Linde beviel op 27 weken zwangerschap van haar tweeling Lukas en Leon.
BABYB(R)ABBELS – Linde (27): ‘We hadden nog maar net de meters en peter gevraagd toen de kindjes zich aandienden’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Linde beviel op 27 weken zwangerschap van haar tweeling Lukas en Leon. ‘Vanaf het eerste moment voelde ik een gigantisch moederinstinct’, klinkt het. ‘Ik zou sterk blijven en niet huilen aan hun couveuse.’
Linde (27) en Jeroen (29) werden in juni 2019 de trotse ouders van tweelingbroertjes Lukas en Leon. ‘We hadden het lastig om namen te kiezen die we beiden mooi vonden’, vertelt Linde. ‘Via de app Kinder gingen we op zoek en hadden we uiteindelijk één match: Leon. We zijn dan verder gaan zoeken naar een tweede naam. Jeroen vond Lukas mooi, ik Lowie. Lukas heeft uiteindelijk gewonnen, op één voorwaarde: dat ik mijn ding mocht doen met het doopsuiker.’
Eeneiige tweeling
‘We hadden net een huis gekocht, maar het duurde nog even voor we erin mochten trekken. We wilden heel graag kindjes, maar de zwangerschap van Lukas en Leon kwam een beetje onverwacht. Toen Jeroen op skivakantie was, had ik plots een positieve zwangerschapstest in handen. We waren even in shock, want ik nam de pil, maar we wilden er sowieso voor gaan.’
‘Tijdens de eerste echo werd het al snel duidelijk dat er een eeneiige tweeling in mijn buik groeide, met één placenta. Er volgden verschillende afspraken in het ziekenhuis van Leuven om de kindjes goed op te volgen. We hebben het nieuws meteen aan onze families verteld. Ze waren superblij met het nieuws. Mijn mama noemde het zelfs de mooiste dag van haar leven (lacht)!’
‘De zwangerschap verliep uiteindelijk heel goed. Ik heb nooit last gehad van kwaaltjes, zelfs geen misselijkheid, en alles verliep vlekkeloos tot hun vroeggeboorte. We hadden nog maar net de meters en peter gevraagd toen de kindjes zich al aandienden.’
We hadden nog maar net de meters en peter gevraagd of de kindjes dienden zich al aan.
‘Op het moment dat ik 27 weken zwanger was, bleek dat mijn baarmoederhals al helemaal verkort was. Ik moest in het ziekenhuis blijven tot de professor in Leuven zijn advies gegeven had, maar in de ochtend voelde ik plots dat ik vocht verloor. Na lang vragen, kreeg ik uiteindelijk een vruchtwatertest. Meteen werd duidelijk dat ik een scheurtje had en onmiddellijk naar het ziekenhuis van Leuven gebracht moest worden.’
Vroeggeboorte
‘In Leuven kreeg ik het verdict om in bed te blijven tot de jongens geboren werden. Alles was onder controle en Jeroen werd terug naar huis gestuurd. Hij was nog maar net vertrokken of mijn vliezen braken. Ik ben naar de verloskamer gebracht en kreeg weeënremmers, maar die hielpen niet. Op een half uur tijd had ik vijf centimeter ontsluiting.’
‘Jeroen werd opgebeld om rechtsomkeer te maken en kwam net op tijd voor de bevalling de verloskamer binnengestormd. Op één minuut tijd ben ik bevallen van twee zoontjes. Veel te vroeg, ze wogen amper 1180 en 1190 gram en waren 37 en 37,5 centimeter groot... Dertien weken zijn we op en af naar Leuven gereden om bij Lukas en Leon te zijn en thuis werden ze aan een monitor gehangen.’
Op één minuut tijd beviel ik van twee zoontjes.
‘Na de geboorte hebben we meteen de ontwerper van onze geboortekaartjes gecontacteerd. We hadden nog maar net besproken hoe we het geboortekaartje zagen, dus hij heeft in allerijl ons idee vertaald naar een kaartje waar ik nu nog steeds gek op ben! Het kaartje wordt met twee flapjes opengedaan, met aan de ene kant Lukas en de andere Leon. In het midden staat de zin die mijn papa naar ons stuurde toen we vernamen dat we een tweeling verwachtten: “Miracles sometimes come in pairs“. We hebben de geboortekaartjes meteen aan onze hechte vrienden en familie bezorgd. Bij andere kennissen hebben we gewacht tot één week na de geboorte, omdat we toch bang waren voor het verdere verloop.’
Moederinstinct
‘Ook al zijn Lukas en Leon veel te vroeg geboren, ik voelde meteen een heel groot moederinstinct. Omdat ze hulp nodig hadden, werden ze na de bevalling natuurlijk meteen meegenomen. Lukas heb ik heel even mogen bekijken. Met Leon liepen ze meteen weg. Ik moest blijven liggen voor de nageboorte, maar Jeroen mocht gelukkig wel meegaan met de jongens.’
‘Toen de nageboorte achter de rug was, moest ik eerst eten en naar het toilet gaan. Ik sprong als het ware meteen uit bed. Dat moesten ze mij geen twee keer zeggen. Ik wilde naar mijn kindjes! De vroedvrouwen hebben me nadien nog eens op het hart gedrukt dat ik net bevallen was en dus beter in een rolstoel ging zitten. Lastig, want ik voelde me verder goed.’
Ze moesten weten dat ik in hen geloofde en dat ze sterk waren!
‘En daar lagen ze dan: allebei in de couveuse. Ik had mezelf voorgenomen om sterk te blijven. Wenen aan hun couveuse zou toch niet helpen en dat heb ik dus ook nooit gedaan. Ze moesten weten dat ik in hen geloofde en dat ze sterk waren! Thuis heb ik wel mijn klopjes gehad. Meerdere keren heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te vragen hoe het ging. We moesten minstens een uur rijden, dus zomaar langsgaan was geen optie.’
Monitor
‘Op 12 weken moesten Lukas en Leon verhuizen naar een ander ziekenhuis omdat het in Leuven te druk werd. Dat vond ik heel moeilijk. In het ziekenhuis van Leuven hebben ze hen altijd goed verzorgd en ik vertrouwde volledig in hun werking. We hebben uiteindelijk verschillende neonatologische afdelingen bezocht in de buurt en besloten om hen naar het Jessa Ziekenhuis in Hasselt te laten overbrengen.’
‘En of de verpleegsters geweten hebben dat ze er waren. (lacht) In hun bedje hebben ze niet veel geslapen. Ze hielpen de verpleegsters liever met het papierwerk. Het verzorgend personeel heeft er echt de tijd genomen om Lukas en Leon te helpen met drinken, en uiteindelijk hebben ze slechts een weekje in Hasselt verbleven voor ze mee naar huis mochten.’
Ik stond meerdere keren per nacht op om te kijken of alles oké was.
‘Voor thuis kregen we een monitor mee. De kindjes moesten goed opgevolgd worden om zeker te zijn dat hun hartje en ademhaling in orde waren. We hebben gelukkig nooit een echt alarm gehad. Toen we de monitor terug mochten brengen, heb ik wel een paar nachten slecht geslapen. Ik stond meerdere keren per nacht op om te kijken of alles oké was. Uiteindelijk hebben we een Snuza Hero aangeschaft, een apparaatje dat controleert of je baby goed ademt. Dat bracht me gelukkig wel veel rust.’
‘Ik vind het zalig om de jongens samen te zien spelen en lachen. Ze hangen heel erg aan elkaar en vormen echt een front als het nodig is. Ik zou er graag nog één broertje of zusje bij hebben, maar voorlopig ziet Jeroen dat niet zitten. Hopelijk verandert dat nog, want voor mij voelt nog niet echt helemaal compleet.’
‘Samen met mijn zus heb ik een aankondiging gemaakt voor op Facebook. De tekst “Miracles sometimes come in pairs” komt ook terug op de rompers.’
‘Deze foto is exact een week voor de geboorte van Lukas en Leon genomen. We hadden van de hele zwangerschap nog geen foto van ons twee. Ik heb de hele dag gezaagd om een foto te maken. Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik dat heb gedaan. Anders hadden we geen foto gehad om het ons te herinneren.’
