Ik zocht naar hakken voor mannen in Parijs en eindigde in een seksshop

Verschillende modehuizen en -merken proberen de gendergrenzen te vervagen, onder andere door hakken voor mannen in hun collecties te verwerken. Dan hebben we het niet alleen over de enkellaars met blokhak die Harry Styles en Kanye West zo trouw dragen, maar over het volledige plaatje. Tien centimeter, plateau, lakleer, alles kan en alles mag. Maar hoe makkelijk is het echt om als man hakken te vinden in de winkel? Ik zocht het uit. Waar beter de zoektocht beginnen dan in Parijs, hoofdstad van de mode?

Tijdens een verjaardagstripje naar de Franse hoofdstad besluit ik mijn missie te starten. Ik ga op zoek naar hakken, échte hakken, in mijn maat. Dat lijkt misschien geen al te moeilijke opdracht, maar met een mannenvoet ter grootte van een halve baguette blijkt dat toch geen sinecure.

Glitterplateaus, niets voor Parijzenaars

Onder het motto ‘goed begonnen is half gewonnen’ waag ik mij eerst in de duurste winkelstraten van Parijs. Ik doe mijn uiterste best om niet uit de toon te vallen terwijl ik Cartierklanten en Chaneltassen kruis op weg naar de winkel van DSquared2. DSquared2 had in zijn zomercollectie torenhoge plateauschoenen, en hoewel de zomercollecties eind augustus al uit de winkels zijn – fashion moves fast – wil ik weten of ze de laarzen effectief in de winkel kregen en indien ja, of ze ook over de toonbank gingen. Ik zie busjes vol toeristen stoppen voor de deur van Vuitton als ware het een daguitstap, en ik moet mezelf even moed in spreken en mijzelf ervan verzekeren dat de bodyguard niet zal bijten voor ik de winkel binnenstap.

De verrassend vriendelijke man achter de toonbank weet mij te vertellen dat de hakken wel degelijk in stock waren, en dat ze ook verkocht werden. Hij voegt er wel aan toe dat de oplage heel beperkt was, en dat de schoenen niet gekocht werden door Europeanen, maar wel door klanten uit de Verenigde Staten of Engeland. Dat is iets dat ik vaker te horen zal krijgen in designerboetieks: Parijzenaars zijn veel te bescheiden en simplistisch ingesteld om zich te wagen aan iets als glinsterende discohakken. Dat verklaart ook waarom ik getrakteerd word op redelijk wat vreemde blikken als ik over straat loop: in deze wereldstad zijn mensen eclectische outfits niet gewoon. De winkelverantwoordelijke van DSquared2 voegt toe dat als Parijzenaars de hakken kochten, dat voor gebruik binnen de vier muren van hun appartement was, of als decoratie op een plank. Met een prijskaartje van bijna drieduizend dollar een prijzige vaas, maar hey, ieder diertje zijn pleziertje.

In de winkels van Acne Studios, Marc Jacobs en Galeries Lafayette krijg ik ongeveer hetzelfde verhaal. Mannenhakken worden enkel verkocht in de echt flagshipstores, in zeer beperkte hoeveelheid. De doorsneeklant komt van overzee, Europeanen zijn over het algemeen te gereserveerd om zich te wagen aan alles dat verder gaat dan een enkellaarsje met blokhak. Dat is eigenlijk geen verrassing, maar dat betekent ook geen succes: mijn honger naar hakken blijft onverzadigd.

Bingo, of toch niet

Mijn laatste toevlucht was stiekem ook die waar ik het meest naar uit keek; er is weinig dat ik liever doe dan grasduinen in tweedehandswinkels. Ik heb van horen zeggen dat Free’P’Star (neen, dat is geen huis van lichte zeden) een referentie is voor mooie vintage stukken, dus ik begeef me vol verwachting richting Le Marais waar het historische Parijs centraal staat. De winkels zijn niet wat ik me van een tweedehandswinkel in Parijs had voorgesteld: de muren zijn geschilderd in felroze, het is er geweldig druk en de kleren hangen zo dicht op elkaar dat het moeilijk te onderscheiden is waar het ene stuk begint en het andere eindigt. Toch valt mijn oog meteen op de planken helemaal bovenaan in de winkel, waar op een rij stuk voor stuk hakken in grote maten staan te blinken. Welja, blinken is veel gezegd, want de stoflaag die op de schoenen ligt is dik genoeg om tante Kaat een acute hartstilstand te bezorgen. Neen, veel worden deze hakken niet gepast.

