Sarah (27) en Kenneth (28) werden begin juli de trotse ouders van Léon. ‘Tijdens de zwangerschap hadden we een lijstje gemaakt van namen die we allebei mooi vonden. Eén naam uit die lijst kiezen was niet zo gemakkelijk aangezien we allebei iets anders mooi vonden. De naam moest aan twee voorwaarden voldoen: hij moest zowel in het Nederlands en het Frans mooi klinken, want mijn papa en broer spreken Frans, en de naam mocht niet té vaak voorkomen. We wilden niet dat ons kindje met bijvoorbeeld vijf andere kinderen in de klas zou zitten met dezelfde naam. Uiteindelijk hebben we voor Léon gekozen, in het Frans geschreven met een accent.’
‘Ik heb diabetes type 1, dus zwanger worden was geen gemakkelijk parcours en liep zeker niet zorgeloos. De dokter die mij opvolgt voor mijn diabetes moest eerst groen licht geven. Mijn waardes moesten stabiel zijn en mijn gemiddelde onder een bepaald percentage, anders konden er (zware) complicaties optreden. In mei van vorig jaar was het dan zover: we mochten zwanger worden.’
‘Maand na maand kwam dan elke keer die teleurstelling. Mijn menstruaties kwamen door en ik bleek niet zwanger. Na drie maanden ben ik begonnen met ovulatietesten, maar nog steeds geen positief nieuws. We waren er te fel mee bezig. In november heb ik dan de testen achterwege gelaten en uiteindelijk verscheen er begin december een ‘plusje’ op de zwangerschapstest. Kenneth en ik hadden besloten om de zwangerschap nog even geheim te houden voor de omgeving. Mensen met diabetes hebben namelijk een verhoogde kans op een miskraam door slecht geregelde bloedglucose. Niet dat mijn waardes zo’n ramp waren, maar het is niet gemakkelijk om stabiel te blijven. Bloedglucose wordt door veel meer dingen dan enkel eten beïnvloed.’
Maand na maand kwam die teleurstelling. We waren er te fel mee bezig.
‘Door bepaalde risico’s in mijn werk als opvoedster in de zorg moest ik al vanaf dag één thuisblijven. In die eerste week had ik al bloedverlies. Ik heb onmiddellijk in paniek naar mijn huisarts gebeld. Gelukkig kreeg ik na een week goed nieuws: de HCG-waarden (een hormoon dat tijdens de zwangerschap voorkomt, n.v.d.r.) in mijn bloed waren gestegen. In de weken die volgden, maakten Kenneth en ik leuke plannen, want ik zou een jaar thuis zijn. We konden nog van alles samen doen voor de baby kwam. De misselijkheid en vermoeidheid nam ik er graag bij. Dat werd dagelijkse kost. Mijn suiker ook nog stabiel houden, was moeilijker, maar het lukte. Alleen: ik bleef bloed verliezen. Toen we vlak voor kerst naar de gynaecoloog mochten, ik was toen ongeveer zes weken zwanger, hoorden we eindelijk dat hartje kloppen. Wat een magisch moment! De feestdagen konden voor ons niet meer stuk. Ook de grootouders werden op de hoogte gebracht.’
‘De dag voor oudejaarsavond zijn we een lange wandeling gaan maken, maar ‘s avonds voelde ik dat er iets niet klopte. Ik had zoveel bloed verloren dat ik ervan uitging dat we ons kindje verloren waren. Het was tien uur ‘s avonds, dus we konden niemand meer bereiken. De dag erna zijn we meteen naar de spoedeisende diensten gereden, want met de feestdagen konden we niet zomaar overal terecht. Mijn gynaecoloog was van wacht en heeft alles nagekeken. Alles was oké. We waren zó opgelucht! De maanden erop heb ik nog verschillende keren bloed verloren. Elke keer gingen we in paniek naar het ziekenhuis ter controle, maar alles bleek steeds oké. Sommige vrouwen verliezen nu eenmaal meer bloed dan anderen. Een echte reden werd er niet gevonden...’
Ik had zoveel bloed verloren dat ik ervan uitging dat we ons kindje verloren waren.
