COLUMN: ‘In zwangerschapsapps lees ik hoe groot de baby wordt, maar over die tepels zegt niemand wat’

Over salami’s

‘Wat heb je nu weer tegen haar gezegd?’ vroeg mijn lief me enigszins argwanend terwijl onze peuter met een grote grijns naar mijn boezem wees. Net daarvoor had hij aan de peuter gevraagd of ze graag salami tussen haar boterham wilde. En in plaats van ‘ja’ of ‘nee’ te antwoorden, wees ze dus naar mijn borsten. Meer bepaald naar de plek waar mijn tepels onder mijn truitje zaten, wat ik dus even moest uitleggen aan mijn lief.

Nonchalant vertelde ik dat ik na een gezamenlijk badje tegen onze dochter gezegd had dat mijn tepels net plakken salami leken. Wat geen leugen is, trouwens. Na zeven maanden zwangerschap neemt de omtrek van die tepels en bijbehorend tepelhof ondertussen een hele slagerstoog in, en ook wat de kleur betreft, wist ik niet dat er zoveel variaties tepelkleur bestonden. In alle zwangerschapsapps lees ik steeds maar hoe groot de baby tijdens de verschillende stadia van de zwangerschap wordt: dat ging van een boon over een avocado tot een flespompoen, wat een flespompoen ook mag zijn. En het gaat eindigen met een watermeloen. Maar over die tepels zegt niemand wat, terwijl die dus wel degelijk van bescheiden plakjes boterhamworst over premium quality parmaham tot, wel ja, schellen salami zijn gegaan. Pepersalami, met wat oog voor detail en enkele verdwaalde moedervlekken. Dat heeft natuurlijk allemaal zijn nut, want dankzij die grootte en kleur zal mijn pasgeborene straks zomaar vanzelf de weg naar de borst vinden, en dat is heel goed bedacht van de natuur. Maar zolang al die technische snufjes dat nut nog niet bewezen hebben, zit je er dus wel mee.

Ik laat het allemaal gebeuren. Een extra spatader hier, wat meer cellulitis daar, mijn billen worden bollen en mijn borsten ballen.

Zo heeft die zwangerschap net als de eerste keer weer een grote impact op mijn lichaam, maar om een of andere reden vind ik dat helemaal niet zo’n groot probleem. Ik let erop dat ik gezond ben en blijf, maar verder laat ik het allemaal gebeuren. Een extra spatader hier, wat meer cellulitis daar, mijn billen worden bollen en mijn borsten ballen. Verder begint er op beide wangen dons in de vorm van bakkebaarden te groeien, die zichzelf gekopieerd hebben naar mijn bikinilijn. Mij niet gelaten, zolang die baby maar oké is en ik nog kan lachen als ik mezelf in de spiegel zie.

‘Mama salami’, zei mijn dochter uiteindelijk vastberaden, om verder alle mogelijke twijfel weg te nemen. Daarna nam ze een hap van haar belegde boterham. ‘Mama lekker’, voegde ze er vervolgens smakelijk aan toe. En wie ben ik om het niet eens te zijn met een tweejarige? Zolang ze straks niet ergens kaas tussen mijn plooien vinden, heb ik die hele zwangerschap dan toch weer goed doorstaan.

Meer columns van Nele: 

• ‘De tut is een quick fix die alles plots weer beter maakt. Voor haar, maar vooral voor ons.’
• ‘Een kind dat niet kan kleien, is zoals een kind dat nog niet doorslaapt’
• ‘Wanneer zij na zo’n night terror gewoon in slaap valt, moeten wij nog bekomen’