Vorig jaar in maart verloren Sergio Herman (48) en Ellemieke Vermolen (41) hun derde kindje vlak voor de geboorte. Nu, zo’n vijftien maanden later, zal Ellemieke opnieuw op de Nederlandse televisie verschijnen en praat ze voor het eerst over het verlies van Josha. ‘Goed is een groot woord, maar het is oké’, zegt ze.
Opnieuw aan het werk
Ellemieke was uitgerekend voor eind maart, maar bij een van de laatste controles klopte het hartje van baby Josha niet meer. De navelstreng was rond zijn nekje komen te zitten. Josha overleed begin maart in de buik van zijn mama. Sindsdien post de foodblogster op Instagram af en toe een foto of tekstje voor haar overleden zoontje, maar ze verdween wel een tijdje uit de schijnwerpers en praatte niet in de media over het verlies. Bij de voorstelling van haar nieuwe televisieprogramma ‘BBQ Baas’, dat ze samen met haar broer Jeremy zal presenteren, doet ze dat voor het eerst wel.
‘Goed is een groot woord, maar het is oké’, antwoordt Ellemieke op de vraag hoe ze het stelt. ‘Ik ben blij dat ik weer aan het werk kan zijn. Het zorgt voor afleiding’, gaat ze verder. Haar man Sergio Herman ging enkele dagen na het overlijden van Josha al opnieuw aan het werk, Ellemieke nam tot nu een pauze.
Onmiddellijk opnieuw gaan werken is evengoed een manier van omgaan met verlies die we rouwen kunnen noemen.
‘Ouders kunnen een heel andere manier van rouwen hebben’, zegt psychologe en rouwtherapeute An Hooghe van therapeutische groepspraktijk Verbinding in Verlies daarover. ‘Vrouwen geven makkelijker toe aan de nood om langer bij zo’n verlies stil te staan dan mannen. Bovendien is het maatschappelijk gewoon meer geaccepteerd dat een vrouw thuisblijft na zulke gebeurtenis, of gewoon na een geboorte. Maar opnieuw gaan werken is evengoed een manier van omgaan met verlies die we rouwen kunnen noemen. In actie schieten is iets mannelijks. Maar we mogen het in zo’n gevallen zeker niet over “meer” of “minder” rouwen hebben, alleen over “anders”.’
Rouwconsulent Marleen Vertommen treedt haar collega bij: ‘Doordat het verlies rond de geboorte gebeurde, is de relatie met de mama en de papa anders. Het kind heeft geen gemeenschappelijk verhaal met beide ouders. Ellemieke heeft het kind bijna negen maanden gedragen, dat zorgt voor een andere relatie en een andere manier van rouwen. Bovendien draagt zij de lichamelijke gevolgen, nog een reden waarom de moeder langer thuisblijft.’
Begrip en tolerantie
Ellemieke en Sergio tonen begrip voor elkaar in het rouwen. Vorig jaar zei Herman in een interview daarover het volgende: ‘Ik probeer altijd de draad meteen weer op te pikken. Voor mij is werken geen vlucht, mijn verdriet zal er altijd zijn. Maar voor Ellemieke is het erger. Zij heeft Josha in haar buik gevoeld.’
‘Het is heel belangrijk voor de relatie tussen de ouders om begrip en tolerantie te tonen voor het verschil in rouwen’, aldus An Hooghe. ‘Maar het praten wordt volgens mij soms overschat. Tolerant en mild zijn voor elkaar kan ook gewoon zonder praten, maar met een gebaar. Kom je thuis en zie je dat het niet gaat met de ander, zeg dan dat jij die avond zal koken. Het hoeft niet altijd het grote gesprek te zijn over hoe je je voelt. Samen naar het graf gaan, een knuffel geven: het zijn allemaal manieren van tolerant zijn.’
Een litteken
Ellemieke, Sergio en hun zonen Noah en Zenna blijven Josha herinneren. Op 2 maart van dit jaar, toen het een jaar geleden was dat de baby stierf, liet de familie een ballon op met een verjaardagscadeautje. ‘Ik verstop me er zeker niet voor’, zegt Ellemieke.’Het is een onderdeel van je leven. Je bent gewoon getekend. Het is een litteken, voor altijd.’
Lees ook:
