CO-OUDERSCHAP: 5 lezeressen leggen uit hoe zij het aanpakken

Lieve (30)

‘We waren childhood sweethearts. Maar liefst 13 jaar waren we samen toen het stukliep. We waren compleet uit elkaar gegroeid, waren simpelweg niet meer dezelfde mensen die ooit samen hun toekomst planden. Het voordeel daarvan was dat er weinig ruzie of gekwetste gevoelens waren. Het was voor ons allebei op. De zorg voor onze meisjes stond voorop: we zijn vertrokken vanuit het idee dat we altijd samen ouder zouden blijven voor hen, ook al deden we dat vanaf nu niet meer samen. We hebben dan ook duidelijke afspraken gemaakt, waar we ons – voorlopig toch – allebei strikt aan houden. Hoe laat de kinderen naar bed gaan, volgens welke regels we ze opvoeden, hoe we ze straffen… We proberen daar allebei zo consequent mogelijk in te zijn. Over alles hebben we gepraat. Als we iets afspreken, zullen we die afspraak altijd nakomen. Komt er toch iets tussen en kan ik door onverwachte omstandigheden op mijn werk toch niet naar een schoolfeest komen, dan zullen we dat altijd bespreken met hen. Zo voelen zij zich nooit in de steek gelaten. Contact met de andere ouder is ook altijd mogelijk. Als ze ons missen, mogen ze altijd bellen of zelfs eens langsgaan. We zijn ook dicht bij elkaar gaan wonen. Er is een bus die tussen onze huizen rijdt en de afstand is te fietsen. Nu nog niet, maar later zullen de kindjes dat wel alleen kunnen doen. Soms denk ik wel: pfff, moet ik dan voor de rest van mijn leven alles met deze man overleggen (lacht)? Maar gelukkig heb ik ooit een goede man gekozen, die nu een goede vader is voor onze kinderen. Dat lukt voorlopig zonder al te veel problemen.’

Anny (33)

‘Ik herinner me uit mijn eigen jeugd hoe mijn moeder mijn vader vaak afkatte na hun scheiding. Daardoor had ik altijd het gevoel dat ik een kant moest kiezen of haar toch zeker niet mocht laten blijken dat ik graag bij mijn vader wilde zijn. Vandaag is de band met mijn vader nog altijd niet goed, en dat heeft daar veel mee te maken. Toen ik dat besefte, heb ik me voorgenomen om mijn kinderen nooit voor die keuze te stellen. Ik heb mijn ex opgebeld, we zijn samen om de tafel gaan zitten en we zijn overeengekomen hoe we de boel wilden aanpakken. Als we problemen hebben met hoe de ander iets doet, bespreken we dat zonder dat de kinderen erbij zijn. We proberen hen ook zo weinig mogelijk als boodschapper te gebruiken. Ik heb het idee dat dat nu wel goed loopt. De wonden tussen ons zijn niet meer zo vers als in het begin, en dat helpt ook. Ik heb het wel lang moeilijk gehad om mijn kinderen elke week “af te geven”, want zo voelde het. Het was alsof ik maar een halve mama meer was. “Fijn, zo heb je weer wat tijd voor jezelf”, zeiden mijn vriendinnen, maar ik voelde me vooral erg alleen en gefaald als partner en mama. Als kind van gescheiden ouders was ik er altijd rotsvast van overtuigd dat ik het beter zou doen dan zij. Maar dan komt het moment dat je eigen gezin toch uit elkaar valt, ondanks al je inspanningen. Ik heb tijd nodig gehad om dat te kunnen plaatsen.’

Kim (30)

‘Het is bijna vier jaar geleden dat mijn ex en ik uit elkaar gingen. We hebben samen twee prachtige kindjes. We waren een gezin. Het deed dan ook pijn om daar een punt achter te zetten. Het lastigste vond ik onze mooie nieuwbouwwoning te verkopen. Het huis dat we samen hadden gekocht en samen hadden ingericht, waar de kinderkamers waren... Maar geen van ons beiden kon de ander uitkopen. Ik vond dat nog het meest jammer voor de kindjes: dat ze de enige thuis die ze ooit gekend hadden, moesten achterlaten. Ik heb gelukkig wel een leuk nieuw huis gevonden, dat ze samen met me mochten inrichten. Ze zijn mee een bedje gaan uitzoeken, mochten een nieuwe knuffel of lampje kiezen… Zo hoopte ik dat ze zich daar snel thuis zouden voelen. Dat is wel gelukt, denk ik, en ook bij hun papa vinden ze het leuk. Tussen mijn ex en mij schuurt en botst het weleens. We hebben dan ook totaal andere opinies over hoe we onze kinderen willen opvoeden. Ik kan me soms opwinden als ik hoor wat ze bij hem hebben mogen doen. Ik probeer echter geen ruzie te maken waar de kinderen bij zijn. Als we woorden hebben, bellen we of spreken we elkaar wanneer de kinderen er niet bij zijn. Zo hoop ik dat ze niet te veel voelen van de spanning die soms tussen ons hangt.’

Karen (28)

‘Ons zoontje is bijna vijf en heeft het bij het afscheid weleens moeilijk. Als hij naar papa gebracht wordt, huilt hij en roept hij om zijn mama, en omgekeerd. Dan breekt je hart als mama. Wat doe ik mijn zoontje aan? Gelukkig is het meestal snel over, waardoor ik me niet al te schuldig voel. We hebben allebei intussen een nieuwe partner, maar proberen wel samen ouder te zijn voor Ben. Zo kopen we één cadeau als hij jarig is, vieren we geregeld verjaardagen samen en gaan we ook samen naar zijn schoolfeesten. Dat lukt zonder dat het te awkward is, en ik denk dat Ben het wel leuk vindt om ons nog samen te zien, ook al weet hij heel goed dat we niet meer samenwonen.’

Yentl (30)

‘Het is alweer drie jaar geleden dat mijn man en ik uit elkaar gingen. Tijdens ons huwelijk was ik het die het meest voor en met ons dochtertje deed, maar nu we gescheiden zijn, moet ik zeggen dat ik ervan versteld sta hoe goed hij het doet. Noa gaat graag naar haar papa, en die heeft echt een stap vooruit gezet als het aankomt op papa-taken. Gelukkig maar. In het begin was het moeilijk tussen ons. We hadden een bemiddelaar nodig om tot een akkoord te komen. Hoe zouden we de verblijfsdagen regelen? Wat vonden we belangrijk bij de opvoeding? Bleven we bij elkaar in de buurt wonen? Wie betaalt wat? Al snel bleek dat we in veel zaken niet op dezelfde golflengte zaten, en dat zorgde voor gekwetste gevoelens langs beide kanten en hevige ruzies. Vandaag gaat het goed, maar ik blijf blij dat alles op papier staat. Daardoor heb ik altijd iets om op terug te vallen, en dat zorgt voor meer zelfvertrouwen als ik met hem het gesprek aanga. En dat was nodig.’

Lees ook:

• VERRASSEND: 75% van de vrouwen doet meer in het huishouden dan hun mannelijke partner
• HEBBEN: ‘Fair Play’, het boek dat je leert om de huishoudelijke taken eerlijk te verdelen
• VRAAGINA: Hoe houd ik mijn langeafstandsrelatie levend(ig)?