Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Instagram @jade_decoster

'De Jongste keek fronsend naar me op vanuit de zetel toen ik de deur opendeed om half acht ’s morgens en vroeg wat ik nu weer kwam doen en of ik wel een klok had.'

NANNY IN NEW YORK: Lange nachten, vroege ochtenden

De redactie

‘Je gaat zes maanden in New York wonen en werken als nanny.’ Twaalf woorden. Meer waren er niet nodig om haar leven een volledig andere wending te geven. Jade Decoster verhuisde een jaar geleden naar New York om daar als nanny te werken in een gezin met twee jongens. Elke week vertelt ze haar avonturen en verhalen aan Flair.


De weken na de officiële scheiding waren op zijn zachtst gezegd moeilijk. Niet alleen voor de jongens, die nog onhandelbaarder werden dan voordien en besloten mini-terroristjes te worden, maar ook voor mezelf. Want de scheiding veranderde mijn werksituatie grondig.

Ik had het sowieso best makkelijk, aangezien ik de hele voormiddag vrij had terwijl de jongens op school zaten en ik New York kon verkennen (of naar het Amerikaanse aanbod van Netflix kijken). Dan ging ik de Jongste ophalen om halfdrie, deed mijn werk, probeerde de kinderen niet te vergiftigen met het avondeten en ging naar huis wanneer de Ouders thuiskwamen. De Vader kwam zo goed als altijd als eerste thuis, waarna hij blij was te zien dat zijn kinderen nog leefden en me naar huis stuurde om 19u. Maar nu kwam de Vader niet meer thuis, en was ik aangewezen op het werkschema van de Moeder...

De Jongste keek fronsend naar me op vanuit de zetel toen ik de deur opendeed om half acht ’s morgens en vroeg wat ik nu weer kwam doen en of ik wel een klok had.


Ze had het me al drie keer uitgelegd, maar het enige wat ik kon onthouden over de Moeder was dat ze in de modewereld werkte. Dat vond ik een beetje vreemd, want haar kledingkeuzes waren nu ook niet om over naar huis te schrijven (of om een artikel voor Flair over te schrijven). In feite maakte het ook niet uit of ze jurken droeg die haar twee keer zo dik maakten, het enige belangrijke was dat ze Elke. Avond. Laat. Moest. Werken.

De eerste dagen waren subtiel. Ik moest een keertje laat blijven omdat ze een diner had. Een keer vroeg komen omdat ze geen tijd had om de kinderen naar school te brengen. De Jongste keek fronsend naar me op vanuit de zetel toen ik de deur opendeed om half acht ’s morgens en vroeg wat ik nu weer kwam doen en of ik wel een klok had. De snotneus bood me daarna wel een pannenkoek aan, gemaakt van blauwe plasticine. Ik ben nog altijd niet honderd procent zeker of het kinderlijke vriendelijkheid of wraak voor mijn kookkunsten was.

Ik moest de kinderen van en naar hun Vader brengen (in die verdomde metro, weeral met koffers!), want de Moeder wilde hem niet meer zien.


Maar al snel moest ik drie of vier dagen per week tot 23 uur of later blijven. Op zich niet erg, want ik kwam achter hun Netflix-wachtwoord (‘1234’, jongens toch) en herbekeek alle afleveringen van ‘How I Met Your Mother’. Maar ik werd gebeld om in weekends in te springen. Ik moest de kinderen van en naar hun Vader brengen (in die verdomde metro, weeral met koffers!), want de Moeder wilde hem niet meer zien. Ik moest laat blijven bij de Vader. Ik moest de kinderen naar hun Vader brengen voor het avondeten, awkward blijven wachten tot het 20 uur was, en hen weer naar hun Moeder brengen en blijven tot 23u30, want zij had een ‘diner’. Ik begon te vergeten hoe mijn arme kamergenote eruitzag.

Ik rolde mijn bed uit, slaagde erin zowel mijn trui als mijn broek omgekeerd aan te trekken en vergat make-up op te doen, waardoor ik de vroege vogels in New York onderweg afschrikte met mijn zombieachtige gelaat.


Het toppunt werd bereikt toen ik om zes uur ’s morgens uit mijn bed werd gebeld. Ik had net een prachtige semi-erotische droom over Dwayne ‘The Rock’ Johnson toen ik gewekt werd door de veel te luide melodie van mijn trillende gsm. Slaapdronken nam ik op.

‘Wa ist?’ waren de eerste (Nederlandstalige) woorden uit mjin mond.

‘Uhum,’ kuchte de Moeder. ‘Jade? Bel ik je wakker?’

‘Nietes,’ mompelde ik. Ik ben namelijk geen ochtendmens, beste lezer.

‘Kan je zo snel mogelijk komen? De Jongste is ziek en ik moet echt vertrekken naar mijn werk. Kan je hier over een halfuurtje zijn?’

Dus ik rolde mijn bed uit, slaagde erin zowel mijn trui als mijn broek omgekeerd aan te trekken en vergat make-up op te doen, waardoor ik de vroege vogels in New York onderweg afschrikte met mijn zombieachtige gelaat. Maar uiteindelijk strompelde ik het appartement van de Moeder binnen, waarbij ze opmerkte ‘dat ik er toch maar moe uitzag en misschien wat vroeger moest gaan slapen’.

Ja, dat zou ik ook doen als ik eens een avondje vroeger thuis was dan 23u. Maar thanks. Ik ben dol op misplaatste kritiek.

Tekst: Jade Decoster

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '