Zondag is het Vaderdag en vieren we vaders wereldwijd. Ter ere van die heuglijke gebeurtenis, schreven vijf redactrices een brief aan hun vader, hun overleden held of hun partner die pas vader is geworden. Vandaag: redactrice Elke, die begin dit jaar samen met haar lief Max een zoontje kreeg.
Liefste,
Vandaag is het Vaderdag. Maar of ‘gelukkige’ hier op zijn plaats is, weet ik niet. Het is jouw eerste Vaderdag als vader. Ontzettend goede vader! Maar het is ook de eerste keer dat je jouw vader, jouw rots in de branding, niet kan vastnemen. En dat is hard. Weet dat, ook al is jouw papa er vandaag niet bij, ik er zeker van ben dat hij vanaf de zijlijn staat toe te juichen voor wat een fantastische job je doet. Voor wat een geweldige papa je bent voor onze zoon. Er is niets mooiers dan jou te zien groeien als man en als vader. En als onze zoon jou net zo graag zal zien als jij jouw vader, dan weet ik dat het helemaal goed komt. En mag ik mijn beide pollekes kussen.
Het leven als kersverse ouders is er niet altijd eentje van rozengeur en maneschijn (of roze wolken). Jij komt thuis na een lange werkdag en ik duw meteen onze baby in je armen. Omdat ik even tijd voor mezelf nodig heb. Wanneer ik na een lange dag vol huilbuien zelf in tranen uitbarst, en jij me wil troosten met een knuffel, duw ik je weg. Omdat ik, na een dag vol kussen en knuffels , ook wel eens één minuut niet aangeraakt wil worden. Als je me er ’s nachts op attent maakt dat onze zoon ligt te woelen omdat hij honger heeft, blaas ik je weg met een onbedoeld gefrustreerde reactie. Omdat ik zo moe ben en liever gewoon verder zou slapen.
Als onze zoon jou net zo graag zal zien als jij jouw vader, dan weet ik dat het helemaal goed komt.
Hoezeer ik mezelf ook verafschuw op zo’n momenten, je kreeg de afgelopen weken vaker dan gewild mijn slechtste kant te zien. Omdat alle overgebleven stukjes vreugde, warmte en geduld opgebruikt waren tegen de tijd dat je thuiskwam. Of omdat het moederschap soms als een allesverslindend monster is dat al mijn liefde opslorpt.
Je vertelt me al te vaak dat ik de wereld op mijn schouders neem. Dat ik superwoman ben. Maar weet dat ook jij ónze rots in de branding bent. En dat we dit niet zouden kunnen zonder jou. Dat ik me niemand anders kan voorstellen met wie ik dit liever zou doen, beter zou doen. Dat ik van je hou. Dat ik jouw kusjes en jouw knuffels wel degelijk nodig heb. En dat ik jouw vader zo, zo, zo dankbaar ben voor de zoon die hij gecreëerd heeft.
Dank je wel om samen met mij dit avontuur aan te gaan. En dank je wel om mijn leven met zoveel liefde te vullen. Je bent de Max.
Liefs,
Elke
