Sara dook in de bosjes met Peter Van de Veire – 37 – radiomaker & presentator: “Hard to get spelen, werkt altijd bij mij. Laat mij maar wat chambreren!”
Versieren of versierd worden?
“Versierd worden. Dat is plezanter en kost minder moeite.”
Een beetje lui dus?
“Lui en verlegen. Absoluut. Ik was nooit diegene die de eerste stap zette. Als ik het dan toch eens deed, ging het verkeerd. Ja, dan word ik liever versierd.”
Welke vrouwelijke versiertrucs werken dan het best?
“Een beetje normaal doen. Hard to get spelen, is wel tof. Een beetje chambreren, dat werkt wel. Niet opdringerig alleszins. Niet zo dichtbij als nu. En je haar kammen is ook een goeie. Dat werkt ook altijd.”
Haar kammen? Het haar wordt wel altijd gerekend tot één van de eerste dingen waar mensen naar kijken...
“Ja, absoluut. Dat is zo aanwezig. Tuurlijk, heel belangrijk. En geen cadeaus of zo. Gewoon normaal doen. Normaal doen en niet opdringerig.”
Wat is de beste openingszin die je ooit gehoord hebt?
“Geen. Op de radio komt dat soms terug. Bijvoorbeeld: ‘Gij hebt een opening en ik heb zin’. Dat soort dingen. Vies. Nee, eigenlijk gaat het niet verder dan: ‘Hoe heet gij?’. Tegenwoordig zeggen ze: ‘Seg, zijde gij ni den diene?’. Vroeger was het eerder: ‘Ken ik u ergens van?’ maar dat pakt niet meer natuurlijk.”
Weet je wat bij mij werkt? Iemand die vertelt dat hij met een busje door Afrika wil gaan reizen of heel veel zin voor avontuur en reizen toont. Daar smelt ik voor.
“Ja, dat werkt inderdaad wel. Maar dan moet wel blijken dat het klopt. Anders knap je er dubbel en dik op af.”
Meestal klopt het niet.
“Soms wel. Maar opnieuw: gewoon doen en eerlijk zijn. Als je je van in het begin beter staat te verkopen dan je bent, dat is zo teleurstellend.”
“Ik vraag me af: je stem is een belangrijk instrument. Is het taalgebruik van een vrouw doorslaggevend?
“Vast wel.”
Iemand die bijvoorbeeld plat Antwerps klapt, zoals de vrouwelijke versie van Jean (de fotograaf, nvdr), is die bij voorbaat geklasseerd?
“Maar ja! Onlangs gebeurde het nog. Op een feestje raakte ik aan de praat met een heel knappe vrouw, maar die had zo’n verschrikkelijke stem dat ze plots lelijk werd (imiteert haar). Net een krassende kraai. En daar knap ik zo hard op af. Maar zij kan er niets aan doen en dat is wel jammer. Ik heb veel geluk met mijn stem, maar als je je stem tegen hebt, dat is echt niet fijn. Of een irritante lach. Er zijn mensen die irritant schel lachen. Afknapper, dan mag je er nog zo goed uitzien.”
Ik heb ook altijd gedacht dat ik nooit een lief zou kunnen hebben uit West-Vlaanderen of Limburg.
“Allez! Dat zijn nochtans fijne mensen. Uit West-Vlaanderen? Ik denk dat dat nogal meevalt. Waarom?”
Die zijn zo onverstaanbaar.
“Ah, maar dat is iets anders. Jij bent van Vlaams-Brabant?”
Ja.
“West-Vlaams heeft toch wel iets schattigs en sappigs, niet?”
Neen.
“En Limburgs ook niet?”
Neen. Ik zou er zot van worden.
“Gek. Dus je hebt nog nooit een lief gehad uit West-Vlaanderen of Limburg?”
Neen, wel uit Oost-Vlaanderen en dat was al op het randje.
“Hahaha. Allez.”
Nog een mooie woordspeling. Na slingers en versieren naar cadeautjes: hoe zie je een vrouw het liefst verpakt?
“Niet te slonzig. Ze hoeft geen minirok te dragen maar een leuk detail is altijd fijn. Een iets diepere ruguitsnijding, een net iets uitdagender decolleté, net iets te rode lippen of geweldig geestige schoenen. Maar niet alles tegelijk. Toffe knalrode schoenen én helrode lippen én een split én een te diep decolleté: dan word ik een beetje bang, dan geloof ik het niet meer. Iemand die helemaal in het zwart gekleed is en erin slaagt haar lippen geweldig schoon te roden. Dat vind ik heel mooi.”
Maar een vrouw moet er wel als een vrouw uitzien?
“Ik val niet op tuinbroeken. Maar dat betekent niet dat ze zich moet dichtplamuren. Ze mag er vrouwelijk uitzien.”
Je bent dus geen Sloggi-man?
