COLUMN: ‘Exact een jaar geleden verscheen mijn 
eerste column. Ik sta er zelf van te kijken’

Exact een jaar geleden verscheen mijn 
eerste column. Zoveel vertelt Facebook me op een druilerige maandagmorgen. Ik sta er zelf van te kijken. Meer dan vijftig columns heb ik 
ondertussen geschreven, over mijn lief, vrienden, familie, werk, reizen en drankprobleem. Mocht ik een top vijf van de meest spraakmakende onderwerpen opstellen, zouden die vacays er zeker in staan. Mijn column over holiday-shaming leverde me namelijk mijn eerste hater op. Ze heette Dorien en ze had over de foto bij het online artikel – ik op Ibiza – een zeer duidelijke mening: ‘Die’s zo lelijk.’ Verder bleven de grove reacties uit, maar toch sloeg mijn vorm van humor blijkbaar niet integraal aan. Stond 
ook nog in de comments te lezen: ‘Sommige mensen hebben er het 
geld niet voor’ en ‘Ge zou beter wat minder stoefen!’ Voor al wie nog steeds wakker ligt van mijn semi-
ironische vakantieverdediging, heb 
ik een hotline opgericht: 0900-
SORRYNOTSORRY.

Meer dan 50 columns heb ik ondertussen geschreven, over mijn lief, mijn vrienden, mijn familie en mijn drankprobleem.

In de ‘best of’ van één jaar het leven volgens moi mogen zeker ook de 
sappige stukjes niet ontbreken. Een column over seks in openlucht deed vriend en vijand een tijdlang twee keer nadenken alvorens mij op een poolparty te inviteren, terwijl het 
verhaal over porno in de tuin van mijn ouders voor altijd in het geheugen – en de browsergeschiedenis – van 
mama’s collega’s staat gegrift. Het begon misschien als pure lol, maar na verloop van tijd slopen er toch ook ‘serieuze’ onderwerpen mijn canon in. Ik schreef over seksisme in een Antwerpse taxi, over aanrandingen
 in Keulen en op 23 maart, met een pijn die ik nog steeds kan voelen, over de aanslagen die één dag eerder ons hele land in het hart getroffen hadden. Op die column heb ik de meeste respons gekregen. Geen scheldtirades, maar gemeende likes, shares 
en retweets.

De voorbije maanden is de vertrekhal in Zaventem gelukkig heropgebouwd, en tegelijkertijd is ook mijn hele leven veranderd. Mijn relatie is in een jaar tijd van pril naar the real deal gegaan, mijn kleerkast is nu echt te klein geworden en mijn ego is wellicht een beetje gegroeid – 
als het te erg wordt, mag je het 
zeggen. Mijn zussen zijn eindelijk afgestudeerd en mijn moeder gelooft bijna dat ik meer doe dan professioneel perstrips afluizen. Mijn vrienden zijn nog steeds alcoholiekers, maar je hebt bepaalde zekerheden nodig in het leven. In mijn eerste column vroeg ik me af hoe voorgangster Nele het hier zeven jaar had volgehouden. Nu denk ik: one down, six to go.

Deze column verscheen in Flair op 13 september.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.