik niet veel vertellen, behalve dat ik negen uur lang high on life – oké, nogal zatjes – stond te dansen, vervolgens de deur uit rolde en terug naar het hotel strompelde, waar ondertussen het ontbijt al werd uitgestald. En ergens in die negen uur ben ik dus mijn stem verloren.

 

Ik stond 9 uur lang high on life te dansen en strompelde de club uit. Weliswaar zonder stem...

Ik denk dat het gebeurd moet zijn tussen de bar en de toiletten, na dat derde shot Jägermeister. De volgende dag wilde ik nog terug naar Berghain om mijn stem te zoeken, maar het werd helaas de luchthaven. Toen de man aan de security check mij zag sukkelen met mijn bagage – zonnebril op en half vervaagde stempel op de hand – vroeg hij of ik soms uitgeweest was. ‘Berghain’, kraakte ik. ‘Berghain?’ herhaalde hij, waarop hij in een bulderlach uitbarstte. Wie zei dat Duitsers geen humor hadden?

Soit, mocht je binnenkort in Berghain geraken, zoek dan mijn stem op de dansvloer, neem ’m even opzij en pak die zonnebril en dat shotglas af. Het is tijd om naar huis te gaan.