Arkasha woont in Antwerpen. Haar leven bestaat uit e-mailen, potjes invriezen en webinars kijken. Over de spannendere dingen schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Ik zou je willen zeggen dat ik je tweewekelijks heel toegewijd en met volle concentratie in één ruk een brief schrijf. De letters vloeien dan zo elegant uit mijn vingers als was de brief een zwaan in de sloot van een imposant kasteel. Jij bent dan de jonkvrouw met lange blonde vlecht die me gracieus toejuicht. Helaas heeft mijn werkdag meer weg van een Super Mario-spel dan van een sprookje. Duizenden afleidingen moet ik zien te ontwijken voordat ik een volgend niveau bereik. In deze game genaamd werkleven heb ik sloten koffie nodig voor ik überhaupt de weg naar mijn werkplek vind. Wanneer ik eenmaal twee tassen zwart langs mijn huig heb gegoten, die godverdomse sleutel heb gevonden – ‘Geef hem nu eens een vaste plááts, Arkasha!’ –, mijn fiets door de stad heb getrapt en mijn laptop open heb geklapt, moet ik in de keuken van mijn coworking toch eerst nóg een pot koffie zetten. Wanneer ook die door de filter en mijn slokdarm is gelopen, krijgt level twee aka ‘mailbox’ mijn volle aandacht. Hopelijk open ik níét die ene nieuwsbrief van de krant en ook níét die van dat prachtige kledingmerk. Doe ik dat toch, dan koop ik hopelijk niks aan, want in dat geval moet ik mijn portefeuille uit mijn rugzak graven en in dit gebouw op zoek gaan naar iemand die wél het kaske van de bank bij zich heeft. Twee uur verder, 85 euro armer en me plots erg bewust van de tijd die ik liet verstrijken terwijl drie klanten virtueel in mijn nek hijgen, maak ik een to-dolijstje. Bovenaan komt ‘to-dolijstje maken’. Kan ik dat alvast doorstrepen.
Ik begin aan je brief, maar krijg dan een grappige meme binnen. Sorry, Anaïs, hier moet ik écht een hond in een rokje op terugsturen.
Ik begin aan je brief, maar krijg dan een grappige meme binnen. Sorry, Anaïs. De deadline is vanavond, maar hier moet ik toch écht een hond in een rokje op terugsturen. Terwijl ik vol goede voornemens weer in mijn zinnen duik, begint een collega aan een verhaal over de rare gezwellen van haar hamster. Ik knik heel empathisch en stel veel bijvragen, al weet jij, Anaïs: dieren en hun problemen boeien me geen reet. Tijd voor de lunch! In de kruidenierszaak om de hoek haal ik sla, eieren, tomaten, feta en noten. Met wat olie en azijn tover ik voor iedereen een maaltje op tafel. Niks zo belangrijk als wat buitenlucht, gezond eten en een goede werksfeer, toch? Maar dan volgt het dessert: schuldgevoel op een bedje van paniek. Ik verzet mijn avondafspraken – ‘Kunnen we misschien toch pas morgen gaan wandelen?’ – en zet de harde middelen in. Nu ja, uit. Mijn gsm en wifi-connectie worden uitgeschakeld. De zoete verleiding is de kop ingedrukt. Ik ben klaar voor de ultieme strijd. De officiële werkdag is bijna om, maar ik haal alsnog bonuspunten binnen, want in de late uurtjes bedien ik die drie klanten op hun wenken. ’s Avonds blijven jij, ik en een wit blad over. Tik, tik, tik. Ziezo, deze brief is klaar. En dan ga ik nu naar de wc, mag het?
Groetjes,
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
