Nicolas (33) trouwde vijf jaar geleden met de vrouw van zijn leven. Hoewel hij Nathalie (29) graag ziet, heeft hij het gevoel dat hun plaatje dan toch niet perfect is.
‘Nathalie is een bloedmooie vrouw met een gouden hart. Bijna tien jaar geleden ontmoette ik haar in mijn stamcafé en van het een kwam het ander. Ze sprak me om verschillende redenen aan. Ze was vrouwelijk, maar geen poppemieke. Ze was een kalm en stiller type, die nooit zomaar op de voorgrond zou treden. Ik vond rust bij Nathalie en vond het aantrekkelijk dat ze geen schrik had om haar handen vuil te maken. Gingen we naar een festival, dan maakte ze er geen punt van dat ze zich enkele dagen niet kon douchen.’
‘Toen we een relatie begonnen, woonde Nathalie nog thuis. Toekomstplannen maakten we destijds nog niet: we zouden wel zien waar ons schip zou stranden. Ik wilde ook niets overhaasten. Toch had ik al snel het gevoel dat we aan hetzelfde zeel trokken. Nathalie had alles wat ik zocht in een relatie en zodra ze bij me introk – wat voor ons een grote stap was – raakte ik er meer en meer van overtuigd dat zij de vrouw van mijn leven was. Omdat ze van mij een beter mens maakte, vroeg ik haar vijf jaar geleden ten huwelijk. Voor ons was trouwen nooit een must, maar het voelde juist. Na de huwelijksreis en wittebroodsweken spraken we steeds vaker over de toekomst: een huis kopen of bouwen en het vervullen van onze kinderwens. Intussen wonen we al drie jaar in ons droomhuis, maar op vlak van kinderen houdt Nathalie de boot af…‘
Intussen zijn we bijna tien jaar samen en nog steeds kinderloos…
Steeds meer broer en zus
‘Vroeger – nog voor ons huwelijk – zei Nathalie dat kinderen zouden volgen zodra de tijd daar rijp voor was. Maar intussen zijn we bijna tien jaar samen en nog steeds kinderloos… We ondernemen zelfs geen pogingen om zwangerte worden. Ik liet al meermaals vallen dat ik kinderen mis, maar telkens zegt Nathalie dat ze daar nog niet klaar voor is. Vaak is het antwoord zelfs: hoe kan je nu aan kinderen beginnen als er nog problemen op te lossen zijn? In zekere zin weet ik dat Nathalie gelijk heeft. Onze verschillende arbeidsregimes maken het moeilijk om voldoende qualitytime voor elkaar vrij te maken.’
‘Ik probeer me naar haar agenda te schikken, maar als dat niet lukt, eist ze dat ik mijn plannen afzeg zodat ik tijd met haar kan doorbrengen. Soms ga ik daarop in, maar dan ben ik niet echt te genieten. Ik heb steeds meer de indruk dat ik me voortdurend moet aanpassen aan haar en dat ze geen compromissen meer kan sluiten. Naar mijn gevoel leven we steeds meer als broer en zus. Ik doe alles om haar tevreden te stellen, maar soms heb ik de indruk dat Nathalie nooit tevreden zal zijn, en dat maakt me triest. Ik weet dat elk koppel ups-and-downs kent, maar dit soort gevoelens ervaar ik al langer dan twee jaar. Het voelt alsof er iets ontbreekt. Toch denk ik niet dat ik Nathalie voor een langere periode kan missen. Daarvoor zijn er veel te veel mooie momenten.’
Hoewel we geen blik of woord wisselden, voelde ik iets wat ik al lang niet meer gevoeld had.
Stiekem verliefd
‘Voor mij is één ding duidelijk: ik wil een gezin, en de tijd begint te dringen. Ik ben 33, wat niet oud is, maar kinderen waren vijf jaar geleden ook al welkom. Dat Nathalie een eeuwige twijfelaar én piekeraar is, maakt het er niet makkelijker op. Ze twijfelt over alles, zelfs over aankopen in de supermarkt. Dat is een van de redenen waarom ik zwijg… Over zowat elke beslissing wordt gepiekerd en overlegd, tot vervelens toe. En dan is er nog Sarah… (stil) Anderhalf jaar geleden veranderde ik van job en op dag twee merkte ik Sarah, een collega van een andere afdeling, op. Hoewel we geen blik of woord wisselden, voelde ik iets wat ik al lang niet meer gevoeld had. Eerst deed ik het moment af als een onschuldige bevlieging, maar om een of andere reden blijft Sarah door mijn hoofd spoken. Als ik eerlijk ben, ben ik al enkele maanden stiekem verliefd op haar. Dat merk ik als ik met haar praat of aan haar denk, al heeft ze geen flauw idee dat ik een boon heb voor haar. Misschien heeft Sarah mijn twijfels gewoon versterkt. Het ergste wat me nu kan overkomen, is dat zij zegt dat ze hetzelfde voelt. Dan zit ik met een nog groter probleem.’
Misschien had ik er al een punt achter moeten zetten, misschien doe ik het nooit…
Hoop doet leven
‘Ik besef dat ik keuzes moet maken. Jammer genoeg kosten dergelijke beslissingen me handenvol geld. Onlangs berekende ik wat een scheiding me zou kosten. Een bedrag waar ik niet goed van werd. Het blijft een tweestrijd. Misschien had ik er al een punt achter moeten zetten, misschien doe ik het nooit… Het zou makkelijker zijn mocht ik Nathalie niet meer graag zien. Maar als er niets verandert, moet ik uitmaken of ik de rest van mijn leven op deze manier wil doorbrengen. Ongetwijfeld heeft Nathalie ook twijfels. Maar door de manier waarop ze me soms vastpakt, denk ik niet dat ze niets meer voelt voor mij. Dat geldt ook voor mij. Zolang dat er is, is er hoop. En hoop doet leven.’
Lees ook:
