UITGETEST: redactrice Eline ruimt een maand lang op met de Minimalism Challenge (week 1)

Laat me mezelf even voorstellen: ik ben Eline, een eerder slordige, vergeetachtige chaoot met een voorliefde voor gezellige rommel. In een halfleeg appartement waar alles altijd ‘op zijn plaats’ ligt – als je ‘t mij vraagt hebben sommige dingen gewoon geen plaats – zou ik me niet thuis voelen. Mijn huisgenote denkt er gelukkig hetzelfde over.

Ik besef echter heel goed dat ik mezelf het leven moeilijker maak door mijn slordigheid en verzamelwoede. Ik geraak geregeld dingen kwijt, rekeningen komen in een stapel papieren terecht en worden bijgevolg te laat betaald en heel soms wordt de overvloed aan spullen zelfs mij te veel. Dan krijg ik een opruimaanval, waarvan je een week later helaas niet veel meer merkt.

Toen in de wekelijkse meeting werd gezocht naar een proefkonijn voor de Minimalism Challenge, kon ik al voorspellen dat de blikken zich op mij zouden richten. Mijn collega’s kennen me ondertussen al een beetje, vooral omdat mijn bureau ook te allen tijde het volst van allemaal ligt. Dus nu moet ik dertig dagen lang mijn appartement opruimen door één, dan twee, dan drie, dan vier en zo tot dertig dingen weg te doen. Een rekensommetje later besef ik dat ik op het einde van de maand 456 spullen armer zal zijn. Heb ik zelfs zo veel gerief?

WEEK 1

De eerste week van de challenge is ondertussen achter de rug. Ik maak een overzichtje van de voorwerpen waarvan ik deze week met nog niet al te veel moeite afscheid nam.

DAG 1: een kerstige envelop

Ja, ik geef toe: ik begin de challenge wel heel klein. En toch. Deze envelop ligt bewust op mijn keukentafel, niet omdat ik te lui ben om ‘m twee meter verder in de papiermand te gooien. Ik kreeg een tijdje geleden een kerstkaartje van een van m’n beste vriendinnen, die in Dublin woont. Het kaartje zelf kreeg uiteraard onmiddellijk een mooi plekje, de envelop zou elke normale mens gewoon weggooien. Maar niet ik. Ik vind het erg dat ze speciaal voor mij een mooie envelop kocht – achteraan is hij rood en kerstig – en een postzegel en dat ik dit dan zomaar zou weggooien. Dus stel ik de beslissing uit door de lege envelop tussen mijn andere papieren te gooien. Dom, ik weet het, dus is deze envelop het eerst stukje rommel dat weggaat. Sorry, Eva!

DAG 2: twee stuks vervallen of ongebruikte make-up

Ik heb een lade die overvol make-up en nagellak zit, waarvan het overgrote deel niet gebruikt wordt of gewoon slecht is. Bij Flair werken betekent nu eenmaal dat je vaak getriggerd wordt om de nieuwste producten te kopen en dat je bovendien geregeld gratis productjes toegestopt krijgt. Hoewel ik dingen weggeef aan vriendinnen en m’n zus, blijft er nog heel wat over in mijn ladekast. Deze foundation is sowieso slecht – je gebruikt foundation best maximaal een jaar – en het paletje gebruik ik niet meer.

DAG 3: drie kapotte sokjes

M’n single sokken hou ik nog even bij, want ik vertrouw erop dat ik hun partner ooit zal terugvinden. Maar sokken met gaten zouden gewoon direct in de vuilbak moeten, zeker als ze eruitzien als deze. Maar geef toe: ik ben niet de enige die kapotte sokken bijhoudt omdat je anders nóg sneller je was moet doen, toch?

DAG 4: een journalistenagenda, een Colruyt-folder, een bestelbon van bol.com en een doos pasteitjes

Op dag 4 merk ik voor het eerst een voordeel op van de challenge. Mijn huisgenote en ik krijgen allebei de Colruyt-folder in de bus, maar bekijken ‘m niet. Toch gooien we de boekjes niet onmiddellijk in de papiermand, want er moest maar eens een goede deal in staan. Uiteindelijk liggen ze elke keer weer weken op de keukentafel, om dan toch ongeopend weggegooid te worden. Ik besluit komaf te maken met het probleem en mijn folder te annuleren, wat met een kort telefoontje lukt. Et voilà, mijn leven is een klein beetje meer opgeruimd, dankzij deze challenge! De agenda ga ik niet gebruiken, aangezien ik er een andere gekocht heb. De bestelbon bleef zonder reden rondslingeren en de doos pasteitjes verviel bijna een jaar geleden. Good riddance!

DAG 5: vijf versleten onderbroeken

Een lichtelijk gênante foto om hier te zetten, maar het moet maar even. Een dikke vier jaar geleden kocht ik een voorraad comfortabele, goedkope onderbroeken voor een rugzakreis van zes maanden door Australië. Ondertussen is het overgrote deel ervan volledig afgedragen. In de solden kocht ik nieuwe comfy slips, dus kunnen deze de vuilbak in.

DAG 6: twee oude agenda’s, ongedefinieerde plastic spulletjes, een opgebrande geurkaars, een oude lookpers en een leeg potje honing

Op de zesde dag van de challenge besef ik pas echt wat voor een verschrikkelijke hamsteraar ik ben. Een ongebruikte Flairagenda van 2017, Eline, echt? Die vond ik gewoon op mijn bureau, tussen een stapeltje schriftjes en boeken. De eveneens ongebruikte journalistenagenda van vorig jaar lag trouwens in hetzelfde stapeltje. Het ergste is  dat ik ergens in mijn achterhoofd nog denk: echt zonde en verspilling om boekjes in perfecte staat zomaar weg te gooien. Ik heb me alleszins voorgenomen uit te zoeken of ik volgend jaar kan laten weten dat ik de journalistenagenda niet wil krijgen. Dat is toch al iets minder verspilling.

Ook het potje honing vind ik moeilijk. Het is het kraamgeschenk van een vriendin die afgelopen zomer beviel en ik vind het vervelend om het zomaar weg te doen, al besef ik dat ik er niets meer aan heb. De lelijke lookpers werd vervangen door een beter exemplaar, de geurkaars is gewoon op en van de plastic dingetjes hebben mijn huisgenote en ik geen enkel idee waarvoor ze dienen.

DAG 7: vijf magazines, een drankkaart en een groene kaart van 2018

Als lid van de VVJ, de Vlaamse Vereniging van Journalisten, krijg je elke twee maanden het vakblad De Journalist in de bus. Omdat het een interessant boekje is om te doorbladeren, hou ik het bij. Je kan het al raden: het lezen laat vaak heel lang op zich wachten, met een stapel magazines tot gevolg. Daarom zet ik me op de laatste dag van de week met een koffietje in de zetel en lees ik in een keer vijf exemplaren, opdat ze daarna de papiermand in kunnen. De drankkaart is al meer dan drie maanden oud en niet meer bruikbaar, de groene kaart van m’n auto had ik onmiddellijk moeten weggooien toen ze verviel. Toegegeven: de kans is heel groot dat die groene kaart nooit echt in m’n auto heeft gelegen. Had ik al gezegd dat ik naast slordig ook vergeetachtig ben?

[td_smart_list_end]

Besluit na een week

Ik heb deze week nog geen hartverscheurend afscheid moeten nemen, maar besef nu al dat deze challenge goed is voor mij. Ik wist al langer dat ik een probleem had met dingen weggooien omdat ik denk dat ik ze óóit nog zou kunnen gebruiken of omdat ik het gewoon erg vind, maar nu besef ik dat het best erg gesteld is. Ik ben echt wel bereid te geloven dat minder spullen me meer rust zouden bezorgen. Stiekem word ik al een beetje blij wanneer ik zie dat m’n keukentafel nu opgeruimder is. Bovendien heb ik door het opruimen een tegoedbon teruggevonden die ik dacht kwijt te zijn, dus de uitdaging is voor mij nu al geslaagd. Dat is dan weer een voordeel van slordig zijn: het euforisch gevoel wanneer iets dat je kwijt waande opduikt onder je rommelboel. Love it!

Maar ik wil niet te vroeg victorie kraaien. Ik weet dat ik nog veel kan wegdoen en ik ben klaar om in m’n keukenkasten, badkamer, make-uplade en zelfs misschien in m’n kleerkast te duiken om spullen te vinden, maar ik vrees wel dat ik mijn grens voor dag 30 zal bereiken. Zoals ik al zei: ik hou van gezellige rommel. Bovendien hecht ik veel waarde aan materiële herinneringen, dus daar ga ik geen afscheid van nemen. Maar de komende week ga ik er sowieso nog voor. Tot binnen zeven dagen!

Lees ook:

• Met deze 6 tips hou je je woonkamer op orde
• Zo pak jij je ontplofte administratie aan
• Hoe selecteer je welke emotionele aandenkens je bijhoudt?