Yasmina El Messaoudi (33) is al tien jaar radio en tv-presentatrice en woont nu een jaar in Den Haag. Zonder haar Nederlandse vriend, want die vond op de valreep zijn droomjob, in, jawel, Brussel. De wet van Murphy, of de zoektocht naar een goeie langeafstandsrelatie en antwoorden op dertigersdilemma’s.
Mijn gebitplaat is stuk. Die draag ik intussen al een jaar of vier omdat ik anders mijn tanden stukbijt. Ironisch genoeg is dat nu met die gebitplaat gebeurd. Waarom ik je dit vertel? Omdat ik trots ben op mijn bot afgesneden tanden? Onverstaanbaar ben eens ik dat onding in heb? ’s Nachts moet kwijlen als een hond? Voor eeuwig ben gedoemd om met een overjaarse beugel rond te lopen? Nee, toch niet. Wel omdat ik door die gebitplaat weer een bezoekje moet brengen aan de tandarts. In Brussel.
Het is schrikken als ik de trein in Brussel-Centraal afstap. De militairen en hun gepantserde vrachtwagens staan er nog steeds. Hoewel ze een deel van mijn leven waren toen ik in Brussel woonde, deins ik nu even terug. Voor het eerst zie ik het leger door de ogen van buitenstaanders. En voel ik me in een bezette stad. Dat wil ik niet. Brussel is mijn stad. Onze stad. Van de inwoners en iedereen die ervan houdt. Geen terrein van oorlog of bezetters. Ook al is het goed bedoeld, en zijn ze er net om ons te beschermen, ik kan niet langer kijken naar wat voor mij aanvoelt als indringers in plaats van beschermers.
Op de Grote Markt hangt gelukkig een heel andere sfeer. Een van gezelligheid en drukte. Gelukkig maar. En herkenbaar. Brussel is een stad met vele gezichten, en dat is bij deze nogmaals bewezen. De prachtige grote kerstboom staat al trots in het midden van het plein. 17 meter hoog, vertelt een van de schoonmakers die het druk heeft rond deze tijd. Mijn ogen blinken net zo hard als de lichtjes in de boom. Veel van mijn Brusselse vrienden vinden de kerstboom een torenhoog cliché, maar ik word er elk jaar weer erg gelukkig van.
Ik moet verder koers zetten richting tandarts. Maar niet voor ik eerst een ommetje maak langs de schattige winkeltjes in het centrum, die al volop versierd zijn met maretak, kerstpoppetjes en gouden sterren. En de Koninginnengalerij. Een prachtige passage met veel te dure winkels, maar waar je je altijd een beetje posh voelt. Om dan even verderop in de buurt van de Grasmarkt de daklozen op een bankje te zien zitten. Terwijl ze zich proberen te verwarmen met sterke drank en lurken aan een sigaret die al eeuwen is opgebrand. Misschien hou ik daarom nog wel het meest van Brussel. Er is namelijk geen plek ter wereld waar je zoveel verschillende mensen en buurten vlak bij elkaar ziet. En dus niemand vreemd naar je opkijkt. Al loop je heel het jaar in een kerstpak rond (wat vast al iemand heeft gedaan), het is allemaal oké in Brussel.
Dan is het tijd om de metro op te stappen. En misschien ben ik hier nog wel het liefst. Omdat het voelt als de enige plek waar iedereen hetzelfde is. We zijn allemaal reizigers met eenzelfde doel: onderweg zijn. Het voelt als een soort tussendimensie waar het even niet uitmaakt wie je bent of wat je doet. Al moet ik ook toegeven dat niet alles prettig is op de metro. Mijn hart krimpt nog steeds als we metrostation Maalbeek passeren. Hoewel het ruim een half jaar geleden is, zal de plek nooit meer dezelfde zijn sinds de aanslagen van 22 maart. En toch voel ik ook trots. Want hier zitten we dan maar weer. Met z’n allen. Zonder angst, en zonder achterdocht op de plek die ooit zo allesverwoestend was.
Als ik afstap aan de halte van de tandarts voel ik nog snel of ik mijn gebitplaat bij heb. De tandarts is hoopvol. 'De plaat kan gemaakt worden. Gelijmd. Met een barstje of een litteken. Maar daarna is ze eens zo sterk als voorheen.' Net als Brussel, denk ik met een glimlach.
