De vrouw van een veroordeelde belandt niet achter tralies, toch veroordelen veel mensen haar gewoon mee. Chloé vertelt hoe ze moederziel alleen in hun nieuwe appartement woont en hoe de buurt haar scheef bekijkt.
Chloé: "Ik durf nauwelijks nog buiten te komen. Iedereen kent iedereen in deze buurt. Mensen praten, ik zie hen kijken en vraag me dan af wat ze nu over mij denken. Op het plein voor mijn huis is een bakker en een groentewinkel, maar daar durf ik niet meer te komen. Mensen zouden vragen stellen: 'Hoe is het met Maarten? Lang geleden dat we hem nog gezien hebben.' En ik zou niet weten wat ik moet antwoorden. Dat hij in de gevangenis zit? Ik durf de confrontatie niet aan. Mensen oordelen zo snel. 'Zeven jaar na de feiten moet hij naar de gevangenis? Dan zullen het wel zware feiten zijn geweest', zeggen ze dan. Waarschijnlijk weten ze ondertussen wel hoe de vork aan de steel zit, zulke dingen gaan snel rond. Intussen zit ik hier thuis gevangen. Af en toe neem ik de auto naar de Colruyt en sla ik een zo groot mogelijke voorraad in één keer in, zodat ik weer een tijdje voort kan."
De rest van Chloés verhaal lees je in Flair.
