Pascale: “Het is bijna onvoorstelbaar wat dat met je doet, er in één klap alleen voor staan. Er is het praktische: opeens je kinderen alleen opvoeden, financiën alleen beheren, terugvallen op één loon, álle beslissingen alleen moeten nemen.
Er is ook – en vooral – het emotionele. ‘s Avonds, als het huis stil wordt, is dat het zwaarste. De hele dag ben ik bezig met redderen, maar als dat stilvalt, begin ik te denken. Dan word ik bang voor wat nog komen moet. Dan twijfel ik eraan of ik wel een goede mama ben. En dan mis ik hem, zo verschrikkelijk hard. Alleen in bed gaan liggen, geen warm lijf om tegenaan te kruipen, het doet ongelofelijk veel pijn.
Ik word als vrouw mee gestraft, zo simpel is het. Ik zit ook gevangen sinds Marc achter de tralies zit. En altijd ben je alleen. Ik ben zwanger geworden nét voor Marc naar de gevangenis moest, ik kreeg een miskraam terwijl hij achter de tralies zat. Helemaal alleen moest ik naar het ziekenhuis, terwijl ik alleen maar hem erbij wilde. We wonen sinds een jaar in dit nieuwe huis, het huis dat hij nog nooit heeft gezien. Het zijn trieste, eenzame momenten, stuk voor stuk.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier