Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Tim De Backer

'Niemand gaf ons info. We moesten uiteindelijk via de media vernemen dat mama overleden was.'

2 jaar na de aanslagen in Brussel blijven de slachtoffers alleen in de kou staan

De redactie

22 maart 2016 was een zwarte dag voor ons land. Die dag werd onze hoofdstad getroffen door terreur. De slachtoffers worden jammer genoeg twee jaar na de feiten nog steeds niet naar behoren begeleid.


In je Flair van deze week lees je de verhalen van een nabestaande van een dodelijk slachtoffer en van een overlevende van de aanslag in Zaventem exact twee jaar geleden.

Jesca (31) verloor haar mama bij de aanslag in Zaventem. Haar mama werkte als check-agent bij Aviapartner en was bijna klaar met werken toen de eerste bom ontplofte. Maar Jesca werd niet persoonlijk op de hoogte gebracht. Ze moest via de media vernemen dat haar mama de aanslag niet overleefde: ‘Op een gegeven moment kregen we bericht van een ziekenhuis dat mama op hun lijst stond, maar het ging om een andere Fabienne. Het was pure chaos. Niemand kon ons juiste informatie geven. Uiteindelijk hebben we via de media moeten vernemen dat ze overleden was, terwijl we nog van niets wisten. Pas twee dagen nadat het nieuws was uitgelekt in de pers, kreeg mijn peter – die iemand kent bij het Disaster Victim Identication Team – de onofficiële bevestiging dat mama een van de dodelijke slachtoffers was.

Op veel steun moet Jesca niet rekenen: ‘We zijn bijna twee jaar na die vreselijke dag, maar voor mama’s dood hebben we nog geen schadevergoeding ontvangen. Het is moeilijk om daar een waarde op te plakken, want voor terrorisme bestaat er geen wettelijk kader.’

De 19-jarige Shanti zou twee jaar geleden op eindejaarsreis vertrekken toen de eerste ontploffing plaatsvond: ‘Rond 7u45 kwamen we met onze groep van bijna honderd man aan op de luchthaven en verzamelden we aan balie 4 en 5. Er waren leerlingen aan het inchecken, andere waren hun beurt aan het afwachten toen plots die eerste knal door de vertrekhal galmde. Nog geen 10 seconden later volgde een tweede en veel luidere knal en zag ik een felle vuurflits. Toen het plafond naar beneden kwam, besloot mijn lichaam als een gek te rennen. Ik liep de luchthaven verder in, wat niet zo slim was, want als er nog bommen zouden ontploffen, zat ik als een rat in de val.’

Door de depressie die de aanslag veroorzaakte en haar posttraumatische stressstoornis werd Shanti voor drie maanden opgenomen: ‘Ik begon me te isoleren en wilde liever niet meer buitenkomen. Mijn leefwereld werd alsmaar kleiner. Ik was zelfs bang om naar familiefeesten te gaan en wilde geen openbaar vervoer meer nemen.’

Afwezige steun


Advocaat Jorgen Van Laer betreurt dat er nog steeds geen goede begeleiding bestaat voor de slachtoffers: ‘Bij de verzekering is het menselijk aspect ook ver te zoeken. Slachtoffers moeten een lijstje maken van de geleden schade, en op basis daarvan sturen ze een regelingsvoorstel zonder enige toelichting. Vandaag is er nog steeds geen gecoördineerde omkadering voor slachtoffers en nabestaanden. Dat is nochtans simpel op te lossen met een website waarop iedereen terechtkan met vragen en waarop verzekeringen een pagina maken in heldere taal.’

Interview: Marijke Clabots

Lees de volledige getuigenissen in je Flair van deze week.


 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '