Eerder vandaag getuigde de 28-jarige Charlotte op Facebook dat ze slachtoffer werd van seksuele intimidatie nadat ze een zakelijk contact bij haar thuis had uitgenodigd voor een kopje koffie.
#MeToo op de werkvloer: Carolien (25) werd bepoteld door de chef voor wie ze werkte
Of je nu Harvey Weinstein, Bart De Pauw of wie dan ook bent: grensoverschrijdend gedrag is áltijd verkeerd en nooit de schuld van het slachtoffer. En toch krijgen nog dagelijks heel wat jonge vrouwen én mannen af te rekenen met ongepast gedrag van hun baas. Carolien (25) werd net als de 28-jarige Charlotte slachtoffer van seksuele intimidatie in een zakelijke context.
‘Ik kom uit een zeer groot gezin en heb altijd zelf moeten werken voor mijn geld. Op mijn zestiende ging ik aan de slag in de sterrenzaak van familie en deed ik mijn eerste horecaervaring op. En al vanaf de eerste dag moest ik aan den lijve ondervinden hoe ongepast veel van die rijke klanten zich soms gedragen. Een klets op de poep of schunnige opmerking wanneer een knoopje van een bloes per ongeluk was opengesprongen, was schering en inslag. Alsof dat gepermitteerd was wanneer een stevige rekening werd betaald. Toen ik op kot ging, zocht ik een restaurant in de buurt van de unief en hielp mijn familie me aan een job bij een collega-chef. Ik was zeer dankbaar en ging me meteen enthousiast aanbieden bij mijn nieuwe baas. Zelf was ik me er niet van bewust dat de man in heel de stad over de tong ging als een vetzak met losse handjes. Hij was ook een ink stuk ouder dan ik, dus ik stond er absoluut niet bij stil dat hij me misschien wel- eens seksueel zou proberen te intimideren.’
Voyeur
‘Het restaurant was klein, ik was de enige jobstudente en het enige meisje onder het personeel. En daar maakten de vaste mannelijke medewerkers graag gebruik van. In plaats van mij te laten voorgaan in de smalle gang wurmde er zich altijd wel eentje tegen mij aan met het excuus dat er nu eenmaal weinig ruimte was. En ik kreeg wekelijks de vraag wanneer ik nu eindelijk een string zou aantrekken onder mijn zwarte broek. Dingen waar ze in mijn ogen niks mee te maken hebben en waarover ik hen dan ook van repliek diende, maar waaraan ik verder geen aanstoot nam.’
Ik kreeg wekelijks de vraag wanneer ik nu eindelijk een string zou aantrekken onder mijn zwarte broek.
‘De grote chef van het restaurant stond zelden zelf achter het fornuis. Hij kwam wel regelmatig langs in de zaak. En die bezoekjes gaven me iedere keer een onverklaarbaar naar gevoel. Officieel kwam hij gewoon kijken of alles naar wens verliep. Maar dat kijken voelde bij mij eerder aan als voyeren. Een gevoel dat ik moeilijk kon plaatsen of verklaren, tot die ene bewuste dag.’
Kijken mag, aankomen niet
‘In de kleedruimte boven het restaurant maakte ik me klaar voor de service, toen ik de chef plots de trap op hoorde komen. Naïef als ik was, dacht ik nog dat hij niet gemerkt had dat ik daar was en riep ik dat ik me nog even aan het omkleden was. Maar hij gooide gewoon de deur open en kwam voor mij staan. Met ontbloot bovenlichaam keek ik hem, totaal verbijsterd, aan en zei ik dat ik bijna klaar was. Maar die opmerking negeerde hij vakkundig. Met een brede grijns op zijn gezicht stapte hij naar mij toe, greep me bij mijn borsten en zei dat hij ook weleens wilde voelen wat hij in huis had gehaald.’
Na het kleedkamerincident drukte mijn chef me op het hart dat ik altijd mocht binnenspringen als ik daar zin in had.
‘Ik stond compleet perplex, maar durfde niet meteen kwaad te worden en op die manier te laten merken dat ik daar niet mee gediend was. Dus probeerde ik lacherig op te merken dat hij dat ook wel kon zien, zonder daar te moeten aankomen. Maar daarop repliceerde hij, meteen gevat dat hij moest kunnen checken of ik beter was dan mijn voorgangsters waren geweest. En weg was hij. Uit schuldgevoel tegenover mijn familie, die hun nek voor me hadden uitgestoken om me deze job te bezorgen, durfde ik niet verder tegen mijn chef in te gaan en probeerde ik hem gewoon zo veel mogelijk te ontlopen. Maar dat hield hem duidelijk niet tegen. Niet lang na het bewuste kleed- kamerincident vertelde hij me waar hij precies woonde en drukte hij me op het hart dat ik altijd mocht binnenspringen als ik daar zin in had. Zijn deur stond altijd voor me open.’
Wrang gevoel
‘En dat was de druppel voor mij. Ik raapte al mijn moed bijeen, zei hem dat ik een vaste vriend had en bijgevolg niet in hem was geïnteresseerd. Een afwijzing die bij hem heel duidelijk in het verkeerde keelgat schoot. Na die dag was mijn hulp in het restaurant ineens niet meer nodig. Van vandaag op morgen werd ik niet meer gebeld en was ik, zonder verdere uitleg, mijn job kwijt. Een onverwacht inkomensverlies dat het mij als werkstudente niet gemakkelijk maakte, maar niet opwoog tegen het wrange gevoel dat ik had tegenover mijn vroegere baas. Diep vanbinnen wist ik dat ik onrechtvaardig was behandeld en seksuele intimidatie echt niet door de beugel kan. Maar een klacht heb ik uiteindelijk niet neergelegd. Hoe hard ik de centen ook nodig had, stiekem was ik blij dat het gewoon voorbij was.’
Tekst: Marijke Clabots en Jill De Bont
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
