Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'De tattoo artist gebruikte een deeltje van zijn as en ik wrijf vaak over de tatoeage als ik hem mis.'

Sophie (34): ‘Mijn opa was mijn beste vriend en mijn favoriete reisgezel’

Herlinde Matthys
Herlinde Matthys Webjournalist


Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Sophies beste vriend en favoriete reisgezel was haar opa. Na zijn overlijden liet ze een tattoo zetten met een deeltje van zijn as.


‘Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik vier jaar was’, vertelt Sophie. ‘Het was een heel moeilijke scheiding, en mijn opa André is er vanaf toen altijd voor mij geweest. Hij was mijn steun en toeverlaat en onze band werd elke dag sterker. Hij was eigenlijk mijn beste vriend én mijn favoriete reisgezel. Dat laatste hoor je niet vaak, want heel weinig volwassenen gaan nog samen met hun grootouders op reis. Maar ik deed niets liever met mijn opa. Hij reisde ontzettend graag en hij was Egyptoloog als hobby. Als kindje droomde ik ervan om met hem mee te gaan en hij zei altijd: “als je groter bent”.’

De meeste dingen deden we samen. Zo reden we zelfs met ons tweetjes op een kameel!


‘Toen ik wat ouder was, gingen we zo’n twee keer per jaar op daguitstap naar onze lievelingsstad Londen. Daar aten we scones en genoten we van alles wat deze plek te bieden had. Onze eerste grote reis was in 2011. Toen gingen we een weekje naar Egypte. Dat was de allermooiste reis van mijn leven! Daarna reisden we samen de hele wereld rond: Luxor, Hurgada, Cairo, New York, York, Brighton, Londen, Hull, Malaga, Madrid, Bodrum, Antalya, Marrakesh, Kos, Rhodos, Corfu en Cannes. We deden alles op ons eigen tempo. Wanneer opa soms een museum bezocht, profiteerde ik ervan om even te zonnebaden. Maar de meeste dingen deden we samen. Zo reden we zelfs met ons tweetjes op een kameel!’

Euthanasie


‘Eind 2019 moest opa geopereerd worden en toen ontdekten de dokters dat hij pancreaskanker had’, aldus Sophie. ‘Hij belde me onmiddellijk op toen hij bij bewustzijn was na zijn ingreep en vertelde me het slechte nieuws. Hij had nog maximum zes maanden te leven en hij koos ervoor om zich niet meer te laten behandelen. We maakten het beste van de tijd die ons resteerde. Zo gingen we nog eens samen naar Londen. In maart 2020 zou ik normaal trouwen en opa ging mij naar het altaar begeleiden en de vader-dochterdans op zich nemen. We oefenden hier vaak op en dat waren altijd heel mooie momenten. Helaas gooide corona roet in het eten en werd de trouw uitgesteld. Door de pandemie mocht ik ook plots niet meer op bezoek bij opa en werden onze wekelijkse uitstapjes naar een brasserie met een stukje taart vervangen door video calls. Daar hadden we het allebei ontzettend lastig mee. Door die isolatie ging opa sneller achteruit’, vertelt Sophie. ‘Na een tijdje kon hij de pijn niet meer verdragen en op 20 juni pleegde hij euthanasie. Hij werd 84 jaar. Ik was erbij tot het laatste moment.’

Ik koos voor het woordje opa in zijn handschrift omdat hij daar altijd zijn vakantiekaartjes mee ondertekende.

Tattoo met assen


Toen ik zag dat opa achteruitging, besloot ik om een tattoo te zetten als eeuwige herinnering aan onze sterke band‘ zegt Sophie. ‘Ik liet jaren geleden al op mijn ribben een tattoo van de Egyptische beschermgod Horus met zijn naam zetten, omdat hij mijn beschermengel is. Deze tweede tattoo heeft hij niet meer kunnen zien, want ik heb ze pas na de begrafenis gezet. De tattoo artist gebruikte een deeltje van zijn as. Ik koos voor het woordje ‘opa’ in zijn handschrift, omdat hij daar altijd zijn vakantiekaartjes mee ondertekende. Elke reis die hij maakte zonder mij stuurde hij een kaartje en ik hield die allemaal bij.’

‘De tattoo staat op mijn linkerpols’, besluit Sophie. ‘Ik draag aan die arm ook zijn horloge en op die manier blijft hij altijd een stukje bij mij. Ik heb zijn dood nog geen plaatsje kunnen geven, maar mijn tattoo helpt wel om het verdriet draaglijker te maken. Ik wrijf namelijk vaak over de tatoeage als ik hem mis of als ik tegen hem praat. Mijn partner en ik zijn trouwens momenteel zwanger van ons eerste kindje en het krijgt als tweede naam sowieso André. Op die manier blijft hij toch nog even voortleven.’

Sophie met haar opa in hun favoriete stad Londen.



Sophie met haar opa in Malaga.



Afscheid nemen van opa.



De tattoo.



Nog meer mooie TAT Talks:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '