COLUMN: ‘Bucketlist is volgens mij een van de meest overrated woorden van ‘t moment’

Een van de meest overrated woorden van het moment? Bucketlist, en voeg daar gerust de hashtagvariant #goals aan toe.

Voor alle duidelijkheid: ik heb niks tegen mensen met een doel in het leven. Zo wil ik tegen mijn vijfendertigste een boek uitbrengen en het Hello Kitty-pretpark in Tokio bezocht hebben, in willekeurige volgorde. Ik beloof jullie echter plechtig dat ik de egotripperige statusupdates tot een minimum zal beperken als het ooit zo ver komt. En wat al mijn andere dromen betreft: daar heb ik eerlijk gezegd geen lijstje voor nodig. In de tijd die het kost om goal X of Y op te schrijven, had je ’m misschien al kunnen verwezenlijken. Toch?

Bijvoorbeeld: ik wilde altijd al een keertje naar de opera. Chic volk, champagne en rode pluchen zeteltjes, what’s not to like? Eerst miste ik de juiste date, vervolgens de juiste verrekijker-op-een-stokje, dus was het er nog niet van gekomen. Tot mijn lief op een willekeurige vrijdag twee rode pluchen zitjes op de parterre voor ons bemachtigde. Ik blij, mijn lief blij en dat allemaal zonder gezaag of gepoch over een belachelijke bucketlist.

In de tijd die het kost om doel X of Y op te schrijven, had je het al kunnen verwezenlijken, toch?

Extra voordeel: wat je niet in een heilig lijstje giet, kan nooit zo hard tegenvallen. Ik was dus amper teleurgesteld toen ik merkte dat wij veruit de best geklede aanwezigen waren. Terwijl ik me de gemiddelde opera-outfit had ingeprent als die van een Disneyprinses dan wel het Monopolymannetje, bleken er in het publiek vooral vrouwen te zitten die hun wintersjaal ook binnen aanhouden en wederhelften met de klasse van een parochiezaal. Oh ja, en Deborah Ostrega in een tweed broekpak #goals.

Maar zoals ik al zei: geen bucketlist, geen teleurstelling. Zelfs toen ik ondervond dat borrelen in de foyer tegenwoordig niet meer draait om zien en gezien worden, maar om aanschuiven voor een refill en ondertussen kwade blikken werpen richting Deborah, omdat ze in haar tweed pak is voorgekropen. Gelukkig was er nog de voorstelling: een experimentele tragedie over een Griekse koning die het lichaam van zijn vrouw wil tonen aan een arme visser, maar daardoor hun relatie op het spel zet. De musicalversie van Temptation Island, zeg maar. Allemaal erg onderhoudend, en toch viel ik tot mijn grote schande in slaap tijdens de derde akte, samen met de zestigplusser twee rijen voor ons die zíjn bucketlist vast allang had afgewerkt. Dat doet me eraan denken: mag ik de mijne toch nog snel herzien? Boek schrijven. Hello Kitty-pretpark bezoeken. Opera uitzitten zonder snurken. Dat was het.

Deze column verscheen in Flair op 19 april.