Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Mijn sollicitatie was een serie wilde party's waar rockers uit Wales opdoken en dronken gasten mislukte tattoos lieten zetten.'

COLUMN: ‘Bff E. in één zin samenvatten is niet makkelijk. In één column moet het net lukken’

Catherine Kosters
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.

Vrienden zijn zoals familie die je zelf kan kiezen en in mijn geval is de keuze best, euh, origineel te noemen. Aan een buitenstaander zou ik mijn vriendenkring als volgt beschrijven: een kapper die droomt van een eigen rubriek in het kwaliteitsmedium Blik, een studente moraalfilosofie met een Kardashian-obsessie, een ghetto fabulous make-upartieste, een Limburgse Paris Hilton die 's nachts politieagenten om een lift vraagt – voor haar en haar hondje – en dan is er nog mijn bestie E. Wie trouw mijn column leest, heeft haar voorletter vast al vaker zien opduiken, meestal in rechtstreeks verband met feestjes en gratis drank. E. in één zin samenvatten is echter niet makkelijk. In één column moet het net lukken.

E. is tegelijkertijd het populairste meisje van de klas en de outsider die alles en iedereen van cynische commentaar voorziet. Ze neemt niks serieus, behalve Prada en Britpop. In Londen lulde ze zich een gerenommeerde modeschool binnen, nadien verhuisde ze naar het mondaine Hasselt. 'Voor haar lief' en stiekem ook omdat ze zo een solide excuus heeft om afspraken in de rest van Vlaanderen last-minute af te zeggen wanneer de treinen staken/het haar uitkomt. E. is namelijk een van die dertigers zonder rijbewijs.

 

Mijn sollicitatie was een serie wilde party's waar rockers uit Wales opdoken en dronken gasten mislukte tattoos lieten zetten.

Ik heb haar leren kennen op de redactie van een ondertussen ter ziele gegaan topblad, waar zij het tot moderedactrice had geschopt. Toen ze ontdekte dat ik over een auto en goede smaak beschikte, werd ik gepromoveerd van stagiaire tot stylingassistente. Ze betaalde me na elke shoot uit in Tiffany-blauwe zakagenda's en Delhaize-bonnen van vijf euro. Na een tijdje kwam er een vacature vrij als bff. Mijn sollicitatie was een serie wilde party's waar depressieve rockers uit Wales opdoken, dronken gasten mislukte tattoos lieten zetten en iedereen om 10u 's ochtends passed out op de zetel in slaap viel. Misschien lag het aan mijn alcoholtolerantie, misschien aan mijn gevoel voor humor, maar in ieder geval: ik was aangenomen.

Sindsdien zijn we redelijk onafscheidelijk. We bellen bijna iedere dag – ook als we niks te vertellen hebben – en kennen elkaar door en door. Zo weet ik dat ik gewoon ja moet knikken als zij weer eens klaagt over haar gezondheid/financiën en zij dat het antwoord op 'Hoe zie ik eruit?' na middernacht altijd 'goed' luidt. Ik word jaloers als zij uitgaat zonder mij en zij doodongelukkig als ik op vakantie vertrek. Wanneer mensen vragen of we soms zussen zijn, antwoorden we geveinsd geërgerd van niet, maar eigenlijk komt het daar wel op neer. Familie die je zelf gekozen hebt en waar je nooit meer van af wil.

 

 

 

 

 

Deze column verscheen in Flair op 16 augustus.

 

 

 

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '