COLUMN: ‘””Ge ziet er echt keigoed uit””, zegt hij, ““don’t let it change you!””‘

‘Oh my god, gij zijt keiveel afgevallen!’ Het compliment wordt bijna in mijn oor geschreeuwd. Ik staar verlegen naar mijn schoenen en stamel ongemakkelijk: ‘Goh, misschien een kilo of twee.’ Mijn gesprekspartner kan of wil het niet horen. ‘Nee serieus, ge ziet er echt keigoed uit’, gaat hij hysterisch verder, ‘but don’t let it change you!’ Dan verdwijnt hij in de dansende menigte en laat mij verward achter met een halfvol glas cava in mijn handen.

Hoe nauwelijks merkbaar gewichtsverlies zou kunnen leiden tot een transformatie van mijn persoonlijkheid is me niet helemaal duidelijk. In de wereld van R., model en professional party boy, is skinny zijn echter een cultus en vormt elke verloren gram een bewijs van groeiende devotie. Een magere – pun intended – twee kilo lichter en zelfs ik hoor erbij. Vandaar wellicht het goed bedoelde insideradvies: ‘Don’t let it change you.’ Het enige dat op dit moment naar mijn hoofd stijgt, is gelukkig de cava, dus vlucht ik langs de bar de rokersruimte in. Traag sippend van een watertje omarm ik de duisternis en relatieve stilte.

Een magere – pun intended – twee kilo lichter en zelfs ik hoor erbij.

Dan klampt P. me aan. Haar lief heeft haar bedrogen. In de club duurt de rust nooit lang. P. spreekt met een zakelijkheid die mij droevig stemt. Ze is nog niet zeker of ze de hond zal vergeven, althans dat zegt ze. Eerst moet hij maar eens goed afzien. Beseffen dat zij veel te goed voor hem is! Ze voert het gesprek vooral met zichzelf. Ik knik en probeer begripvol te kijken. We weten allebei dat zij een paar keer naar Beyoncé zal luisteren en hem dan weer bij haar zal laten slapen. ‘Liefde is...’ Voor ik de zin kan afmaken komt J. bij ons zitten. P. stokt even om haar verhaal vervolgens te herbeginnen. Ik voel een scheut van superieure blijdschap door mijn lijf gaan omdat P. míj eerst in vertrouwen heeft genomen. Vervolgens een scheut van zelfhaat. ‘Doe niet zo’, zeg ik tegen mezelf. Ik wou dat de drank mijn kritisch vermogen kon afstompen, maar mijn analyses worden snijdender bij elke slok. P. biedt me een sigaret aan, die ik voor de helft oprook om dan te beseffen dat ik eigenlijk gestopt was.

Morgen zal ik me die paar argeloze trekjes bekopen met een keel als een kaasrasp en veelzeggende blikken van mijn vapende lief. Ik verlaat het rookhok en kom R. weer tegen. Hij roept iets over een hete gast in de toiletten en gooit pepermuntjes in mijn gezicht. Of ik nog iets wil drinken? Ja. Of ik geld heb? F*ck off. Ik draai me om, sleep m’n twee kilo minder richting uitgang en loop glimlachend naar huis. De nacht lacht mee.

Deze column verscheen in Flair op 9 mei.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'Ik verwacht dat GAIA elk moment door de haag kan komen gestormd'
• COLUMN: 'Ik ben een zelfhulpboek aan het schrijven: "Iedereen zit in L.A. behalve ik"'
• COLUMN: 'Evy was trots, al werd ik ingehaald door medejoggers en zelfs één snelwandelaar'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.