Mijn naam is Catherine Kosters and I’m an alcoholic. Niet heus, maar hoe leid je anders een column in? Voor wie mij niet kent: ik schrijf voor Flair over mode en seks. Afzonderlijk van elkaar, weliswaar. Noem me gerust een low budget Carrie Bradshaw. Antwerpen is New York niet en mijn schoenenkast bevat een pak minder Manolo’s (geen, om precies te zijn), maar ik hou gelukkig wél van cocktails. Houston, we hebben een thema...
Om te voorkomen dat je deze pagina kwaad wegklikt en een blog rant over het failliet der dit eigenste magazine afsteekt, verklaar ik graag even nader wat ik hier meen te komen doen. De Hogere Machten (lees: mijn chefs) hebben beslist dat mijn leven, en ik citeer, ‘wel zot genoeg lijkt’ om elke week een pagina te vullen. Een cynischer persoon dan ik zou dat vertalen naar: ‘We twijfelen aan je capaciteiten om normaal te functioneren binnen dit bedrijf en bij uitbreiding de hele maatschappij, maar we vinden je wél grappig!’
Hoe het ook zij; hier ben ik, laat mij u entertainen. De plot van de film die mijn leven is, oogt voorlopig nog vaag, maar de cast is gelukkig subliem, zij het lichtjes gestoord. Echt normále mensen probeer ik namelijk te allen tijde te mijden. Ik heb het over lieden die elke dag op hetzelfde uur gaan slapen, vijf keer per week braaf hun boterhammen smeren en op zondagochtend gaan joggen in plaats van net als ik in hun bed te rotten tot het weer maandag is. Oké, misschien mijd ik die mensen gewoon omdat ik jaloers ben op hun discipline, maar da’s voer voor een volgende column.
Zullen in ieder geval hun opwachting maken in mijn verhaal: mijn lief (maar niet te vaak, of het is boel), mijn geweldige vrienden (niet te weinig, of het is boel) en mijn moeder (die leest Flair toch niet). Mijn ups (tien euro gevonden in mijn winterjas van vorig jaar!) en downs (mijn Visa-afrekening gevonden in de brievenbus). Mijn dromen (eindelijk die Nobelprijs voor de Vrede/Literatuur winnen) en mijn angsten (eindelijk nog eens op een weegschaal gaan staan). Het leven zoals het is: 27 and fabulous. Ik bezit een nepbontje in regenboogkleuren, ik mag dat zeggen.
Mijn voorgangster Nele, u welbekend, hield het op deze pagina maar liefst zeven jaar vol. Zij was op zoek naar de ware liefde en haar sleutels. Ik naar de zin van het leven en een excuus om niet naar huis te hoeven gaan. Zeven jaar, dat zijn heel wat booze jokes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
