COLUMN: ‘Ik, mama worden? De enige vrucht in mijn schoot is de occasionele food baby’

Baby’s, er is geen ontkomen aan. Ex-klasgenootjes worden collectief zwanger, collega’s bevallen en vriendinnen staan op springen. Instagram puilt uit van de bolle buiken. Ik ga van babyshower naar babyborrel zonder exáct te weten wat het verschil is. Mijn bankrekening is leeg na al die kraamcadeaus, maar mijn klantenkaart bij Petit Bateau bijna vol.

Met het verlangen van mijn omgeving om zich massaal voort te planten heb ik voor alle duidelijkheid geen probleem. Als vrienden de komende zes jaar elke schoolvakantie in Plopsaland willen doorbrengen en hun dressings willen opgeven om plaats te maken voor een wieg en verschoontafel, is dat hun zaak. Wél vind ik het ronduit vervelend dat voornoemd verlangen automatisch op mij wordt geprojecteerd, doorgaans door mensen die zelf al twee koters hebben.

Als ik ergens tegen opzie, dan wel tegen boterhammen smeren voor een ander. Dat, en boeken kaften aan het begin van het schooljaar.

‘Wanneer ben jij aan de beurt?’ polsen ze dan, terwijl mijn lief de extra cringy vraag ‘Zijn jullie al aan het oefenen?’ krijgt. Ik antwoord steevast dat de enige vrucht in mijn schoot de occasionele food baby is en hij voegt telkens toe dat we van plan zijn om ons seksleven voorlopig puur recreatief te houden. Oef, denken wij, maar zij kijken teleurgesteld.

Alsof alle mama’s en papa’s ter wereld samen in één groot complot zitten om ons, kinder- en zorgeloze zielen, richting de dark side van het ouderschap te lokken in de hoop zo de ondraaglijke last van snotneuzen, luiers en lunchpakketten niet alleen te hoeven dragen. Als ik ergens tegen opzie, dan wel tegen boterhammen smeren voor een ander. Dat, en boeken kaften aan het begin van het schooljaar. Dus

slik ik braaf de pil en schuif ik een bevlekte ontvangenis ver vooruit in mijn vijfjarenplan. Zó ver dat het een minuscuul stipje aan de einder wordt, niet groter dan een eenzame eicel.

Ondertussen reproduceert de wereld rustig verder. Vriendinnen krijgen kinderen en lijken dat nog goed te doen ook. Hun levens veranderen, maar hun persoonlijkheden gelukkig niet. De dochter van L. is een dotje, maar zij vertelt eerlijk: ‘De pijn van een bevalling vergeet je? Yeah right, je onthoudt die gruwel voor de rest van je dagen.’ K. wurmt zich een week na de geboorte alweer in haar hippe jumpsuits en jetset met baby M. naar de filmset van papa. I. staat bij het ter perse gaan van deze column – pun intended – nog steeds op springen, maar ik weet zeker dat ze straks op die roze wolk zowaar haar heerlijk cynische zelf zal blijven. Misschien zijn baby’s zo erg nog niet. Memo aan mezelf voor over vijf jaar.

Deze column verscheen in Flair op 18 juli 2017.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Het café loopt plots vol. De dorpsbewoners hebben elkaar wellicht via postduiven bericht over onze komst’
• COLUMN: ‘Na de zoveelste Netflix-bingesessie zit ik even slaperig achter mijn laptop als vroeger in de aardrijkskundeles’
• COLUMN: ‘Waarom vinden we een maatje 36 in bikini automatisch mooi en een 40 of meer dapper?’