COLUMN: ‘Hoeveel je ook van je moeder houdt, in haar veranderen wil je niet’

Er zijn zeven woorden die elke vrouw vreest, ongeacht haar leeftijd: ‘Je lijkt steeds meer op je moeder.’ Hoeveel je ook van haar houdt, in haar veranderen wil je niet. Dat betekent namelijk dat je ouder wordt, overdreven kritisch, betweterig, ongeduldig en perfectionistisch op het griezelige af – of een optelsom van al die zaken, zoals bij de mijne het geval is. En blijkbaar ook bij mij, zo concludeerde ik onlangs toen een kennis goedbedoeld de vergelijking maakte.

Hoe hard lijk ik nu écht op de vrouw die me ter wereld bracht en me al 27 jaar lang op dieet probeert te zetten?

Omdat ik het tijd vond om de waarheid onder ogen te zien en eerlijk gezegd niets beters te doen had – ik spendeerde de voorbije week op een busreis door Schotland mét mijn ma – besloot ik een bescheiden onderzoek uit te voeren. De vraagstelling: hoe hard lijk ik nu écht op de vrouw die me ter wereld bracht en me al 27 jaar lang op dieet probeert te zetten?

Hypothese één: mijn mama is belachelijk kritisch, ik ben dat niet. Als ik in de bus trots de Flair opensla om een modeshoot te laten zien, is haar reactie: ‘Ik zou toch voor een andere cadrage gekozen hebben’, en wat later: ‘Oei, dat model!’ Ik aan de andere kant ben veel toegeeflijker voor haar. Denk ik.

Hypothese twee: mijn mama is een betweter, ik ben dat niet. Zie bovenstaande opmerkingen en de discussies die er steevast uit volgen, waarin ik koste wat kost mijn gelijk probeer te halen. Oké, schrap deze hypothese.

Hypothese drie: mijn mama is ongeduldig, ik niet. Het gros van elke vakantie loopt ze honderd meter voor me uit terwijl ze om de vijf stappen over haar schouder roept of het niet wat sneller kan. Zelfs een bezoekje aan een museum of pretpark ziet ze als een voorronde van de 10 Miles met maar één doel: zo weinig mogelijk tijd verspillen. Als ik vraag of van de dag genieten óók tijdverspilling is, jogt ze al te ver voorop om mij te horen.

Hypothese vier: mijn mama is een onverbeterlijke perfectionist, ik niet. Zij is het type moeder dat nooit de deur uitgaat zonder matching tas en schoenen plus perfect gebrushte coupe. Ik ben het type dochter dat al blij is als ze twee dezelfde sokken vindt en immer met nat haar op de bus/het werk/elke afspraak voor 11u verschijnt.

Wanneer ik mijn moeder op het einde van ons reisje confronteer met mijn conclusies, zegt ze: ‘Op mijn trouwdag kreeg ik te horen dat ik op oma leek. Afschuwelijk vond ik dat. Nu hoop ik dat ik zo oud en eigenwijs mag worden.’ En ook: ‘Ik, een betweter? Ik ben gewoon een beterdoender.’ Hypothese vijf: mijn mama is hilarisch. De volgende keer dat iemand die zeven gevreesde woorden uitspreekt, zeg ik gewoon dank u.

Deze column verscheen in Flair op 21 juni.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.