‘Na twaalf weken wordt de kans op een miskraam kleiner, maar toch bleven we met de schrik zitten, want het bloedverlies bleef. Uit de NIPT-test bleek dat alles in orde was en we de ouders zouden worden van een jongetje. Was dat even wennen. We waren zo overtuigd dat het een meisje was. Rond dertien weken hebben we aan de hand van een foto bekendgemaakt dat ik zwanger was. Met gepersonaliseerde bierflesjes hebben we dan de twee peters gevraagd: mijn broer en de stiefbroer van Kenneth.’
‘En toen kwam het coronavirus op in China. We waren niet meteen ongerust, tot ik verkouden werd. Benauwd, moeilijk ademen, smaak- en geurverlies... Op dat moment werden die symptomen nog niet gelinkt aan het coronavirus. Ik had geen koorts, maar de week erop werd Kenneth ziek. Hij had elke dag hoge koorts, was heel erg moe en had veel spierpijn. De huisartsenwachtpost wist ons te vertellen dat we ‘waarschijnlijk’ besmet waren met COVID-19. Het was nog maar net het begin van de crisis, dus we werden niet getest. Kenneth kreeg het advies dat ik tijdelijk moest verhuizen. Maar we waren al die tijd al samen en ik was al ziek geweest, dus we kwamen er samen wel door. Al onze plannen vielen in het water, maar we waren samen en we konden genieten van onze puppy die we in februari hadden mogen verwelkomen.’
‘Eind maart had ik mijn 20-weken-echo. Kenneth mocht omwille van de coronamaatregelen niet mee naar binnen. Ontzettend jammer, want die echo was een heel mooi moment. Ik zag dingen die ik niet eerder zag: de handjes, vingertjes, voetjes en teentjes. Vanaf dat moment ben ik pas écht beginnen genieten van mijn zwangerschap. Het bloedverlies is vanaf toen ook geminderd en uiteindelijk gestopt.’
‘Op bijna 34 weken kreeg ik na een terrasje lichte steken in mijn zij. Door de diabetes was onze baby wat groter en zwaarder dan gemiddeld, dus ik dacht dat die steken weleens daardoor konden komen. ‘s Nachts werd ik regelmatig wakker van de pijn. Die krampen waren toch niet wat ik gewoon was. Na wat ongerustheid is Kenneth beginnen timen. Om de tien minuten voelde ik die pijnlijke steken. Uiteindelijk hebben we naar de materniteit gebeld en mocht ik ter controle aan de monitor. Ik had ontsluiting en mijn baarmoederhals was bijna helemaal verweekt. Omdat er kans was op vroeggeboorte, moest ik naar het ziekenhuis van Genk of Leuven. Toen begon de paniek. Ik was helemaal nog niet klaar om te bevallen.‘
Er ging van alles door mijn hoofd, maar vooral dat ik niet wou bevallen.
‘Ik kreeg een infuus, weeënremmers en een middeltje voor longrijping toegediend en werd met de ambulance overgebracht. Kenneth moest thuis nog wat spullen ophalen en zelf naar Genk rijden. Er ging van alles door mijn hoofd, maar vooral dat ik niet wou bevallen. Hoe langer de baby kon blijven zitten, hoe beter voor zijn ontwikkeling. Ik was nog niet klaar om afscheid te nemen van mijn bolle buik, van zijn stampjes. Ik wilde mijn baby nog niet delen met de buitenwereld.‘
‘Uiteindelijk ben ik in het ziekenhuis van Genk gebleven tot ik 34 weken ver was, daarna mocht ik terug naar het ziekenhuis van Sint-Truiden. Omdat we op amper vijf minuten van het ziekenhuis wonen, mocht ik mijn platte rust thuis verderzetten. Maar de ‘krampen’ bleven en werden steeds intenser. Toen ik 34 + 4 weken ver was, voelde ik ze plots in mijn rug en benen. Opnieuw gingen we naar het ziekenhuis. Ik bleek al zes centimeter ontsluiting te hebben. Het was te laat voor een epidurale verdoving en er waren op dat moment te veel risico’s aan verbonden. Om het wat sneller te laten gaan, hebben de vroedvrouwen mijn vliezen gebroken. De arbeid kon beginnen, ook al was ik mentaal nog niet klaar om te bevallen.’
