Speciaal voor de Flair site dit exclusief interview met Sophie Kinsella, schrijfster van ‘Confessions of a Shoaholic’. Of ze zélf koopverslaafd is/was? Met dat overbekende weeë gevoel in haar maag? En die onheilspellende Visa-rekening .. wat denk jij?
Q: Waar kwam de inspiratie voor je verhalen vandaan?
A: “Ik gaf altijd veel geld uit en leed dan iedere maand wanneer de VISA-rekening binnenkwam aan geheugenverlies. Dat is de inspiratie geweest voor dit personage. Dat ging dan van: ‘wat is dit nou? Wat voor rekening is dit? Ik kan me die winkel en die aankoop helemaal niet herinneren.’ Dat niet willen weten is iets dat we allemaal herkennen. Dan zei ik tegen mijn man: ‘Ik ben zelfs nog nooit in die winkel geweest, wat een onzin!’ En dan was hij degene die zei: ‘weet je nog dat je dit en dat gekocht hebt?’ En dan kreeg ik zo’n wee gevoel in mijn maag. Dat was het uitgangspunt voor Becky, die gekke meid die dol is op winkelen. Ik zag er de grap wel van in. Veel van de inspiratie kwam ook van mijn eigen opvattingen over winkelen, het genot en de opwinding ervan.”
Q: Zit er iets van jezelf in je heldin Becky?
A: “We hanteren dezelfde ‘logica’ wat winkelen betreft en we denken hetzelfde. We kunnen de verleiding van een koopje moeilijk weerstaan: ‘twee halen, één betalen’. Zelf sla ik bijvoorbeeld ook altijd grote hoeveelheden vochtinbrengende crème in. Wanneer Becky zegt ‘vochtinbrengende crème is een basisbehoefte’, dan ben ik het die spreekt.”
Q: Hoe goed zijn de boeken naar het witte doek vertaald?
A: “Ik vind de film fantastisch; het winkelen en de humor komen echt goed naar voren. De film is visueel ook prachtig en Isla weet Becky geweldig neer te zetten.”
Q: Hoe heeft ze dit personage zo overtuigend neer kunnen zetten?
A: “Wat ik zo mooi vind is dat je de gedachten van haar gezicht kunt lezen, bijvoorbeeld wanneer ze door de mand valt of wanneer ze op een jurk niet kan weerstaan. Je ziet precies wat er in haar omgaat; je zit in haar hoofd als het ware. Ze is zo grappig en ontroerend en lief. In de boeken heb ik opzettelijk nooit beschreven hoe Becky eruitziet, deels omdat ik wilde dat iedereen zich in haar kon herkennen. Waar het mij bij Becky vooral om gaat is wat er van binnen speelt. Ik weet zo goed wat er in haar hoofd omgaat dat wanneer ik aan het schrijven ben het net lijkt alsof ik niet naar haar kijk, maar de wereld beleef door haar ogen. Dus toen er sprake was van een film konden we met een schone lei beginnen. Wat mij betreft hoefde de actrice geen bepaalde uiterlijke kenmerken te bezitten. Het gaat om het meisje. We zien haar liefde voor winkelen, we zien hoe ze in gekke situaties verzeild raakt en we begrijpen ook waarom ze bepaalde dingen doet. En Becky moet ook grappig zijn en dat is Isla zeker. Toen ik hoorde dat Isla gecast was, dacht ik ‘ja, fantastisch!'”
Q: Kun je iets zeggen over die ‘groene sjaal’ in de film? Hoe belangrijk en bijzonder is die sjaal?
A: “De groene sjaal in de film is zo bijzonder omdat ie zo soepel is. In één van de scènes zie je Rebecca door de sjaal heen. Ik vind dat een prachtige scène vanwege de manier waarop het licht erdoor gefilterd wordt. De sjaal in kwestie is verbluffend, een geweldig kledingstuk met enorm veel souplesse, en het zwiert zo mooi achter haar aan. Het is een heel belangrijk kledingstuk, want het is het eerste dat Becky en Luke met elkaar verbind. Vanuit een romantisch perspectief is ie dus cruciaal. Die verhaallijn komt direct uit de roman. Becky heeft geld nodig om de sjaal te kopen. Ze verstoort er zelfs een en ander voor en uiteindelijk geeft Luke haar het geld. Ze liegt dat ze ‘m voor een zieke tante koopt, maar hij komt daar achter. Die scène vind ik geweldig, want dat is het moment dat hij haar ‘krijgt’. Er zit een zekere geladenheid in de lucht.”
Q: Was er kleding bij waar je bijzonder van onder de i
