Amper een jaar nadat het woord kanker viel, verloor Roel op 22 september 2011 de strijd. Clara bleef alleen achter met haar kinderen Anaïs en Wolf, haar gedachten en zijn afwezigheid.
Clara: “Roel verliezen was een enorme shock. We hadden het zien aankomen, maar we hadden ons er nooit op kunnen voorbereiden. Zoiets gaat simpelweg niet. De eerste maanden na zijn dood teerde ik op adrenaline, op het shockeffect. Ik stortte me op mijn werk en op de kinderen.
Ik bleef bezig, tot de feestdagen eraan kwamen. Een verschrikkelijke periode. Zo erg als toen is het niet meer geworden.
Met Nieuwjaar wou ik weg zijn, uit het land, uit onze vertrouwde omgeving die vreemder dan ooit aanvoelde. Het werd een week Agadir samen met mijn kinderen, mijn moeder en mijn broer die daar een vriendin heeft.
Die week voelde ik dat ik voor het eerst uit de donkerte kwam. Ik zag een ander licht, voelde een andere temperatuur, ik zat in een andere omgeving, en dat deed deugd. De natuur gaf me terug wat energie, en bood me troost.
De oceaan daar is zo machtig, de golven zijn enorm wild en prachtig van kleur. Opnieuw kon ik een beetje genieten. Ik kon me voorzichtig openstellen voor alles wat rondom mij bewoog. Ik kreeg weer nieuwe perspectieven, nieuwe inzichten.
Toen ik vertrok, moest, wou en kon ik niks meer. Niets interesseerde me nog, behalve de kinderen. Ik had het gevoel dat ik eigenlijk niet meer wilde leven. En dat gevoel is in Agadir omgeslagen naar het besef dat ik simpelweg verder moet.”
Lees hoe Clara de dood van haar man probeert te verwerken.