‘Op nog geen drie uur tijd is Léon geboren. Omdat ik geen prenatale kinesitherapie heb kunnen volgen, wist ik niet zo goed hoe ik moest persen. Gelukkig werd ik goed begeleid door Kenneth en de vroedvrouwen en kon de gynaecoloog mij geruststellen. Toen ik Léon zag, voelde ik van alles tegelijk. Ik was ook eerder bezorgd, omdat hij zo vroeg geboren was. Léon moest uit voorzorg in de couveuse. Hij was 50,5 centimeter groot en woog 3,640 kilo. Het is raar om je baby’tje in zo’n couveuse te zien liggen, maar hij had het nodig. Het is niet omdat hij qua grootte en gewicht oké is, dat zijn organen daarom alles aankunnen.‘
‘Na drie dagen mocht ik naar huis. Léon moest in het ziekenhuis blijven. We gingen twee keer per dag naar hem toe om hem te verzorgen en te genieten van de korte momentjes dat we samen konden zijn. Door de coronamaatregelen mochten Kenneth en ik niet tegelijk naar binnen. Daardoor konden we de eerste twee weken niet echt veel genieten als ‘gezin’. De roze wolk waar ze over spreken? Het was niet altijd even gemakkelijk om die te zien. Gelukkig konden we allebei wel intens genieten van de korte momentjes in het ziekenhuis. Naarmate Léon erop vooruitging, konden we ook meer met hem doen en mochten we hem langer vasthouden. Elf dagen na zijn geboorte mocht hij eindelijk mee naar huis.’
Elf dagen na zijn geboorte mocht Léon eindelijk mee naar huis.
‘Houden van krijgt ineens een compleet andere betekenis. Een veel diepere betekenis. Het is met niets te vergelijken. Ik was zo trots! Trots op hoe de zwangerschap verlopen is, trots op mijn bevalling zonder pijnbestrijding, maar vooral trots op Léon. Hij deed – en doet – het zo goed. Het gevoel van verantwoordelijk heerst wel, en dat zorgde in het begin voor een enorme druk op mijn schouders. Zo’n pasgeboren baby’tje is volledig afhankelijk van zijn ouders. Nu we wat verder zijn, kan ik dat gevoel al beter plaatsen. We genieten ten volle van hoe hij vooruitgaat, maar het is ook elke keer weer een beetje afscheid nemen van de babytijd. Ze worden zo snel groot! We zouden heel graag ooit een broertje of zusje voor Léon willen. Als het een meisje wordt, hebben we zelfs al een naam...’
‘We stuurden dit berichtje door naar de naaste familie en vrienden. Toen de belangrijkste mensen op de hoogte waren, hebben we deze foto op Facebook gezet.’
‘De grootouders en peters mochten een grote zwarte ballon doorprikken. Aan de hand van de gekleurde confetti die eruit kwam, kenden ze het geslacht. Wij deden het nog eens over om een leuke foto op Facebook te plaatsen.’
‘De laatste foto van mijn bolle buikje. Ik wist toen nog niet in wat voor een rollercoaster ik terecht ging komen. Twee dagen later begon het avontuur: weeën, de opname in Genk, om een week later te bevallen van ons prachtige zoontje.’
‘Onze eerste fotootjes als gezin. In het ziekenhuis, op neonatologie tussen de couveuses.’
‘Ik zocht via de website Tadaaz naar een mooi ontwerp en heb het geboortekaartje en de doosjes voor de suikerbonen gepersonaliseerd. Omdat een deel ook in het Frans moest zijn, zijn er twee verschillende geboortekaartjes. Hetzelfde ontwerp, maar andere tekstjes in een andere taal. Ik wou niet letterlijk vertalen. De grote potten suikerbonen waren voor onze collega’s op het werk.’
‘Zo klein, zo bijzonder.’
‘Twinning met mama. Léon moet even denken of hij dat wel leuk vindt.’
‘Eén van de weinige foto’s die we hebben met z’n drietjes. Wel duizenden foto’s van Léon alleen.’
‘Meestal is hij ons zonnetje in huis. We zijn zo verliefd op zijn lachjes.’
‘Mama is een Harry Potter-fan. Léon zijn eerste halloweenoutfit kon dus niets anders zijn dan dit. Foto’s maken met een baby is, qua timing, niet altijd gemakkelijk. Léon vond het leuk om met de stok te zwaaien en de bril af te gooien.’
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen in deze reeks:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
Goed voor 6 minuten leesplezier
BABYB(R)ABBELS – Sarah (27): ‘Ik was helemaal nog niet klaar om te bevallen’
Dit artikel helemaal gratis lezen?
Maak hieronder een gratis profiel aan!
Heb je al een account? Geef je e-mailadres op en log in.
Veel leesplezier!
