Yasmina El Messaoudi (33) is al tien jaar radio- en tv-presentatrice en vertrekt voor een jaar naar Den Haag. Zonder haar Nederlandse vriend, want die vond op de valreep zijn droomjob in, jawel, Brussel. De wet van Murphy, of de zoektocht naar een goeie langeafstandsrelatie en antwoorden op dertigers-dilemma’s?
Na een weekje hangen en de buurt verkennen is het tijd om werk te zoeken. In mijn hoofd flaneer ik door de stad, op zoek naar de leukste koffiebar. Die zijn er met hopen, dus als het bij de eerste niet lukt, dan sowieso bij de volgende. Plots valt mijn oog op een prachtige vintage etalage met een kleurrijk assortiment taartjes en gebakjes. Ik voel me betoverd en weet gewoon dat dit de plek is waar ik moet werken dit jaar. De latte macchiato en worteltaart zijn nog heerlijker dan ik had kunnen dromen. En tussen twee happen door vraagt een knappe barista met felrode lippenstift of alles naar wens is. Ik beken dat ik me hier zo thuis voel, dat ik hier wel elke dag zou willen zijn. En wat blijkt: ze zijn nét op zoek zijn naar een vrolijke, enthousiaste meid. Prompt schuift ze een contract onder mijn porseleinen kopje van Delfts blauw en vraagt of ik zo snel mogelijk kan beginnen. Eerst wel afrekenen, maar daarna zijn ze natuurlijk gratis, die koffies. En al zeker als ik ze na een cursus van een paar dagen zelf kan maken. De barista en ik blijven maar zeggen dat dit meant-to-be is, en we nemen afscheid. Niet voor lang, want de dag nadien kan ik al beginnen.
Ik beken dat ik me hier zo thuis voel, dat ik hier wel elke dag zou willen zijn. En wat blijkt: ze zijn net op zoek naar een enthousiaste werkkracht.
Mijn dagdroom kan niet verder staan van de realiteit. Want na mezelf te hebben opgepept, mijn lippen felrood te hebben gestift – je weet maar nooit – spring ik een paar koffieplekken binnen waar ik met knikkende knieën vraag of ze iemand kunnen gebruiken. 'Of ik ervaring heb als barista?' Neen dat niet. 'Of ik een CV met pasfoto heb meegebracht?' Ook al niet. 'Kijk gerust eens op de website, maar meestal zijn de vacatures zo weg', zegt een meisje dat naar me kijkt alsof ik net in een hondendrol ben gestapt. Ik schuifel stilletjes naar buiten en check voor alle zekerheid mijn schoenzolen.
Dan maar online kijken. Zowat elke koffiebar uit de buurt heeft intussen een mailtje van me gekregen. Waarin ik vol enthousiasme vertel hoe ik dankzij mijn journalistieke ervaring stressbestendig, sociaal, leergierig en meertalig ben. Hoe ik in een ver verleden nog in een restaurant heb gewerkt en voor een traiteur. En dat zoiets is als fietsen: je verleert het nooit. Mijn enthousiasme blijkt groter te zijn dan het hunne. Want het blijft muisstil in mijn mailbox.
Op het prikbord bij Albert Heijn worden enkel zangleerkrachten, babysitters en tuinmannen gezocht. En ook op op de vacaturewebsites van Den Haag lijkt het niet te lukken. Geen enkele baan als barista. Of toch niet voor eentje zonder ervaring. Ik ben intussen al door tientallen websites gescrold en word zo hopeloos dat ik overweeg om nachtportier, teppanyakikok of pizzabezorger te worden. Ook al kan ik niet met een bromfiets rijden. En weet ik niet hoe het tegenwoordig met mijn Japanse kookskills is gesteld. (Gezien de maaltijden van de afgelopen week: beschuiten met kaas of yoghurt met muesli – als avondeten! – vast niet zo goed.)
Ik word zo hopeloos dat ik overweeg om nachtportier, teppanyakikok, of pizzabezorger te worden.
Het blijft voorlopig dus koffiedik kijken (ha, die had ik zélf niet zien aankomen) hoe ik het komende jaar mijn geld ga verdienen. Maar intussen blijf ik toch maar de stad rondlopen, op zoek naar die vintage koffiebar met barista met rode lippenstift. Je weet maar nooit!
Lees hier Yasmina's eerdere blogs.
