BABYB(R)ABBELS – Tahnee (32): ‘Gaan werken voelde voor mij veel lichter dan thuis zijn met mijn baby’

Tahnee (32) en Bart (38) zijn de trotste ouders van Céleste (3) en Lauric (5 maanden). ‘Zowel bij Céleste als Lauric kenden we het geslacht niet. Lauric was de naam die we al voor Céleste hadden gekozen. Was Lauric een meisje geweest, dan werd het Florence, omdat ik een positieve zwangerschapstest had op de dag dat we terugkeerden uit Firenze. Gisèle was ook in de running, dat betekent “belofte”. En omdat Céleste “hemels” betekent, vonden we “hemelse belofte” ook wel erg mooi.’

Verbrand van keel tot billetjes

‘Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik de eerste zestien weken voortdurend bloedingen door een voorliggende baarmoeder. Op Kerstmis kreeg ik hevige buikpijn, maar ik wilde ook niet om de haverklap naar de dokter lopen. Drie dagen later lag ik op de spoedeisende diensten met mijn bloedingen. Door een enorm zware blaasontsteking bleek ik al weeën te hebben en mocht ik een weekje platliggen in het ziekenhuis en tien weken thuis. Hoezeer ik ook mijn best gedaan had, op 38 weken moest ik alsnog ingeleid worden. Een zwangerschapsvergiftiging... Alsof ik nog geen pech genoeg had, scheurde er tijdens de arbeid een ader en moest ik volledig onder narcose. Om 23u30 kon ik mijn baby, die geboren werd om 18u, pas in mijn armen nemen.’

Alsof ik nog geen pech genoeg had, scheurde er tijdens de arbeid een ader en moest ik volledig onder narcose.

‘Voor mijn schoonbroer is het geen evidentie om zelf kinderen te krijgen, dus besloten we hem het “alleenrecht” als peter van Céleste te geven. Op het geboortekaartje kwam de zin “Ce sera jamais comme avant, ce sera mieux”. Na een helse zwangerschap en dito bevalling, bleek onze dochter ook nog eens de ergste vorm van koemelkeiwitallergie te hebben. Ze was verbrand van keel tot billetjes en krijste de hele dag. Loodzwaar was het. We hebben ons vaak afgevraagd hoe we het in ons hoofd hadden gehaald om dat zinnetje op het geboortekaartje te drukken (lacht).‘

Expressie

Dat Tahnee dus met de nodige angst aan een tweede zwangerschap begon, spreekt voor zich. ‘En toch verliep die volledig anders. Ik had nergens last van en op 23 april werd Lauric op amper veertig minuten geboren. Op zich vind ik bevallen zo’n magische ervaring dat je de pijn er met plezier bijneemt. Mijn dochter werd ingeleid, bij mijn zoon had ik thuis al uren weeën, maar door mijn hoge pijngrens besefte ik niet dat we bijna te laat in het ziekenhuis waren. Ik heb bij beiden geen epidurale verdoving gehad omdat ik benieuwd was naar die “ergste” pijn.’

‘Maar bevallen in volle lockdown maakte het voor mij mentaal wel zwaar. Ik had er net zes extreem intensieve weken met Céleste opzitten en voelde me heel alleen. Omdat we de maatregelen zo strikt wilden opvolgen, duurde het uiteindelijk nog drie weken voordat onze ouders ons zoontje voor het eerst in hun armen sloten. Mét beschermende kledij en mondmasker. Op een gegeven moment werden we gewoon paranoia. Ook tijdens de bevalling moesten zowel mijn vriend als ik een mondmasker dragen. Dat vond ik wel jammer aangezien we zo elkaars expressie niet zagen.’

Opluchting

‘In alle eerlijkheid kan ik zeggen dat ik het moederschap serieus onderschat heb. Als je zwanger bent, stelt iedereen je de vraag of je er klaar voor bent. Dat je niet weet wat er op je af gaat komen, is misschien maar goed ook. Het ouderschap is enorm intensief. En het vreemde is dat, nu ik opnieuw een baby heb, ik me afvraag waarom ik het drie jaar geleden zo zwaar vond. Naar mijn gevoel is een peuter of kleuter veel zwaarder. Maar waarschijnlijk groei je er gewoon in als ouder.’

‘Lauric is ook wel stukken rustiger dan Céleste. Dat zal er ook wel mee te maken hebben. Bij mijn dochter ging ik na amper acht weken al terug aan het werk. Hoe gek het ook klinkt: voor mij was dat ergens een opluchting. Ze huilde zoveel dat het werken voor mij veel lichter aanvoelde dan thuiszijn.‘

Ik vraag me af waarom ik het drie jaar geleden zo heftig vond. Naar mijn gevoel is een peuter veel zwaarder.

‘Dat Céleste ook nog eens aan ASS (autismespectrumstoornis, red.) lijdt, maakt het best pittig. Het is een dagelijkse zoektocht om te achterhalen hoe we haar het best kunnen benaderen. Gelukkig kan ze zich steeds beter uitdrukken. Ik was bang dat ze jaloers zou worden door de komst van haar broertje, maar integendeel. Als ik zie hoe lief ze met hem omgaat, vult mijn hart zich met zoveel liefde. Niets is mooier dan dat.’

 

Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.

Lees ook:

• Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn zoontje leefde niet meer.’
• Jolien (26): ‘Mijn toenmalige partner stond niet achter een kind en wou dat ik voor abortus koos’
• Julie (30): ‘Ik ging naar spoed om mijn ongerustheid te sussen. Twee uur later beviel ik met een spoedkeizersnede’