Nathalie was nog een tiener toen ze hoorde dat ze in de menopauze zat. Byebye onbezorgde jaren, byebye kinderwens. Nathalie had het erg zwaar om die zeldzame diagnose te aanvaarden.
Nathalie: “‘Juffrouw, je hebt het lichaam van een vrouw van 60.” Baf. Daar zit je dan in dat dokterskabinet. Amper 17, en blijkbaar al 3 jaar in de menopauze. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Om het nog erger te maken, vertelde de dokter me dat ik geen kinderen kon krijgen. Nu niet, nooit. Mijn eierstokken hadden er al enkele jaren de brui aan gegeven.
Dat wil zeggen: opvliegers, nachtzweten, een droge huid, stemmingswisselingen, osteoporose, geen zin in seks en vooral onvruchtbaar, en dat op je 17de. Een hormonenbehandeling zou mijn overgangsklachten onderdrukken en met wat geluk zou ik wel een kind kunnen krijgen via in-vitrofertilisatie. Maar het zou nooit helemaal míjn kind zijn, met míjn genen. Vooral dat brak mijn hart. Van één ding ben ik namelijk altijd zeker geweest: ik wil kinderen. Op zo’n moment valt je droom in duigen. Als jong meisje kan je zoiets heel moeilijk plaatsen.”
Nathalie’s verhaal lees je in Flair van 28 september