‘Het geboortekaartje is een ontwerp van een vriend van Jeroen (Mad Creations). Ik had een aantal geboortekaartjes gezien die ik mooi vond en hij heeft er een geheel van gemaakt. Het kaartje gaat in het midden open en aan beiden kanten staat de info van één van de twee jongens.’
‘Het mooiste moment in Leuven, wat mij betreft. Lukas en Leon mochten na vijf weken eindelijk bij elkaar op de kamer en het was ook meteen de eerste keer dat ik ze samen mocht vasthouden. Meteen nam Leon Lukas vast met zijn hand. Ik kan niet beschrijven hoe zalig dit voelde.’
Fotografe Kleine Ella is bij ons in Leuven een bezoekje komen brengen. We zijn voor deze fotosessie eerder vertrokken op de koffietafel van mijn moeke. Ze heeft Lukas en Leon helaas nooit kunnen zien, maar ik ben heel zeker dat ze hun beiden heeft geholpen. Vanaf de dood van mijn moeke is de vooruitgang van Lukas en Leon in een versnelling gegaan. We hadden nog maar net te horen gekregen dat ze waarschijnlijk langer als de uitgerekende datum in het ziekenhuis mochten blijven, maar toen mijn moeke is gestorven, gingen ze zo snel vooruit! Niemand op de afdeling had dit verwacht. Ik ben heel blij dat we dit moment met de neusbrilletjes nog hebben kunnen vastleggen. De volgende dag had Lukas geen neusbrilletje meer. Ik wilde ze ook op deze manier met een mooie foto kunnen herinneren.’
‘Deze foto is gemaakt door Hanne Kelchtermans Photography. Lukas en Leon waren precies één maand thuis toen we een newbornfotoshoot gepland hadden. Hanne nam echt de tijd om de foto’s te maken, zonder dat er geposeerd moest worden.’
‘Ook deze foto is gemaakt door Hanne Kelchtermans Photography en hebben we laten maken voor hun eerste verjaardag. Ik vind het een zalig foto! Allebei nog helemaal onschuldig en juist in de fase dat ze nog niet konden lopen.’
‘De babyborrel van Lukas en Leon stond normaal gepland op 13 maart 2020. We hadden speciaal lang gewacht omdat we veel schrik hadden voor het RSV-virus en wegens hun lage immuniteit dus geen risico’s wilden nemen. Helaas was dit ook juist de dag dat ons land in volledige lockdown ging. We hebben het feest moeten afblazen en uiteindelijk uitgesteld naar 19 september 2020. Lukas en Leon waren op dat moment al één jaar. We hebben toen gevierd met de coronaregels die op dat moment mochten. In verschillende shiften kwamen er familie en vrienden langs. Ook konden we na meer dan één jaar eindelijk onze geboortesuiker uitdelen. Mijn zus had alles gemaakt toen ik in Leuven bij de tweeling in het ziekenhuis was. Ik ben er nog altijd dankbaar voor. Ook mijn schoonmoeder heeft geholpen met het naaien van de zakjes. Alles was in dezelfde kleuren als het geboortekaartje.’
‘Een week na hun feestje vond de trouw van mijn zusje plaats. Lukas en Leon waren de bruidskinderen. Ze zijn dol op auto’s en mochten in de auto aan het stuur gaan zitten.
Foto: Tom Frederix Fotografie
‘Ondertussen zijn Lukas en Leon alweer even geleden twee jaar geworden en groeien ze op tot heerlijke kereltjes met hun eigen willetje! Binnenkort moeten we nog eens naar Leuven om hun immuniteit te laten controleren bij de professor, maar voor de rest is er van hun vroeggeboorte niets te merken. Ze zijn volledig mee met hun leeftijd.’
Foto: Hanne Kelchtermans
Foto’s: eigen foto’s, Kleine Ella, Hanne Kelchtermans Photography, Tom Frederix Fotografie
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer mama’s over het moederschap:
- Louise (27): ‘Ik vind het pijnlijker om mijn wenkbrauwen te epileren dan om te bevallen’
- Yasmine (25): ‘Ik wilde een kind. En liefst nú.’
- Marieke (27): ‘Door mama te zijn, besef ik wat onvoorwaardelijke liefde betekent’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