Mijn voorkeur gaat uit naar een paar rode pumps in glanzend lakleer en dankzij mijn lengte kan ik ze zonder meer van het rek halen. Wonder boven wonder: ze passen! Zou dit dan het einde van mijn zoektocht betekenen? Als ik de winkeljuffrouw in mijn beste Frans vraag naar de schoenen, prikt ze kordaat mijn bubbel stuk. Blijkbaar zijn alle schoenen op de bovenste schappen bedoeld als decoratie, niet als koopwaar. Wanneer ik haar verward vraag waarom, antwoordt ze fijntjes dat die schoenen daar al jaar en dag staan, en dat hakken in grote maten nu eenmaal moeilijk te vinden zijn. (Klomp. Breekt.) Zo eindigt ook deze shoppingdag in mineur.

Hakken uit een onverwacht hoekje

Het lijkt er even op dat ik van een kale reis terug zal komen, maar het leven heeft zo zijn ondoorgrondelijke wegen om duidelijk te maken dat je af en toe out of the box moet denken. Het gebeurt na een avond in de Moulin Rouge. Ik heb net een legertje danseressen het beste van zichzelf zien geven als ik een beetje champagneverdwaasd over de Boulevard de Clichy richting mijn hotel wandel.

Ik passeer verschillende zaken, tot mijn oog valt op hakken in de etalage van een seksshop. Ik steek mijn ‘fuck it’-attitude op de alcohol en loop gedecideerd de winkel binnen, waar een gebronsde jongedame met felroze lipstick me vriendelijk begroet. Op een of andere manier slaag ik er zelfs in beschonken toestand in om in het Frans duidelijk te maken waar ik op zoek naar ben, en ze neemt me meteen mee naar de schoenenafdeling. Ik passeer zweepjes en miniscule lapjes stof die moeten doorgaan voor ondergoed, en ik vraag me achteraf pas af hoe ik ooit de ballen gehad heb om zo maar naar binnen te stappen.

De vrouw toont me twee paar hakken in mijn maat: een zwarte lakpump met een lagere hak en een knielaars met veters die niet zou misstaan op een doorgewinterde dominatrix. Wie me kent, zal dan ook niet opkijken wanneer ik schrijf dat ik zonder verpinken ga voor dat tweede paar. Als je iets doet, doe je het goed, quoi.

Daar zit ik dan, om twee uur ’s nachts in een tl-verlichte seksshop in de Franse hoofdstad, met in mijn handen datgene waar ik al drie dagen naar speur: rasechte hakken in mijn maat. Ik haal diep adem, laat mijn benen in de laarzen glijden, rits ze dicht en zet twee stappen… alleen om dan voluit achterover te vallen en keihard op mijn rug te landen met mijn benen dubbelgeplooid onder mijn kont. Blijkt dat naaldhakken van 12 centimeter niet goed samengaan met alcohol in je systeem. De gebronsde winkelhulp ligt ook dubbel, zij het figuurlijk, en ze moet me met twee handen helpen voor ik ooit van de vloer recht geraak. Ik vraag een spiegel en hou me vast aan een rek vol speeltjes waarvan ik het gebruik zelfs niet wil weten terwijl ik mijn ingesnoerde benen schaapachtig inspecteer. Eerlijk is eerlijk: het model van de hakken is afzichtelijk, en hoe graag ik het mezelf ook wil wijsmaken, ik weet dat ik deze nooit zou dragen. Ik doe de laarzen uit en stop ze terug in de doos, in de hoop dat de winkeldame niet ziet dat mijn val de hak licht geschaafd heeft. Met een excuus (‘Ik ga er nog even over denken, maar ik kom morgen terug!’) geef ik ze terug, om dan met pijnlijke benen, een innerlijke gniffel, maar vooral een goed verhaal de winkel te verlaten. Ik had het kunnen weten, na twee uur ’s nachts gebeurt er niks goeds meer.

Tekst: Joppe De Campeneere