COLUMN: ‘Het doet iets raar, zo’n internationale beroemdheid in het wild zien’

Op een dag stap je een hippe nieuwe salad bar in je hometown binnen en sta je oog in oog met je idool. Het overkwam mij vorige week toen ik op zoek naar cheesecake niemand minder dan Raf Simons tegen het lijf liep. Oké, het is een Belg, maar voor modefanaten is een toevallige ontmoeting met de ex-ontwerper van Dior even spannend als een Kardashian sighting in pakweg de dorpskern van Kapellen. Ik wreef mezelf dan ook twee keer in de ogen om zeker te zijn dat het inderdaad Raf was die vlak voor mij een dubbele portie veganistische bolognesesaus ‘om mee te nemen’ bestelde in een geruite jas en witte sneakers.

Het doet iets raars met je, zo’n internationale beroemdheid in het wild zien. Niet tijdens een optreden, filmpremière of defilé, maar bij de bakker, in de fitness – voor alle duidelijkheid: dit is een hypothetisch geval – of op café. Weg van het podium of de catwalk zijn het mensen als u en ik, en toch hangt er een aura rond hen dat zelfs de meest rationele individuen onder ons in smartphonepaparazzi doet veranderen. Zo ook yours truly.

Terwijl Raf zijn bestelling afrondde en ik met veel overtuiging de menukaart bestudeerde, gingen er drie mogelijke scenario’s door mijn hoofd: Ik spreek hem aan en vraag een foto. Ik spreek hem niet aan en neem stiekem een foto. Ik haal een recorder boven en vraag of hij de échte reden van zijn vertrek bij Dior soms in primeur aan Flair wil vertellen. Toegegeven, dat laatste leek niet erg waarschijnlijk, dus bleven er nog twee opties over. Stalken of creepen, dat was de hamvraag.

Voor modefanaten is een toevallige ontmoeting met Raf Simons even spannend als een Kardashian sighting in de dorpskern van Kapellen.

Tot er plots een scène uit de documentaire Dior and I door mijn hoofd flitste: Raf Simons die huilt op een dakterras in Parijs vlak voor zijn allereerste coutureshow. Celebs zijn mensen als u en ik, alleen leggen wij beslag op hun privéleven wanneer het ons uitkomt. Ik besloot Raf in alle rust van het vooruitzicht op zijn vegan take-out te laten genieten en keek vanuit mijn ooghoeken toe hoe hij de deur uit wandelde, om tien meter verder vermoedelijk aangeklampt te worden door een lokale fashionista met minder terughoudendheid dan ik.

Bij gebrek aan een selfie bracht ik een vriendin via een ouderwetse sms op de hoogte van mijn lunchavontuur. Ze antwoordde onverbiddellijk: ‘Pics or it didn’t happen.’ Gelukkig was er nog cheesecake. Cheesecake wil altijd op de foto. Cheesecake klaagt nooit.