Zondag is het Vaderdag en vieren we papa’s wereldwijd. Ter ere van die heuglijke gebeurtenis, schreven vijf redactrices een brief aan hun vader, hun overleden held of hun partner die pas vader is geworden. Vandaag: redactrice Eline, die haar grote mond en haar klein hartje erfde van haar papa.
Liefste papa,
‘Wanneer schrijf je eens iets over mij?’, vroeg je lachend na het zoveelste stuk over mama. Want mama is ziek, en dan krijg je net iets vaker te horen dat je graag gezien wordt. Wel, het is zover. Dit is jouw moment, want jij verdient natuurlijk net zo goed om een keer te lezen hoe geweldig je bent.
Ik weet perfect hoe je zal reageren op deze brief, papa. Je zal grinniken, een lacherige opmerking maken tegen mama en me een berichtje sturen met een mopje of misschien zelfs een opmerking over een eventuele taalfout. Melig doen is nu eenmaal niet jouw – en bij uitbreiding niet ons – ding. Maar vanbinnen zal je een beetje smelten. Dat is wie je bent en dat is exact wat ik zo hard van jou in mezelf herken: een grote, altijd grappende mond en een klein hartje.
Een piepklein hartje, zelfs. Want zonder ons plat te knuffelen of vijf keer per dag te zeggen dat je ons graag ziet – want zo’n familie zijn we gewoon niet – ben je de allerliefste papa ter wereld. Op je eigen manier laat je je drie kinderen voortdurend merken dat er niets op deze aarde belangrijker is dan zij. Zelfs niet je opera’s of je boeken. Denk ik.
Wanneer je je dan toch een keer van je meest melige kant laat zien, is het eens zo speciaal. Toen ik vijf jaar geleden de aankomsthal van Zaventem binnenstapte na zes maanden reizen in Australië, bijvoorbeeld, en ik je van blijdschap en opluchting in tranen zag uitbarsten. Het was de tweede keer in mijn leven dat ik je zag wenen. De eerste keer was anderhalf jaar eerder toen je je papa verloor. Ik plaag je vaak met die huilbui op de luchthaven, maar het was wel een van de warmste momenten in mijn leven. En dat terwijl ik net van de Australische hitte in de Belgische vrieskou kwam gestapt.
Buikvet zoals het jouwe is levensgevaarlijk, dat weet je sinds de dokter je meer dan dertig jaar geleden waarschuwde dat je zelfs geen 33 jaar zou worden.
Ik heb nog wel meer dingen van je geërfd. Je liefde voor literatuur, al verslind ik de boeken bijlange niet aan jouw onnavolgbaar tempo. Het vermogen om over alles een mening te vormen en die terdege te verdedigen, iets wat we tegenwoordig steeds vaker tegen elkaar doen. Een goed hoofd op mijn schouders ook, en een lang lijf. Je afkeer voor groenten en fruit en het bijhorende overgewicht kreeg ik gelukkig niet mee, hoe vaak je me ook plagend zegt dat ik zó op je lijk om vervolgens ostentatief je dikke buik vast te nemen. Je kinderen plagen is liefde vragen: dat is jouw opvoedingsmotto.
Door de jaren heen heb ik een haat-liefdeverhouding opgebouwd met je dikke buik. Ik vind het zo spijtig dat ik niet meer zoals vroeger vanop jouw kussen, het zachtste en warmste ter wereld, naar tv kan kijken, omdat ik je nu zou verpletteren. Op een manier zou ik het zelfs spijtig vinden als je buik plots weg was en ik een superslanke papa had. Je ton maakt je gezellig, en ze schudt zo grappig wanneer je bulderlacht. Maar ik vind het vooral spijtig dat ik die gezellige ton tegenwoordig alleen maar kan zien als een tikkende tijdbom. Buikvet zoals het jouwe is levensgevaarlijk, dat weet je sinds de dokter je meer dan dertig jaar geleden waarschuwde dat je zelfs geen 33 jaar zou worden. Je hebt zijn voorspelling al bijna verdubbeld, maar ik zou je er zo graag het driedubbele van zien maken.
Daarom wil ik je met deze brief zeggen dat ik fier en blij ben dat je na de zoveelste waarschuwing van de dokter en eindeloze pleidooien van ons toch maar weer vecht tegen de kilo’s. Zeven kilo al, zei je enkele dagen geleden nog. Ik denk niet dat je weet hoe blij zo’n nieuws mij maakt. Het is nog maar eens een voorbeeld van hoe jij op jouw manier toont hoe graag je je gezin ziet, want ik besef heel goed dat wij je grootste motivatie zijn om te vermageren. Je weet dat een gezonder gewicht ons geruster en bijgevolg gelukkiger zou maken, en het geluk van je kinderen is het jouwe. Dat maakt van jou een heel kwetsbare papa, maar ook een steengoede.
En dan is er nog die andere grote motivatie om gezond te worden. Papa, ik beloof je: op een dag word je de allerliefste opa. Geduld is een mooie deugd.
Je dochter, Eline
