COLUMN: ‘De échte Terreur van de Luxeboetiek, is de verkoopster’

Mensen denken soms dat je als moderedactrice kind aan huis bent bij Hermès en de deur platloopt bij Chanel. Helaas. Zodra je mij een keer op zaterdagochtend tegen het sjofele lijf bent gelopen aan de kassa van de Albert Heijn weet je dat ik vaker bij H&M shop dan bij Balmain, en dat óók ik te maken krijg met de Terreur van de Luxeboetiek.

Iedereen die het ooit waagde om een Dure Winkel binnen te stappen zonder bekende smoel of permanent-aan-het-voorhoofd- gelijmde platinum creditcard, begrijpt waarover ik het heb. Niet de etalages, want die zijn sfeervol verlicht en gevuld met mooie dingen. Niet de bodyguard in de deuropening, een chille gast die haast onmerkbaar knikt wanneer je hem voorbij schuifelt en in zijn vrije tijd vast gevoelige haiku’s schrijft. Nee, de échte Terreur van de Luxeboetiek, is de verkoopster.

Persoonlijk zou ik een boek kunnen schrijven over de Vreselijke Verkoopsters die ik al gekend heb...

Hoofdstuk 1: Lydia de Leugenachtige

Het schokkende verhaal van een vrouw die met roestvrijstalen gezicht zei dat de Chloé-laarsjes waarop ik mijn zinnen had gezet nooit ofte never in solden kwamen. ‘Toch niet in die kleur, mevrouw.’ Een paar weken later kocht mijn bestie E. hetzelfde paar als ik, in dezelfde winkel, voor de helft van de prijs. De boetiek belandde spontaan op mijn blacklist.

Hoofdstuk 2: Daphne de Denigrerende

Een modern epos waarin een sympathieke jongedame (hierzo) vecht tegen de tirannie van een perfect gemaquilleerde winkeldame. Toen ik informeerde naar de prijs van een handtas in haar smetteloze etalage antwoordde ze fijntjes: ‘800 euro. Wel even sparen dus.’ Ik wilde spontaan drie tassen kopen om mijn punt te maken, maar ik had niet genoeg geld bij.

Hoofdstuk 3: Fat-shaming Felicia

Vorige week nog toegevoegd aan mijn relaas, dit hoofdstuk. Op zoek naar een bepaalde sweater van een Britse ontwerpster stapte ik na lange tijd nog eens een Dure Winkel binnen. De trui in kwestie kon ik onmiddellijk lokaliseren en naar het pashokje slepen, maar ach, een maatje te klein. Met een bang hartje vroeg ik de verkoopster of de trui er soms ook in een large was. Felicia keek naar me alsof ze Rebel Wilson in een fat suit voor zich had: ‘Een L? Nee, dat hebben we niet. Misschien volgend seizoen.’
 

Dan maar geen dure trui gekocht. Eigenlijk moet ik al die verkoopsters dankbaar zijn. Géld dat ik dankzij hen bespaar!

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.